[Everpaw] Eggshells crack beneath my feet

Sunningrocks was naar Riverclan gegaan. Honeypaw rolde op haar rug en staarde naar het plafond van de den. Eventjes hief ze één van haar voorpootjes, alsof ze het plafond kon aanraken, maar uiteindelijk liet ze deze toch weer zakken en tegen haar lichaam aanrusten. Met een diepe zucht sloot ze haar ogen eventjes. Hoe moest het nou verder met Thunderclan dan? Smouldertongue, Stagtine en Coppertusk hadden duidelijk hun mening gegeven. Het was niet veilig in Thunderclan zo. Straks zouden ze verhongeren. Verbeten klemde ze haar tandjes even op elkaar. "Stomme Thornstar.." mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders.

-Open- 

Everpaw rekte haar lange voorpootjes uit en geeuwde eventjes, waarna ze om zich heen keek met die diepblauwe ogen van haar. In het nest naast haar lag een kattin die tegen zichzelf mompelde - iets over stomme Thornstar, als ze het goed gehoord had. Everpaw fronste niet-begrijpend en keek de kattin aan. Honeypaw leek niet tegen iemand te praten; sprak ze tegen zichzelf, dan? En wat bedoelde ze, 'stomme Thornstar'? Everpaw had vaak moeite met te snappen wat er omging in andere katten. Ze voelde zich alsof haar brein op een totaal andere manier werkte. Wat obvious was voor iemand anders, was dat vaak niet voor haar. Maar ze wou wel leren, ze wou wel begrijpen. De wereld was koud en anderen leken zo veel comfort te kunnen vinden bij elkaar; dat wou ze ook.

Een blik priemde in haar pels. Honeypaw besefte zich dat er naar haar gekeken werd voordat ze opkeek. Ze ontmoette de blik van Everpaw, een wat oudere apprentice, maar desondanks een kattin die evenveel training onder de riem had als zijzelf. Ze voelde zich wat warm worden onder haar pels van schaamte. Had Everpaw haar gehoord? Vast wel. Honeypaw wiebelde wat nerveus met haar oortjes, waarna ze haar oren wat verontschuldigend plat legde. "Uhm.. sorry.." mompelde ze, "het is gewoon.. De sunningrocks.. we hebben ze ook nodig.. Niet stom Riverclan. En nu zijn ze van Riverclan zonder dat we ervoor gevochten hebben." Ze sloeg wat gefrustreerd met haar staartje toen ze het vertelde. Die visvreters hadden misschien honger, maar straks had Thunderclan dat ook.

Honeypaw leek haar blik op te merken en reageerde bijna nerveus terwijl ze zich verontschuldigde. Waarom de kattin de nood voelde om haar excuses aan te bieden, wist Everpaw niet echt. Ze had niet écht iets fout gedaan toch? Of was haar gemompel om de één of andere reden beledigend, ook al had Everpaw dat niet door? Dat was altijd een mogelijkheid. De jongere kattin legde haar woorden iet of wat uit, al wist ze niet of dat echt veel opklaarde. Een lichte frons rimpelde haar voorhoofdje. Ze snapte niet heel goed waarom dit een probleem was. Het was zo en er was niets dat ze eraan konden doen, toch? De jonge kattin opende haar snuitje, maar kon geen woorden vinden om die vragen en gedachten onder woorden te brengen. En zelfs als ze dat deed, had ze het idee dat haar woorden toch geen verschil uitmaakten, dat Honeypaw aan haar woorden niets zou hebben.

Everpaw was nog altijd stil. Dat maakte Honeypaw alleen maar nerveuzer. Het gaf haar het gevoel dat ze meer moest uitleggen. De calico apprentice kwam tot haar poten en krabde eventjes met een achterpoot achter haar oor om zichzelf nog iets een houding te geven. Ze besloot toch om maar meer uit te leggen. "Thornstar heeft Sunningrocks weggegeven en volgens de warriors zijn de konijnen al vergiftigd.. Dus straks hebben we te weinig eten! We kunnen dat helemaal niet missen! Dus.." Haar ogen lichtten op met een idee. "We kunnen alsnog wel gaan jagen bij de sunningrocks anders.."

Honeypaw leek alleen maar nerveuzer te worden. Everpaw snapte dat niet echt. Er was geen reden om nerveus te zijn, toch? Of miste ze hier iets héél belangrijk? De calico krabde even achter haar oor en praatte toenv erder. Over hoe Sunningrocks weggegeven was en de konijnen al vergiftigd waren en dat ze straks misschien te weinig eten hadden. Maar.. Thornstar zou toch nooit de sunningrocks weggeven als dat hen in gevaar zou brengen? Dat zou niet logisch zijn. Ze kon geen reden bedenken waarom hij zo'n risico zou nemen. Honeypaw stelde voor om anders bij Sunningrocks te gaan jagen. Everpaw fronste eventjes nadenkend. Op zich was het gebied nog steeds van hen, toch? Riverclan mocht het enkel gebruiken. De naïeve jonge kattin kon sowieso het hele probleem met de grenzen niet echt snappen. Ze waren toch allemaal katten, waarom moesten ze zich dan opdelen? Maar dat was hoe het was en ze was niet het type om naar verandering te streven. Misschien daarom dat ze ook niet echt doorhad dat Sunningrocks niet langer meer hun gebied was. In haar hoofdje was zo'n verandering praktisch onmogelijk. "Ok.", mauwde ze dan ook simpelweg, haar stem klein en schor van ongebruik. Maar Honeypaw had al zo veel gesproken, misschien had ze dat nodig? Everpaw deed maar wat, in de hoop dat het zou helpen, in de hoop dat.. Tsja, dat ze niet zo'n buitenstaander was, misschien. Al wist ze ook wel dat dat valse hoop was.

De mollige jonge apprentice keek afwachtend naar haar gesprekspartner. Of nou ja gesprekspartner, Everpaw bleef immer zo stil. Honeypaw wist ergens wel dat dit bij Everpaw hoorde, maar alsnog maakte het haar wat ongemakkelijk. Hallo, ze had iets nodig om mee te werken! Maar uiteindelijk reageerde Everpaw, heel kort. Maar ze reageerde. Honeypaw's staart krulde over haar rug heen van blijdschap. Eventjes voelde ze zich alsof ze de loterij gewonnen had. Everpaw had tegen haar gesproken. "Laten we meteen maar gaan dan!" miauwde ze, waarna ze meteen zich om draaide en de den uit liep.