when someone wants to leave

Met grote ogen keek Mousekit naar de veer die iemand aan hun had gedoneerd. Het was niet de eerste keer dat ze het object gezien had. Maar meestal had iemand anders het al voor zich geclaimd. Maar dit keer leek niemand het te willen. Misschien kwam het door het feit dat het niet de mooiste veer was? Mousekit tuurde de Nursery uit en spotte een warrior die grote prooi aan het verorberen was, daar kwam de veer hoogstwaarschijnlijk vandaan. Langzaam trippelde ze naar voorwerp toe en sloeg het een paar keer met haar poot. En tot haar grote schok produceerde dat een vreemd geluid. Met haren overeind sloeg ze de veer een willekeurige kant op.

-Mizzle

Mizzlekit keek op toen een veer in zijn gezichtsveld gedwarreld kwam. Huh? Hij was druk bezig geweest met een mosbal hard op een ander katertje af te gooien, maar nu was hij afgeleid en liet hij die andere en die mosbal aan de kant liggen. Het slanke katertje boog neer over het veer en snuffelde er even aan, alsof dat alle antwoorden op zou lossen. Hm. Het was niet de mooiste veer ooit, maar daarom ook weer niet lelijk. Hij zou hem zelf niet gekozen hebben, dat was zeker. Zijn kittenblauwe blik gleed omhoog en viel op Mousekit, een oudere kitten die hij wel kende van zien maar nooit mee gesproken had. De veer moest wel van bij haar gekomen zijn! Een cadeautje, voor hém? Natuurlijk, voor hem. Voor wie anders. Hij verdiende een cadeautje zo mooi als deze veer hem nu leek, nu hij wist dat het zijn veer was. Mizzlekit greens opgetogen en drukte het pluizige ding tegen zijn borstkas. Van hem!

De poes haalde een paar keer diep adem om haar zelf weer tot rust te krijgen. Zachtjes mompelde ze een paar woorden van bemoediging en al snel begon haar hartje op een normaal tempo te pompen. Waardoor haar haren ook weer naar beneden zakte. Het was stom dat ze zo snel schrok. Er werd gezegd dat het normaal was voor haar om zo te zijn. Alles was immers nog nieuw en het was een oer oude reactie om bang te zien voor het onbekende. Maar zij zou het niet daar aan attribueren; de andere kittens hadden daar toch ook geen last van? Waarom zij dan wel? Omdat het gewoon een eigenschap was van haar karakter, eentje die diep in haar ziel was geworteld. Hoeveel ze het ook mocht haatte.

De wit-grijze poes keek op toen ze een andere kitten spotte met haar veer. Ze herkende hem als Mizzlekit, de jongste zoon van de nu deputy Blueflower. Met een frons op haar gezicht keek ze toe hoe de kater in kwestie de veer opeisten. Hij hield het triomfantelijk tegen zijn borst en alles. Hoed durfde hij? Zij had het eerst gezien dus dat betekende dat het haar bezit was. Zelfs al sloeg ze het per ongeluk weg! Met hoge poten liep ze op de veel jongere kater af. "Luister eens hier jij, stomme stommert." Snorde ze eenmaal toen ze zo dicht bij hem stond dat hun vacht haren elkaar bijna raakte. "Dat is mijn veer, dus beter geef je hem nu gelijk terug."

Mizzlekit keek geschrokken op toen plots een luid stemmetje hem begon uit te schelden, zeggend dat het haar veer was en dat hij hem meteen terug moest geven. Hij knipperde even terwijl de woorden door drongen. Maar dat was niet eerlijk! Hij had de veer zelf gevonden en geclaimd, Mousekit was hier niet geweest om haar claim te leggen en nu kwam ze ineens af alsof hij het ding gestolen had? Maar Mizzlekit wou ook geen ruzie maken, hij wou dat ze blij was en dat ze samen blij konden zijn. Want dat voelde het beste. Nu klopte zijn hart in zijn keel van adrenaline bij de aanval en hij haatte dat gevoel. Mizzlekit liet het veertje ietsje zakken en keek ernaar met tweekleurige blik - en toen, alsof er plots een lichtje op ging in zijn hoofd, keek hij met hoopvolle glimlach het oudere poesje aan. "Onze veer!", verklaarde hij. Dat was het beste, toch? Dan hoefde niemand verdrietig te zijn omdat het niet hun veer was.

De jonge kater kwam met een voorstel die Mousekit op zich wel goed vond. Namelijk dat de veer in kwestie van hun beiden zou zijn. Dus dat betekende dat ze moesten gaan delen. En ze was de kwaadste niet dus dat wilde ze nog wel doen. Echter moest er dan wel een goede regeling komen! Zodat het nog wel eerlijk bleef. "Oké maar, dan moeten we wel een schema opstellen hoor." Sprak ze wat hooghartig. Met een plof gooide ze haar lichaam op de grond. Maar haar aandacht was naar de ondergrond gericht. Waar ze dan ook met haar poot in begon te tekenen, zodat ze haar plan beter kon uitleggen. En hopelijk dat hij het beter zou begrijpen. "Ik denk dat afwisselen per dag een beetje oneerlijk is, dus ik stel voor dat we het per week doen." Concludeerde ze dominant. "En omdat ik de veer als eerste zag, lijkt het me alleen maar fair dat ik hem de eerste week mag hebben."

Mousekit ging daarmee akkoord, gelukkig, en stelde toen voor dat ze een schema moesten opstellen. Het oudere poesje tekende in het stof en met een nadenkende frons op zijn snuitje keek Mizzlekit mee. Per week wisselen en de eerste week was voor haar. Oké, dat klonk best goed voor hem. Hij knikte en liet zijn blik naar het veertje glijden. "Wat ga je ermee doen?", vroeg hij toen, best wel benieuwd wat ze in haar tijd zou doen. Misschien zou het hem ideeën geven voor wat hij er dan in zijn tijd mee zou kunnen doen.

Mizzlekit schrok een beetje van de heftige reactie van de kattin. Hij plooide zijn oortjes in zijn nek en pruilde lichtjes. Zijn tweekleurige blik gleed van de veer naar Mousekit, die hem bijna wantrouwend leek aan te kijken, en weer terug naar de veer. "Sorry..", mauwde hij, niet hélemaal zeker wat er zo verkeerd was aan zijn vraag. Maar hij wou graag dat ze zich weer beter voelde, dus besloot hij om zelf maar het voortouw te nemen en te vertellen wat hij er mee zou doen, misschien zou dat haar kunnen opvrolijken. "Als het mijn beurt is ga ik er mijn nest lekker zacht mee maken!, verklaarde hij dus met vrolijke stem. Dat klonk leuk toch?

Mizzlekit schrok een beetje van de felle reactie van Mousekit. Het had hem wel een hele leuke bezigheid geweest, maar daar leek ze het niet mee eens. Het poesje begon weer op de grond te tekenen en de kitten keek met haar mee, zijn tweekleurige ogen groot en oplettend. Nieuwe regel: de veer mag niet beschadigd worden en moest er op het einde van de week hetzelfde uitzien als aan het begin. Mizzlekit knikte begrijpend. Dat klonk best logisch. "Ok, dat komt goed!", antwoordde hij, zijn glimlach iets voorzichtiger nu. "Ik zal iets bedenken om ermee te doen dat het niét zal beschadigen!" Dat zou haar blij maken, toch?

Dat leek Mousekit wel goed te vinden. Mizzlekit glimlachte opgetogen, blij dat het probleem opgelost was. "Afgesproken!", echo-de hij. Dat was dan een deal, een afspraak! De eerste week was het veertje voor haar, en de volgende week voor hem. Het katertje schoof het ding met zijn voorpoot haar kant uit. Als hij haar was, zou hij meteen beginnen hoor! Een week was in vergelijking met zijn tot nu toe korte leventje misschien vrij lang, maar niet oneindig. En er waren zo veel dingen dat je kon doen..