De afgelopen tijd bleef haar leven in de weegschaal liggen, elke keer dat het de goeie kant op leek te tippen, kwamen de schalen toch weer in hun oude balans. Azurekit dronk, maar groeide niet goed. Elke keer dat ze twee stappen vooruit zette, zette ze weer een stap terug. Ze was een vechter, maar de oorlog was zwaar. Stilletjes hief ze haar kopje op en begon ze de zij van haar moeder te kneden, de melk naar buiten werkend dat ze nu wel gretig dronk. Zacht geknor kwam uit haar mondje terwijl ze haar ogen genietend sloot. Eén ding was in ieder gevla een meevaller, Azurekit wist nog niet dat ze benadeeld was door de natuur, ze wist niet beter dan zich zo voelen. Voor nu, was ze een heel gelukkig meisje.