[Brimstone] Blood in the mud

Brimstone had goed opgelet. Ze wist Blueflower's ritme tegenwoordig, kende haar gewoontes. Want je vrienden hield je dichtbij (tenminste, als je die had) maar je vijanden nog dichter. De rosse tabby had gezien hoe de deputy drie van haar kittens naar de nursery bracht. Drie. En had ze niet gehoord dat deputylief vier van die duivelskinderen gebaard had? De poes fronste lichtjes, keek nog even naar de nursery en beende toen met grote pootstappen de medicine cat's den in, vanwaar de queen en haar kittens gekomen waren. En ja hoor, daar zag ze het kleine monstertje liggen. Klein en onschuldig en het levende bewijs van haar vergiftigd bloed. Het was zwak, wriemelde lichtjes maar stond niet eens op. Een klein, nutteloos duivelskind. Oh, ze had wel iets weg van diens duivelsvader, dat zag ze zo. Lichtgekleurde vacht, zwakke poten, kleine gestalte, de stank van de hel in haar vacht. De strepen op haar poten mochten misschien wel de kleur van haar moeder hebben; het Bloodclan zag je er duidelijk in doorschemeren. Brimstone stapte dichterbij en knielde neer bij het duivelskind, zachtjes sissend in vijandigheid. Maar natuurlijk was ze niet dom. Ze wist dat ze het niet aan kon raken, dat de positie van de moeder het kind onschendbaarheid gaf. Oh, maar Riverclan zou moeten kunnen zien hoe het dit weke kind was dat hun rivier vergiftigde, dat hun eten en hun leven afnam. Allemaal voor dit duivelsgebroed dat te zwak was om zelfs iets goed te betekenen.

Het poesje lag op haar rug, pootjes over haar snuitje gevouwen en zachtjes slapend. Maar ze werd wakker bij het vijandige geluid van de warrior, die over haar kleine lichaampje gebogen was en met giftige groene ogen het kleine monster bekeek. Het lichtgekleurde kleintje keek haar aan met kleine kittenblauwe oogjes, piepte zachtjes en reikte met haar poten. Een deel van Brimstone smolt. De blik in haar ogen werd iets minder hard, een diep weggestoken instinct probeerde zich in haar hart te zetten. Maar - nee. Dit was een monster, een duivelsgebroed, de reden dat Riverclan zou verhongeren. De rosse kattin klemde haar kaken op elkaar en duwde elke andere gedachte weg. Ze snoof even bozig, alsof het kleine pluizige poesje het vuilste vuil onder haar poten was. Ze richtte zich op, rechtte haar rug zodat ze zoveel groter was dan de ziekelijke kitten. En vanuit dat hoogtepunt spuwde ze op de grond, naast de kitten. Dat was hoeveel respect ze had. Dat was wat ze vond van dit duivelsgebroed. Ze zou ervoor zorgen dat het duivelsbloed zou vloeien en zo zou ze Riverclan redden. Men mocht het misschien niet begrijpen, nu nog niet - maar ooit zouden ze haar als heldin ontvangen.