Don't disturb me

Met een bepaald soort gemak en vrede bewoog de kater zich voort door het territorium. Zand zat nog aan zijn poten van het kuiltje wat hij zonet gegraven had om een vogel in op te bergen. Er was niet veel meer in zijn planning en momenteel was het meer van wat hij nog kon vinden kwam mooi uit. Als hij terugkwam met een vogel wist hij zeker dat ze al tevreden waren, dat hij tenminste iets terug bracht. Bovendien, het was hem toch te warm voor te veel inspanning. Niet heel erg oplettend liep Smouldertongue vrolijk verder, geen zuchtje aan de lucht, want waarom zou hij zich zorgen maken? Kijk, de konijnen waren giftig en er liep misschien een moordenaar rond. Maar hey, that's life. Dus met die instelling ging hij tussen twee struiken door en werd bijna omvergelopen door de Deputy. Of hij liep haar bijna omver, dat kon ook. Gelukkig stopte hij net op tijd om de botsing te vermijden. Anders lag ze straks weer in de Medicine Den. Weer vergiftigd? Nee, omvergelopen door Smouldertongue. ''Goededag, Eveningglow. Haast?''begroette en vroeg hij in een ruk door. Zijn rode staart zwiepte lichtjes en er was een vaag ongemak bij hem te bespeuren. Zou ze hem weer kinderachtig noemen of kwam er nu wat anders?

Blijkbaar was dat haar gewone snelheid, een gevaarlijke snelheid dan. Hij besloot er niet op in te gaan, want Eveningglow was een poes waar je bij op je teentjes moest lopen voor zijn gevoel. Ze begroette hem in elk geval, dat was nog heel wat. Al leek het erop dat ze honderdmaal liever iemand anders was tegengekomen dan hem, maar misschien was dat enkel hoe het leek. Een lichte irritatie was kort te merken toen Smouldertongue's staart zwiepte, echter kon hij het onder controle houden. ''Misschien beter uit kijken, voordat je weer in de Medicine Cat Den belandt''zodra hij het zei wist hij dat het geen goede opmerking was, maar de woorden waren al uit zijn bek gekomen. ''De clan heeft dan weinig aan je''vervolgde hij, want hij was al stom genoeg bezig. Maakte nu niks meer uit. Al was er een kern van waarheid erin.

Een Deputy moest vast sterk zijn en zichzelf in kunnen houden, maar een Deputy was gewoon een kat net als iedereen. En het was duidelijk dat Eveningglow niet aan die flauwekul ging doen, aan de kwade fonkeling in haar ogen. Ergens was het grappig, als hij nadacht over het gesprek met Lionpaw. Hij liet de woorden over zich heen komen, kwade woorden was hij wel aan gewend. En ergens wist hij ook dat er meer was dan hem alleen. Zijn woorden waren wat haar brak of even haar kwetsbare kant lieten zien. Dat ze hem een nietsnut noemde was iets waar hij normaal gesproken om zou lachen, maar dat leek hem nu niet verstandig. Dan trok ze zijn kop er waarschijnlijk af. Of ze noemde iedereen in de clan nietsnutten. Hij wist het niet zeker. Toen ze klaar was, knipperde hij enkel met zijn ogen. ''Wil je meer schreeuwen?''vroeg hij, zijn stem bijzonder rustig. Ze scheelden niet veel in leeftijd, maar hadden maar weinig met elkaar te maken gehad. Hij kende haar als een sterke Deputy, maar nu zag hij even een zwakke poes.

Blijkbaar wel, want ze snauwde weer tegen hem. Onrustig en razend. Ze leek op te geven en zei dat ze iets nuttigs ging doen. Hij moest dat ook doen volgens haar. Wel, hij was iets nuttigs aan het doen totdat hij bijna omver werd gelopen door een kwade Deputy. Hij beet op zijn tanden, zijn spieren spande zich even aan. ''Rust nemen is ook nuttig''zei hij tegen haar terwijl ze wegliep. Zijn blauwe ogen volgde haar, er was nu iets bijna serieus in ze. Hij was niet serieus, meestal niet in elk geval. ''Ik ben niet het probleem, hé?''zijn woorden waren bijna snijdend zoals hij ze uitsprak, gevaarlijk kalm. Zou ze hem negeren of verder uitschelden? Niet dat het hem iets uitmaakte.