ongelukje!!!!

<sub>Dit was.. Echt een ongelukje. Helemaal, 100% een ongelukje. Shrimppaw giechelde zachtjes terwijl ze met haar neusje de plantjes in dook. Wat was het toch geweldig spul. Ze was bijna vergeten hoe leuk het wel niet was. Natuurlijk was het absoluut niet de bedoeling geweest - toekomst Shrimp zou ook erg boos op zichzelf worden - maar voor nu was ze aan het genieten. Gelukkig hadden ze wel een beetje voorraad, dus het was echt niet haar schuld geweest toen de helft viel. Bovenop haar neus. Het viel op haar neus ja. Mhm. Gewoon een ongelukje...

BRIMP + Faint !!!</sub>

Brimstone klemde haar kaken geïrriteerd op elkaar toen ze gegiechel hoorde komen vanuit de medicine cat's den. Ze wist éxact wat dat was en Starclanverdomme, had zelfs hun medicine cat geen schroom?! Natuurlijk niet. Ze was nog een kind, nog zo jong en onschuldig en dom. Tijd aan Brimstone om haar wat wijzer te maken. Haar grote gestalte vulde de ingang naar de medicine cat's den, waar haar groene ogen vielen op het kleinere lichtgekleurde lichaam van Shrimppaw, die inderdaad haar catnip storage geraid had. "Wat in Starclansnaam ben jij aan het doen?", mauwde de grote rosse tabby, een boze ondertoon in haar stem - en het was duidelijk dat dit een retorische vraag was, dat ze heel goed wist wat Shrimppaw aan het doen was en dat ze zeer teleurgesteld was in de jonge medicine cat. Geen haar beter dan Coyotespirit, zusterlief, die al net zo dom en impulsief was. Hmpf.

_{Oh, ze was zo slecht bezig. Maar het was zo goed? De stress had haar tol geëist, en nu was ze daar zelf ook de dupe van. 'Wat in Starclansnaam ben jij aan het doen?' klonk het achter haar. De stem klonk boos en Shrimppaw schrok er wel van hoor. Geschrokken keek ze achterom waar ze de boze blik van Brimstone zag. Ze slikte zenuwachtig en schraapte haar keel wat. 'N-Niets..' Ze schoof het kattenkruid weg van haar. 'H-Het was een ongelukje..' Oh ze schaamde zich zo.}

Ze had gisteren een apprentice geholpen om wat nare doorns en klitten uit diens vacht te krijgen, maar in dat proces had ze per ongelijk zichzelf ook geprikt. Faintlight dacht dat ze de doorn uit haar pootkussentje had getrokken al, maar nu deed het nog meer pijn, terwijl ze niets meer kon voelen. Daarom had ze maar besloten toch even naar de medicine cat's den te gaan. Vaak kwam ze hier niet echt, omdat de sterke geuren wat overweldigend voor haar waren. Bovendien was ze eigenlijk kerngezond, zelfs haar ogen deden zelden moeilijk. Toch vond ze het nu, ondanks de geuren, niet zo erg om even langs te gaan. Ze sprak Shrimppaw graag, en was oh zo trots op het wat poesje had bereikt. Dus stapte ze naar binnen, maar hoorde nog net de boze stem van Brimstone nagalmen. "Hallo..?" miauwde ze zachtjes, waarna ze even moest niezen omdat een wel heel sterke, en toch aangename, geur haar neus kietelde. "Kom ik op een slecht moment?"