Boy in the bubble

De reis was niet heel lang. Je moest naar de rand van de tweebeenplaats. Voor een vreemde zou het een labyrinth van paden en stegen zijn, maar voor Aegir was het een vaak bewandeld pad. Het was zijn weg naar huis. Het was zijn weg naar zijn oude vrienden. En nu kon hij het eindelijk laten zien met een andere vriend aan zijn zijde. Nou ja, vriend. Misschien konden ze vrienden worden, of betere vrienden. Hij keek naar het ronde gezichtje van Cheriey en grijnsde breed. ‘Het is niet ver meer, hoor je het al?’ miauwde hij. Want als je goed luisterde, kon je het zachte klotsen van water tegen de oever horen. Het geluid werd meegenomen door de wind en de geur van vers, helder water was bijna te proeven. Aegir zette aan toen hij over het laatste hek sprong, waarna hij aan de andere kant op zacht gras landde. Hij rekte zich uit en wachtte totdat Cheriey zou volgen, waarna hij door trippelde naar de eerste tweebeenbrug. Er waren er twee. Eentje vlakbij de tweebeenplaats en ééntje vlakbij de vierboom. Alleen was hij nog nooit zo ver geweest, hij wist het alleen van de verhalen. De brug werd gebruikt o iedereen veilig op de gathering te krijgen. Zelfs elders en queens. Hij zette de pas weer aan toen Cheriey was aangesloten en daar was hij dan, een lint van helder blauw water. ‘Tada, de rivier!’ miauwde hij opgewonden. Meteen draaide hij zijn kop weer naar de jonge poes. Hij wilde haar reactie op haar gezicht kunnen zien. Misschien vond ze het niet zo cool als hij, maar voor hem stond dit voor zijn oude thuis, en deed het aanzicht de heimwee verzachten.

Het was niet zo zeer ongewoon voor het poesje om er zo bij te lopen, enthousiast als ze was.  Wel ongewoon was  de plek waar ze heen stapte. Hoeveel ze ook van eenden hield, ze trok nooit naar de rivier om ze te zien, wetende dat ze ze gewoon in het parkje kon vinden. Wist niet eens waar de rivier zich bevond als je het haar zou vragen. Haar grote fonkelende oogjes vielen op de kater voor haar, hij wist het wel, hij wist zo veel dat zij niet wist. Het irriteerde de ragdoll gewoon bijna, hoeveel ze niet leek te weten in zijn aanwezigheid. Maar meer dan alles was het het gene dat haar interesse in de kater van weg ebben hield. Ze glimlachte breed toen de kater in kwestie zijn kop naar haar draaide, haar vroeg of ze het al kon horen. Verdomd, in al het nadenken had ze het geluid van stromend water geheel gemist. Knikkend antwoordde ze "Ja, ik denk het wel!" Hij boog zijn kop wederom weg, rap doorstappend richting het geluid. Loyaal volgend bevond ze zich al snel voor en hek, het werd duidelijk dat de andere young one enig ervaring had met deze route, hoe lenig hij erover leek te springen.  Eenmaal erover heen had de kater op d'r staan wachten, knikkend zette ze de pas voort, volgde ze hem verder tot langzaam de rivier in zicht kwam. ‘Tada, de rivier!’ mauwde Aegir vreugdig waarop de jonge she-cat de moeite niet nam het enthousiaste sprongetje te onderdrukken. Met grote ogen keek ze toe hoe het water van A naar B stroomde, ze had water nog nooit zo snel zien stromen. Zelfs niet wanneer regen water zich een weg richting een putje baande. Haar mondhoekjes sprongen omhoog "Wow! Kijk hoe het stroomt dan! Kijk dan!" mauwde ze, in haar vreugde vergeten dat de kater dit meermaals al gezien had. Wachten deed ze niet, ze wilde weten hoe het voelde, stromend water trekkend aan je vacht. Met grote passen stapte ze de rivier bank op, gniffelde zachtjes toen haar pootjes wegzakte in het vochtige zand. "Het is zo cool"  mompelde ze verwonderd voor ze voorzichtig haar pootje er in liet zakken, haar grote oogjes ziend in haar reflectie.

Aegir zijn ogen glommen net zo erg als wanneer zonlicht weerkaatste op de golven. Hij keek triomfantelijk naar de poes, die ook met grote verwondering naar zijn grote liefde aan het kijken was. Ze piepte opgewonden, miauwend over de stroming. Hij knikte enthousiast. ‘Ik weet het!’ miauwde hij net zo opgewekt. Maar tot zijn grote verbazing liep de poes recht op het water af, nog een keer zeggende hoe "cool" het was, waardoor hij alleen maar een stommere grijns op zijn bakkes kreeg. Ze tikte zelfs het water aan. Duidelijk geen droogpoot. De meeste katten waren doodsbenauwd voor natte voeten, maar Cheriey leek er bijna als een magneet door aangetrokken. Aegir sprong met een paar vrolijke passen naast haar, door vervolgens zonder ook maar een spier te verrekken récht voor haar neus het water in sprong, met vier poten tegelijkertijd. Giechelend als een jonge kitten keek hij over zijn schouder, terwijl een explosie van spetters onder zijn klauwen omhoog kwam. Het maakte hem ook tot zijn oren nat, maar dat deerde hem niet. Nee, zijn twinkelende schaterlach was het enige wat nu uit zijn bek kwam.