Of all the stars around me I'm losing count

De verleidelijke geur van de prooistapel reikte al uit naar haar neusje. De gemengde geuren van konijn en muis deden haar maagje knorren van de honger en haar tong likte haar kweilende mond even af. Het was vroeg in de ochtend, de zon scheen bijna niet en de hemel was ijsblauw gekleurd met een paar wisselvallige wolken. Ze had tenminste haar lange vacht die haar warm hield en de warmte ook bleef behouden, en ze zou nooit een leven kunnen voorstellen zonder de mooie lange vacht die ze nu had. De poes liet een lange gaap van haar tong afrollen en stapte toen eindelijk naar de prooistapel toe waar ze een muisje pakte om haar knorrende, lege maag mee te vullen. Nadat ze de muis in haar bek had genomen, merkte ze een andere kat op en haar groene blik kruiste met die van haar. “Goedemorgen”, mompelde ze door haar gevulde bek door.


Tags: Storkpaw first

De ochtend was nog jong. De zon was nog niet in beeld gekomen en een koude bries woei maar al te graag voorbij haar lange vacht. Ze bleef rustig staan, proberend te wennen aan de kilte die de wind meegaf. De wind droeg ook de geur van de prooistapel mee, waardoor ze alleen nog meer zin kreeg in de muis die ze vasthad. De poes wilde ergens gaan zitten om hem lekker op te eten en eindelijk haar rommelende maag te vullen, maar ze was nog in gesprek. En zomaar weggaan was een beetje onbeleefd, ze had tenminste nog wel manieren geleerd. Haar goudgele ogen straalden niet veel emotie uit, maar toch klonk haar stem wel overtuigend. “Mhm. Wil je misschien delen?”, mauwde de kattin toen ze de knorrende maag van de apprentice hoorde.

Haar voorstel werd met een sterke stem geweigerd. De kattin luisterde hoe de apprentice eerlijk toegaf dat ze eerst nog wilde gaan jagen. Ze gaf een accepterend knikje en schonk een warme blik toe in haar glinsterende goudgele ogen. “Het is erg goed hoeveel loyaliteit je hebt aan de clan”, mauwde ze tegen haar door haar prooi door, die ze nu even neerzette zodat ze beter kon spreken. Haar doffe stem klonk zo vreemd in haar eigen oren. “Je zal een goede warrior worden in de toekomst, Storkpaw. Daar ben ik heel zeker van”. Ze was net een klein bloemetje die zou uitbloeien tot een mooie, grote roos. Elk bloemetje begon klein- maar als ze op het juiste pad werden gezet, dan konden ze uitbloeien tot iet groots. En moois.

Toen zij klein was wilde ze zichzelf niet bewijzen tegenover de clan, omdat de enigste aan wie ze wat wou bewijzen weg waren, vervaagd, mee met de sterren. De clan hoefde niets van haar te weten, en zij niks van hen. Ze was een warrior van de clan, een trouwe warrior nog wel. De kattin gaf een knikje aan de jongere witte kat toen ze aan haar vertelde dat ze haar best zou doen en liet haar mondranden zachtjes omhoog krullen, een zachte glimlach onthullend die ze niet vaak op haar gezicht had. Het was dan ook ochtend, dan was alles anders. En zij veranderde de hele tijd, om haar echte zelf te verbergen. “Zolang je jezelf maar goed inzet ziet de clan het beste in jou en zal je een geweldige warrior zijn.”

Apprentices hadden zoveel vertrouwen in zichzelf. Minder dan kittens, maar meer dan sommige warriors onder hen. Dat de apprentice hoopte om ver te komen, bracht haar een goed gevoel vanbinnen. De clan zouden later betere warriors hebben. Betere dan de huidige generatie, waaronder zij. Zij was een trouwe warrior. Maar ze verborg zich zo diep in haar geschiedenis en haar verschillende facetten dat ze zelf niet goed meer wist wie ze echt was. En zo'n warrior hoefde de clan niet, ze hadden er betere nodig. Maar nog steeds was de witbruine kattin hier, nog steeds deed ze haar best windclan in stand te houden met haar klein steentje dat ze bijdroeg. Ze probeerde te helpen, wat voor een mysterieuze kat ze dan ook mocht zijn. "Ik weet zeker dat je ver zal komen. Denk aan mijn woorden wanneer je veel verder bent dan nu en terugkijkt naar je verleden"