[Fanfic] Daughter of the Pirates Lord

“Scrum!” Een harde stem, met een licht Spaans accent, schelde over het dek heen. Een man met dun, uitgebleekt haar en een licht gebruinde huid stapte naar voren toe en zuchtte lichtjes. “Aye,” mompelde hij. Een fiere jongedame stond voor zijn neus. Zeventien, misschien achttien, ouder zou ze niet zijn geweest. “Zet koers richting Tortuga,” zei ze helder. De man, Scrum, knikte en verliet het dek. Binnen nu een dag of drie zouden ze in Tortuga zijn, dan kon ze eindelijk haar zoektocht gaan beginnen. “Anne!” De scherpe stem achter haar, deed d'r omkijken. Hector Barbossa, captain van het beruchte schip; The Queen Anne's Revenge. Een schip waar hij trots op was, iets wat hij meermaals liet merken. Captain Barbossa was heel voorzichtig als het ging om zijn schip óf zijn first mate. Zij had iets wat hem fascineerde, maar zelfs na de vijf jaar dat ze nu bij hem aan boort was, wist hij nog altijd niet wat. “Aye, Captain,” zei Anne kalm. “Waar gaan we vandaag naar toe?” De jongedame slikte voorzichtig. Ze had de captain niets vertelt over haar zoektocht, omdat ze vond dat dit iets was wat ze zelf moest doen. “Tortuga, de voorraden beginnen op te raken.” Ze had het geluk dat ze een gave voor het voorliegen van mensen had. Iets wat ze hier goed kon gebruiken. “Aye, dat is waar,” kreeg ze als antwoord. Met een knikje en een vlugge glimlach verliet de captain het dek en ging terug naar zijn kajuit.
Een zucht verliet haar mond, terwijl Anne met haar ellebogen op de rand van het dek leunde en keek hoe de mensen het werk verrichtte. Ze wist dat de captain, door middel van zijn zwaard, het schip in een keer naar Tortuga kon gaan, maar zelf vond ze het leuker om de mensen zien klungelen met de touwen en dergelijke. Ze glimlachte, terwijl ze zich omdraaide en in de richting van de zon keek.
Anne was niet altijd aan boord van de Queen Anne's Revenge geweest. Ze was opgegroeid bij haar moeder, die op een klein eilandje had gewoond. Haar moeder, Angelica, had nooit willen vertellen wie haar vader was. “Een schoft die geen liefde kent,” zo noemde haar moeder hem altijd. Toch was ze nieuwsgierig geworden en via via wist ze aan boord van het piratenschip te komen. Piratenbloed had ze zeker, en eigenlijk was de Queen Anne's Revenge een soort thuis voor haar. Want, als ze haar moeder mocht geloven, was haar opa de beruchte Blackbeard, de piraat die alle piraten vrezen of vreesde, aangezien hij dood was. Het maakte haar niet zo veel uit, ze wilde gewoon weten wie haar vader was en waarom hij niet bij haar moeder was gebleven. Anne wierp nog een blik over haar schouder naar de ploegende zeelieden, voordat ze benedendeks in haar kajuit verdween.

Het pirateneiland Tortuga was nog steeds zoals ik het me herinnerde van de vorige keren dat ik hier was. Met een grijns op m'n gezicht liep ik van de loopplank af, geflankeerd door Scrum en een man waarvan ik z'n naam nog steeds niet weet. Ik was over het algemeen niet echt goed met namen, alleen de mensen die me interesseerde onthield ik de naam, andere waren onbelangrijk voor me.
Eindelijk terug aan land, ondanks dat ik echte zeebenen had beviel het me wel om weer terug op 't vaste land te zijn. Ik had geen idee wat de mannen van Captain Barbossa zouden gaan doen. Ik had ze immers niet voor niets een goede smoes opgelegd. Een glimlach sierde mijn mond, terwijl ik door het soortement van dorpje dwaalde en op zoek ging naar een bar. Mijn plan had ik volledig uitgestippeld, eerst de crew ervan overtuigen om naar Tortuga te gaan -check-, stiekem van boord af komen -check-, opzoek gaan naar iemand met een schip die nog bemanning nodig had en dan mijn reis verder zetten om mijn pa te kunnen vinden. Stiekem vond ik het jammer dat ik mijn moeder niet verder had gevraagd naar hoe 'ie eruit zag. Al zou ze dat waarschijnlijk toch niet zeggen, ik had d'r in ieder geval er toe kunnen pushen.
Uiteindelijk vond ik een goedkope bar onder de naam; Faithful Bride. Hier moest ik zijn, al zouden er wel een paar probleempjes komen. De meeste captains wilde geen vrouwen aan boord hebben. Maar daar zou ik me later wel op storten, ik had wel een paar goede feiten achter de hand gehouden voor het geval ze me niet wilde aannemen.
Ik deed de deur van de bar open en meteen kreeg ik een walm van zweet, drank en andere lichaamseigen stoffen onder mijn neus. Ik haalde mijn neus op en deed alsof het me niet deerde, de geur zou na een tijdje toch wel wegtrekken. Ik slenterde naar de bar toe en bestelde een fles rum. Heel bescheiden zetten de barman er ook nog een glas bij, maar ik pakte stug de fles vast en zetten 'm aan mijn lippen.
Terwijl het sterke spul door mijn keel golfde keken mijn scherpe, bruine ogen de bar rond. Gevechten waren hier zo te zien dagelijkse kost, maar momenteel was het hier erg rustig. Misschien een beetje té rustig. Ik haalde de fles weg, zetten 'm met een klap op de bar en sprong van mijn barkruk had. Met mijn lengte van één meter vijfenzeventig en het juiste vrouwelijk figuur duurde het niet al te lang voordat ik een paar dronken zeelieden achter maan had. Gelukkig had ik aardig wat ervaring met het zwaard, waardoor ik makkelijk van ze af kon komen. Met een grijns stak ik mijn zwaard terug, greep een fles die zwakjes in de handen van een van de bewusteloze mannen en dronk er een ferme slok uit. “Je kun best goed overweg met dat zwaard,” hoorde ik plots een stem achter me. De haartjes in mijn nek gingen één voor één overeind staan, waarna ik me langzaam omdraaide en recht in twee bruine ogen van een wat oudere piraat keek. “Oh, bedankt,” zei ik schamper en probeerde een glimlachje te forceren. “En wat is jouw naam?” De piraat probeerde mijn hand te pakken, maar ik trok 'm snel terug en wilde de vent een klap geven, maar bedacht me op het laatste. Sommige mensen hier moest je nou eenmaal te vriend houden, hoe onaardig ze er ook uit zagen. “Anne, vernoemd naar het beruchte schip The Queen Anne's Revenge.” Ik merkte dat er een spier verstrakte in de kaak van de man, waarna hij me een beetje vaag aankeek. “Blackbeard,” hoorde ik achter me gefluisterd. De man voor me draaide zich om en tikte op een oude vent met een klein grijs baardje. “Mister Gibbs,” klonk zijn stem. “Zou jij deze jongedame even naar mijn kajuit willen begeleiden,” De man, die blijkbaar Gibbs heette, keek me even vreemd aan maar haalde daarna zijn schouders op. Hij kwam voor me staan, nam me in zich op met zijn vreemde grijskleurige ogen en zei toen; “If you please,” en wees op de deur. Met een rechte rug en een fiere houding liep ik naar de deur toe. Gibbs kwam zo te zien al snel achter me aan gelopen, drinkend uit een soort van flesje dat om zijn nek hing. Waarschijnlijk zat er rum in, Gibbs leek me een piraat die niet echt zonder de drank kon. Kalm volgde ik hem richting een schip, een waarvan ik alleen maar verhalen van had gehoord. Vooral verhalen afkomstig van mijn vorige captain. Zwart schip, zwarte zeilen. Dit moest The Black Pearl zijn. Ik liep de loopplank op, gevolgd door Gibbs die me scherp in het oog hielt. Samen liepen we benedendeks, waar ik in een kajuit werd neergezet. “Wacht hier maar op de Cap'n.” De deur werd achter me dichtgegooid en zo te horen ook nog op slot gedraaid. Met een zucht liet ik me in de hangmat vallen, naar buiten starend en wachtend op wat er met me zou gebeuren.

Het wachten duurde lang, te lang voor mijn doen. Ondertussen vroeg ik mezelf af of de crew van captain Barbossa al weer was terug gekomen en of ze me al miste. Echt erg vond ik het niet dat ik niet meer aan boort van The Queen Anne's Revenge was. Die vijf jaar aanboort van dat schip was me lang genoeg. Nu wilde ik wel eens een echt avontuur. En ik had zo'n vermoede dat dat er nu ook wel aan zat te komen.
Terwijl ik zat te wachten in de kajuit, vroeg ik mezelf af waarom deze piraat, captain, me vaag bekend voor kwam. Hij had iets wat ik kon, maar ik kon min vinger er niet op leggen. Net zoals Barbossa dat nooit bij mij kon doen. Ik grinnikte bij die gedachten en staarde weer uit de kleine patrijspoort. Het leven hier was saai, ik kon alleen maar staren naar de mannen die van alles en nog wat in en uit laden van de vele schepen die hier aan de dock lagen. Het enige waarmee ik mijn tijd kon voldoen was kijken of er nog een paar lekkere boys tussen zaten. Hé, ik was bijna achttien, maar had nog geen vriend. Dan mocht het toch wel eens, aye? Ik zuchtte zachtjes, terwijl ik overeind ging zitten in de hangmat en met mijn ellebogen op mijn knieën leunde. Langzaamaan begon ik me toch wel zorgen te maken of die captain nog kwam opdagen, of dat ze me hier alleen maar wilde houden als pleziertje voor de rest van de crew. Dat soort verhalen had ik vaker gehoord. Dat sommige piraten vrouwen aanboort brachten om voor wat gezelschap en leedvermaak te zorgen onder de crew. Ik huiverde bij het idee alleen al. Als ze dat met me gingen doen, dan was ik zo snel mogelijk weg van die vervloekte schip. In mijn hoofd begon ik de seconden te tellen, een verveeld en eenzaam werk, maar het hielp wel om de tijd te doden.
Net toen ik me had bedacht dat ik misschien wel de deur kon forceren om hier weg te kunnen, werd aan de andere kant een sleutel omgedraaid en werd de deur met een klap open geslagen. Voor me stond de piraat die me had aangesproken in Faithful Bride. Ik keek hem recht aan, bedacht me dat ik ongeveer even lang als hem was en 'm recht in zijn bruine ogen aan kon kijken. “Vertel nou eens wie je werkelijk bent,” werd er aan me gevraagd. Ik draaide me arrogant om en ging in de hangmat liggen. “Waarom zou ik?” vroeg ik er nonchalant achteraan. Ik keek over de rand en vroeg me af hoe lang het zou duren voordat ik 'm smekend op zijn knieën zou hebben. Een sluwe grijns verscheen op mijn gezicht, terwijl ik daar aan dacht. “Love, heb je enige idee wie je voor je neus hebt staan?” Mijn bruine ogen rolde in hun kassen, terwijl ik ietsjes over de rand keek en hem eens goed bestudeerde. “I don't know. Een of andere comedian?” Ik lachte zachtjes, maar die lach werd al snel van mijn gezicht geveegd toen ik het gezicht van de man vlak voor de mijne zag. “Ik ben captain Jack Sparrow en als jij op dit schip wilt blijven, kan je je maar beter gedeisd houden, missy.” Ik snoof en liet me achterover in de hangmat vallen. Verder schonk ik geen aandacht aan de man, die claime captain Jack Sparrow te zijn. “Dus,” begon ik langzaam. “Dan moet dit The Black Pearl zijn.” Ik deed alsof ik meer interesse in mijn nagels had, dan het schip. Wat eigenlijk niet echt waar was, want de beroemde Black Pearl had me altijd al geïnteresseerd. “Inderdaad,” mompelde captain Sparrow kalm. Hij was op een stoel gaan zitten en keek me de hele tijd nogal eng aan. Ik kreeg er de rillingen van. Snel keek ik weer weg, om niet te lang oogcontact te behouden. Telkens had ik de neiging dat hij me zou aanvallen of zo. Geen idee waarom, dat gevoel had ik gewoon. “Vertel eens iets over jezelf, Anne.” Ah, hij had min naam onthouden. Dat was in ieder geval een plus punt. Gosh, vertellen over mezelf. Dat was lastig, vooral omdat ik meestal niet de volledige waarheid vertelde. “Mijn naam is Anne. Ik ben vernoemd naar de Queen Anne's Revenge, waar ik tevens former First Mate was onder het commando van captain Barbossa. – Ik zag dat er een spiertje vertrok in de captain's kaak terwijl ik die naam zei - Ik heb een moeder en een onbekende vader. Ik was dertien toen ik voor eerst aanmonsterde op een schip, heb me daarna omhoog gewerkt. Momenteel ben ik opzoek naar min vader.” De woorden kwamen er in één keer uit. En er zat niet één leugen in. Ik was verbaast van mezelf dat ik hem gewoon de waarheid vertelde. Vooral omdat ik opzoek was naar min pa, iets wat niemand wist. Mijn ogen gleden naar de captain, die met zijn duim en wijsvinger over z'n baadje heen gingen. “Ah, en heb je enig idee waar je vader zich begeeft?” Ik schudde mijn hoofd. Ik had geen idee, mijn moeder had immers niet veel over hem los gelaten. Maar ooit zou ik er achter komen, aye? De captain stond op en liep naar de deur toe. Hij deed 'm open en bleef in de deuropening staan. Zonder zich om te draaien de ik zijn stem zeggen; “Welcome aboard the Black Pearl, missy,” waarna de deur werd dicht gesmeten.

Na mijn onderonsje met de captain, merkte ik dat het al aardig laat begon te worden. Vanuit de patrijspoort merkte ik dat het begon te schemeren en de meeste zeelieden waren al weer aan het inpakken voor het vervolg van hun reis. Ik vroeg me onwillekeurig af hoe het leven op de Queen Anne's Revenge er nu voor stond. Het was niet echt gebruikelijk dat de First Mate er zo maar vandoor ging zonder iets te zeggen. Nou, dat was niet helemaal waar. Ik was niet zo maar in rook opgegaan, nog voordat ik van boort ging had ik een briefje onder de deur van de kajuit van captain Barbossa geschoven. Dan zou hij in ieder geval weten wat er gaande was, of zo'n beetje, want mijn precieze reden waarom ik weg ben gegaan stond er niet in. Hij zou zelf wel kunnen beslissen of 'ie het wel of niet aan de rest van de crew zou vertellen.
Ik wist niet zeker of ik me moest melden aan dek, dus bleef ik maar rustig in mijn kajuit zitten. Ik had tevens geen idee waar ik precies op het schip aanwezig was. Waarschijnlijk benedendeks, maar waar precies zou ik niet weten. Verveeld staarde ik uit het raam, zitten aan een tafeltje. Ik had geen zin om weer in de hangmat te gaan liggen, uiteindelijk zou mijn rug toch wel pijn gaan doen. Ik dacht terug aan de vijf jaren die ik aan boord van de Queen Anne's Revenge had gespendeerd. Daar had ik een eigen kajuit gehad, niet zo zeer omdat ik de First mate was, maar meer om mezelf te beschermen tegen handtastelijke, dronken, piraten. Captain Barbossa had altijd het beste met me voorgehad, al wist ik nog steeds niet precies waarom. Ik had zijn verhalen over Jack Sparrow gehoord, waaruit bleek dat ze niet al te beste vrienden waren, maar als ik zo terug dacht aan hoe de captain tegenover mij had gedaan, leek 'ie me geen verkeerde vent. Met een zucht stond ik op en kroop toch maar mijn hangmat in. Misschien dat de dag van morgen meer geluk zou geven.

“Show a leg sailor!” Ik werd met een ruk uit mijn hangmat gegooid en kwam plat op de grond terecht. “Aye, sir!” riep ik terug, maar met een bedenkelijke frons op mijn gezicht. Ik wierp een snelle blik op de patrijspoort waar het vroege, oranje, daglicht naar binnen glipte. Waarschijnlijk was het na zonsopkomst. Ik geeuwde en rekte me uit, terwijl ik overeind kwam en iets wat wankel op mijn benen stond. Nog half slaapdronken boog ik me voorover om uit de patrijspoort te kijken. Met een schok bedacht ik me dat ik alleen maar zee zag. Er waren uitgevaren terwijl ik lag te slapen! Ik draaide met met een ruk om en zag dat er een onbekende piraat voor mijn neus stond. Hij had een paar flinke halen over zijn gezicht lopen en had een blind oog zo te zien. Even gaapte ik 'm aan, maar ik was wel wat gewent van mijn tijd op de Queen Anne's Revenge. Er werd een emmer met water in mijn handen geduwd, even als een borstel. “Dek, nu!” werd me gecommandeerd. Ik snoof en wilde hem eigenlijk de emmer over zijn hoofd heen gooien, maar herinnerde me de waarschuwing van de captain. Dus verliet ik met een zucht mijn kajuit en wankelde het dek op.
Terwijl ik het dek op liep kreeg ik meteen een vlaag zeelucht onder mijn neus gedauwd. Dit had ik gemist, die zilte zeelucht. Op dit soort momenten was ik maar wat blij dat ik weer op zee te vinden was. Ondanks dat ik een emmer en een borstel in mijn handen had en hier niet van de luxe als First mate kon genieten. Ik had wel al snel door dat deze positie al bezet was door Gibbs, de man die me gister had opgesloten in mijn kajuit. “Goedemorgen Anne.” Ik hoorde de stem eerder dan dat ik 'm zag. Ik weet niet hoe 'ie het deed maar de captain stond opeens pal achter me en ik had hem totaal niet gehoord. “Morgen, cap'n,” mompelde ik zachtjes terug. “Kom op, niet zo verlegen.” De warme glimlach op zijn gezicht zorgde ervoor dat ik ook ging glimlachen. Captain Sparrow liep verder het dek op en vroeg de attentie van zijn crew. “Gentlemans, mylady. Zoals jullie misschien hebben gemerkt hebben we een nieuw crew lid erbij. Wees een beetje lief voor onze kleine Anne.” De knipoog mijn kant op deed me huiveren. Ik merkte dat de rest van de crew me aanstaarde alsof ik gek was, maar na een woedende blik van mijn kant gingen ze rustig weer verder met hun werk. Ook ikzelf liet me op mijn knieën vallen, dompelde de borstel in het water en begon met het schrobben van het dek.
Na een paar uur het dek te hebben schoon gemaakt werd er een ronde gemaakt om water uit te delen. Het zweet stond metershoog op mijn rug en ik had mijn zakdoek, die normaal om mijn pols zat, als een bandana rond mijn hoofd gebonden. Wat een pokke werk was dit zeg. Ik zuchtte zachtjes en deed de borstel terug in de emmer. Mijn handen voelde ruw aan en waren helemaal gerimpeld door het gebrek aan vocht. Toen de man met het water bij me was, merkte ik aan zijn ogen al op dat er iets niet klopte. En mijn vermoede klopte, aangezien hij zo langs me liep alsof ik er niet was. Ik gromde zachtjes, maar wist dat ik het nieuwelingetje aan boord was. Ik moest eerst mijn plek in de crew vinden voordat ze me als een van hen zouden accepteren. Als dat al zou gaan gebeuren, want ik was en bleef nou eenmaal een meisje.
Terwijl ik werkte ving ik wel zo af en toe namen op. Lloyd, de kok, Blain, zijn assistente en tevens de enige die nog wat aardig tegen me was. De man die me vanmorgen zo hardhandig had wakker gemaakt bleek de naam Grido te dragen. Gibbs deed niet veel, die keek wat rond, dronk en gaf af en toe wat bevelen. De captain stond over het algemeen aan het roer, kijkend op zijn kompas. Ik vroeg me af of hij naar iets opzoek was. Misschien … een klein plannetje vormde zich in mijn hoofd en ik glimlachte wat bij die gedachten. Ik liet de borstel in het water vallen, stond op en baande me een weg langs de andere stinkende, zwetende mannen, op weg naar de kajuit van de captain.

Zoals ik al had verwacht was de captain in zijn kajuit, de deur stond op een kiertje en ik kon net naar binnen kijken. Ik wist niet zeker hoe ik hem moest gaan aanspreken, ik was gewent aan de privileges als First Mate, maar om nu gewoon als sailor onder het commando van een cap’n te staan was een geheel nieuwe ervaring voor me. Wel een leerzame, want zo kon ik zien hoe de bemanning het had en of ik er in de toekomst iets aan zou kunnen doen, tenminste als ik ooit nog eens aanboord van de Queen Anne’s Revenge kwam. Ik had me afgevraagd of cap’n Barbossa inmiddels al over het verlies van zijn First Mate heen was. Waarschijnlijk wel, als ik hem goed genoeg kon tenminste. Ik zuchtte zachtjes en met mijn rug tegen het hout van het schip aan, vroeg ik mezelf af wat ik nu moest doen. Ik had een heel plan gehad over hoe ik dit moest aanpakken, maar nu was het geheel blank in mijn gedachten. Ik wist totaal niet meer wat ik van plan was!? Toch moest ik mezelf ertoe zetten om door te gaan, dan maar gaan improviseren. Waarschijnlijk zou alles wel weer terug komen als ik daar eenmaal was. De deur piepte zachtjes terwijl ik ‘m open deed en daarbij de aandacht van de captain te pakken kreeg. Ik rook een duidelijke geur van rum en in de verte klonk het piepende geluid van een stoel die naar achter werd geschoven. “Is er iets, Anne?” klonk de stem van de captain. Een walm van rum kwam in mijn gezicht terecht en ik werd half verblind toen er ergens een gaslamp werd aangedaan. Gedwee liep ik naar de tafel van de captain en bekeek kalm de spulletjes die erop lagen. Ondertussen had ik nog steeds geen antwoord gegeven op de vraag die me eerder was gesteld. Mijn handen waren klam van de zenuwen, mijn plan was nog steeds niet terug gekeerd en ik had geen idee wat ik nu moest en wilde gaan doen. Mijn nagels boorde zich in het zachte hout van de tafel toen ik opeens een arm om mijn schouder heen voelde. “Je hebt nog geen antwoord gegeven,” hoorde ik vlak bij mijn oor en ik kon een huivering niet onderdrukken. Ik duwde de arm weg en draaide me om naar de captain. Damn, wat moest ik nu? Ik kon toch moeilijk zeggen wat ik hier werkelijk kwam doen. En hoe snel ik ook kon wezen, een smoes verzinnen was niet mijn sterkste kant. Niet in dit soort situaties. Ik haalde diep adem en moest het er maar op wagen.
Een glimlach verscheen op mijn lippen. Even doorbijten Anne! Ik keek op, recht in de ogen van Captain Sparrow. “Sorry, captain. Ik wilde u niet storen bij uw werk,” zei ik zachtjes, terwijl ik langs hem heen liep, half tegen hem aan dan wel te verstaan. In mijn hoofd telde ik af en precies bij één voelde ik de hand van de captain zich rond mijn pols sluiten. Ik glimlachte even, maar deze verdween toen ik werd terug getrokken. “Hmm, blijf nog eventjes,” weer een walm van rum onder mijn neus, maar ditmaal trok ik me er niets van aan. Ik hoopte alleen maar dat de captain genoeg op had om zich na vandaag zich er niets meer van te herinneren. Ik stapte achteruit zodat ik met mijn rug tegen de tafel aan stond en plaatste mijn beide handen erop. “En waarom moet ik blijven, Captain Sparrow?” vroeg ik met een kleine glimlach. Het duurde niet lang voordat ik zijn lichaam tegen de mijne aan voelde drukken en ik onderdrukte een zucht. Waarom deed ik dit ook alweer? Alleen maar om de waarheid te weten te komen? De Captain legde zijn handen over de mijne heen en opeens was zijn gezicht wel heel dicht bij de mijne. “Ik weet wie jij bent.” Even keek ik hem vreemd aan. “Jij bent de kleindochter van Blackbeard, dochter van Angelica, niet waar?” De grijns op het gezicht van de captain deed me huiveren. Hoe kon hij er zo snel achter zijn gekomen? Ik had mijn rol toch voortreffelijk gespeeld? Niet dat iemand er van af wist, maar dan nog. “Kunt u dat bewijzen?” sprak ik ‘m tegen met een sluwe grijns op zijn gezicht. Ik maakte me los uit zijn ‘omhelzing’ en liep naar achter toe. Ondertussen ging mijn hand naar het zwaard dat rond mijn middel hing, voor het geval dat. Captain Sparrow had zich inmiddels omgedraaid, een donkere gloed hing over zijn gezicht heen. Oké, dit wakkerde echt angst aan bij me. Dit had ik niet verwacht. Mijn hand greep naar de klink van mijn zwaar en al snel stak het puntje in de richting van de captain. Captain Sparrow beantwoorden mijn dreigement, door zijn eigen zwaard te pakken en al snel kletste de twee zwaarden tegen elkaar. “You think it’s wise, missy? Crossing blades with a captain and pirates lord?” Ik gaf geen antwoord, richtte me volledig op de zwaarden die hard tegen elkaar aan sloegen. Ik had les gehad van zowel mijn moeder als Captain Barbossa zelf, dus zwaardvechten kon ik wel. Maar ondertussen was ik bang dat het gevecht de aandacht van de rest van de crew zou wekken. De nacht was inmiddels gevallen en buiten het licht van de ene gaslamp die aan stond, was er niets te zien. De slag van de captain kwam hard aan en liet de zenuwen van mijn vingertoppen tot aan mijn schouders pijn doen. Even had ik geen gevoel meer in mijn hand en verloor de grip op mijn zwaard. Snel dook ik onder het uitgestoken zwaard door, greep mijn zwaard van de vloer en richtte de punt op de achterkant van de nek van de captain. “Slimme zet,” werd ik geprezen, maar ik hielt hem scherp in de gaten. Ik gromde alleen maar wat. De Captain verplaatste zijn rechtervoet en voordat ik kon aanvallen was hij buiten mijn bereik. Hij pakte, in de omwenteling die hij maakte, mijn pols en hielt deze stevig vast. Ik gromde zacht, draaide me om en keek hem recht in zijn gezicht aan. Ik stak mijn zwaard terug in de schede en pakte zijn pols vast. “En nu?” werd er aan me gevraagd. Ik grijnsde alleen maar en verplaatste mijn hand naar de zijne. Rond zijn ringvinger dat datgene wat ik wilde hebben. “Deze is van mij,” zei ik zachtjes, terwijl ik de ring van zijn vinger afschoof en in mijn zak liet glijden. “Dus toch,” werd er alleen maar gemompeld. Ik liet hem niet uitpraten, heel voorzichtig drukte ik mijn lippen op de zijne, maar verdween al snel weer. Ik maakte me los uit zijn verslapte greep, pakte de fles rum van zij bureau af, nam een slok en liep naar buiten toe. De Captain liet ik verbaast achter.
Eenmaal terug in mijn hangmat haalde ik de ring uit mijn zak. Dit was de ring inderdaad, deze ring behoorde aan mijn moeder toe. Dan waren er dus twee mogelijkheden. Óf Captain Jack Sparrow was mijn vader, of de Captain had deze ring van iemand anders gekregen/gekocht/gestolen. Hoe hard ik ook hoopte op dat tweede, klonk de eerste mogelijkheid geloofwaardiger. Ik zuchtte, deed de ring in terug in mijn zak en draaide me om in mijn hangmat. Morgen zou de Captain waarschijnlijk wel pissig op me zijn voor wat ik ‘m had aangedaan, tenminste, dat dacht ik. Als hij het zich al zou kunnen herinneren, want ik geloofde dat hij al een aardige slok ophad. Ik vond het al verbazingwekkend dat hij nog gewoon recht kon staan en kon vechten. Ach, ik zag het morgen wel. Eerst maar eens gaan slapen. Langzaam gingen mijn ogen dicht en viel ik in een lichte slaap.