Trees make a boring chase

Nog altijd was ze op haar hoede als ze langs de Windclan grens liep. Haar littekens zouden er voor zorgen dat het zo zou blijven voor de rest van haar leven. Het hield haar niet tegen om netjes de grenzen te patrouilleren als dat haar werd opgedragen. Toch voelde ze zich er niet helemaal veilig in haar eentje. Dat was een van de weinige keren dat ze iets voelde wat in de buurt kwam van angst. Ze liep dicht langs de grens, op die manier zou ze eventuele Windclanners eerder zien. Precies dit gebeurde ook. Enkele minuten later stond ze oog in oog met een Windclanner. Ieder op hun eigen gebied, een stukje van de grens. Kindred zei niets, bewoog niet. Ze wachtte enkel af wat de ander zou doen, dan kon ze daarop reageren. Zo lang ze op hun eigen gebied bleven was het goed. Toch?

[Eerste post voor Ashfeather]

Een zwarte kattin met groene ogen stond tegenover haar. Stilletjes keken de twee elkaar aan. Kindred zei geen woord, ze wachtte enkel. Ze was te erg op haar houden om een gesprek te beginnen. 'Wat doe je hier?' vroeg de zwarte kattin. Dat was zo ongeveer al meer contact dan ze had kunnen leggen met de Windclanner waarmee het mis ging. Dit was positief. "Patrouille, jij?" antwoordde de witte kattin en kaatste ze de vraag terug. Dat nam niet weg dat ze er nog steeds wat ongemakkelijk onder was. Ze wist prima dat de meeste katten niet zo waren als die apprentice maar dan nog. Het was een vreemde gebeurtenis geweest die voor altijd in haar geheugen ingegraven zou blijven.

De zwarte kattin gaf vrij direct antwoord. ‘Ik was aan het jagen, maar mijn konijn is de grens over gerend.’ Of ze was enorm goed in liegen of ze was gewoon eerlijk. Waarschijnlijk het tweede. Het konijn had ze echter niet gezien dus veel aan de teleurstelling van de ander kon ze ook niet doen. Daarentegen stond het in de regels dat wanneer prooi van gebied wisselde het van de clan was in wiens gebied het was. ‘Ik ben trouwens Ashfeather.’ De witte kattin knikte begroetend op de introductie van de ander. Ze was er enkel niet zeker van of ze zichzelf ook moest voorstellen. Na een korte stilte sprak de zwarte kattin weer. ‘Wie ben jij?’ Oh. Ze had zich dus toch moeten voorstellen. "Mijn naam is Kindred", ze zei, waarna er weer een korte stilte viel. Ze besloot een van de vragen te stellen die in haar hoofd rondspookten. "Waarom jaag je zo dicht op de grens? Dan raak je prooi toch kwijt als het een ander gebied in vlucht?"

Ashfeather knikte vriendelijk toen de andere poes haar naam vertelde, maar was nog steed op haar hoede. 'G..gewoon, ik wist gewoon niet dat dit konijn zo snel zou zijn, ik ben hem een stuk verderop al gevolgd.' Haar stem was verlegen, want ze had immers een stomme fout gemaakt. Kindred zou toch niet denken dat ze een hopeloos geval was als het om jagen ging? Ze had gewoon moeten opgeven en het konijn weg laten lopen, ze had toch geen kans gehad. 'Gaat alles goed?' Vroeg ze toen om het onderwerp jagen af te sluiten, en te beginnen over iets anders. Het was een algemene vraag, over de Shadowclan, maar ook over haar. Ashfeather was niet de beste prater, en ging liever geen gesprekken aan. Soms moest ze helaas wel praten, en heel vaak had ze dan geen idee wat ze moest zeggen, zoals nu.

Uit haar studies naar het gedrag van katten in een poging hun emoties te begrijpen haalde ze het volgende; deze kat was wat nerveus. 'G..gewoon, ik wist gewoon niet dat dit konijn zo snel zou zijn, ik ben hem een stuk verderop al gevolgd.' De verlegen toon waarop Ashfeather sprak versterkte deze aanname. Wat de kattin vervolgens zei maakte haar echter behoorlijk verward. 'Gaat alles goed?' Was dat een normale vraag om te stellen aan een kat van een andere clan die je niet kende? Blijkbaar wel. Anders zou de zwarte kattin dit toch niet vragen? "Eh, het gaat goed denk ik?" reageerde ze meer vragend dan antwoordend. Dit gesprek volgde niet het standaard patroon dat ze had geleerd. Dat betekende toch dat het een leermoment was? "Hoe gaat het met jou?", vroeg ze terug. Dat was de standaard reactie als iemand vroeg hoe het met je ging dus dat zou in deze situatie vast ook kloppend zijn.

Ashfeather keek verlegen naar beneden toen de andere poes haast vragend antwoorde, ze had vast weer een verkeerde vraag gesteld. Ze zei altijd de verkeerde dingen, en tegen iemand van een andere clan was het nog ongemakkelijker. Het viel de poes wel op dat Kindred ook niet zo'n geweldige prater leek, dat maakte het aan de ene kant makkelijker, maar aan de andere kant nog moeilijker omdat er niemand was die wist wat er gezegd of gevraagd moest worden. 'Ja, ook goed denk ik', antwoorde ze zachtjes. Het ging helemaal niet goed, maar de ander leek nou niet het type om een heel gesprek over haar problemen mee te voeren. Zij had daar ook geen zin in, dus Kindred vast ook niet. Er viel weer een ongemakkelijke stilte en verlegen keek Ashfeather naar een boom verderop, waarom wist ze niet. 'Heb.. heb je al een apprentice?' Ze had geen idee wat ze moest vragen, maar zomaar weglopen en het gesprek afkappen leek haar nog een slechtere optie dan willekeurige vragen stellen.

De twee groene ogen werden op de grond gericht. Het zorgde er voor dat Kindred niet goed wist hoe ze deze kat moest lezen. 'Ja, ook goed denk ik', reageerde Ashfeather toch positief op haar vraag. Er viel een stilte tussen de twee katten, geen van beide leek te weten wat te zeggen. De zwarte kattin leek naar iets achter haar te kijken. Kort draaide Kindred haar kop in de zelfde richting. Niets te zien behalve bos. 'Heb.. heb je al een apprentice?' De vraag liet Kindred haar blik weer op de Windclanner richten. "Nee, heb jij er wel een?" vroeg ze. Zelf was ze waarschijnlijk niet de meest geschikte Warrior om Mentor te worden. Ze was te analytisch en methodisch volgens een hoop clangenoten.

Die ander had dus ook nog geen apprentice, net zoals haar. 'Nee, ik ook niet.' En de kans dat ze er ooit een zou krijgen was er klein, ze zou zekere weten nooit geschikt zijn om mentor te worden. Er waren andere warriors, dezelfde leeftijd als haar, die al wel apprentices hadden, maar zij niet, in ieder geval niet binnenkort. Misschien later, als ze anders was dan nu, en beter in vechten. Het viel Ashfeather opeens op hoe erg zij en de andere poes op elkaar leken, allebei praters van niks. Ze had altijd wel haar algemene vragen klaar om te stellen, maar meer ook niet. Als er eenmaal een gesprek was ging het goed, maar zonder iemand anders die het gesprek op gang kon brengen kwam ze vaak niet verdere dan "Hoe heet je", helaas. 'En ik denk ook niet dat ik ooit geschikt zou zijn als mentor', voegde ze nog toe aan haar laatste antwoord.

'Nee, ik ook niet.' Ergens dacht ze een greintje aan teleurstelling te lezen in de reactie van de zwarte kat. Het was best goed mogelijk gezien het onderwerp. Veel katten hadden graag een apprentice om hun kennis door te geven. Sommige kregen ze echter pas heel laat voor het eerst en er waren zelfs gevallen waarin er nooit een apprentice toevertrouwd werd. Zo lang ze er niet zeker van was, zou ze er niets van zeggen. Straks had ze het verkeerd begrepen en kwam er gedoe van. 'En ik denk ook niet dat ik ooit geschikt zou zijn als mentor', vertelde de zwarte kattin. Katten vertelde zulke dingen over het algemeen alleen maar als ze er over wilde praten. "Waarom denk je dat?" vroeg Kindred dan ook zoals er waarschijnlijk van haar werd verwacht.