(Geboortetopic) Turning page

_Gesloten.

<sub>De hemel was grauw en de lucht koud en vochtig. Dikke druppels vielen roffelend op de aarde en zorgde ervoor dat het bos leeg voelde nu dat het vrolijke gefluit van de vogels ontbrak. Het paste prima bij Blueflower’s humeur. Met haar staart om haar voorpoten gevouwen lag ze in een holle boomstam naar buiten te staren. Hier had ze zich teruggetrokken, niet langer in staat om de clan te woord te staan voor vandaag. Ze was moe.. Oh, hoe ze ernaar verlangde om de hele wereld even leeg te laten lopen en de enige ziel op aarde te zijn. Het deed haar zeer dat ze daar naar verlangde. Terneergeslagen liet ze haar blik op de grond rusten alvorens ze vanuit haar ooghoeken opzij keek naar haar kleine, ronde buik. Iets wat ze de laatste tijd steeds vaker deed. “Kleintjes.. als jullie mij eens raad konden geven,” Mompelde ze. Haar lieve kindjes. Ze waren nog zo onschuldig, onbeschadigd. Was het eerlijk om ze ter wereld te brengen nu? Blueflower kneep haar ogen stijf dicht en liet een gefrustreerde zucht klinken. Ze wilde helemaal niet zo denken! Riverclan had de sunningrocks in handen gekregen dankzij Crystalstar’s diplomatiek en Thornstar zijn bereidheid om beredeneerd te worden. Ze konden dan wel niet meer vissen.. ze zouden tenminste niet verhongeren. Zoals vorig jaar. Blueflower kromp inéén. Ze zou die winter nooit meer van haar leven vergeten. Huilende kittens die krijste dat ze honger hadden, elders die verslagen hun nest inkropen en de volgende dag niet meer wakker werden. Warriors die steeds meer gingen riskeren om ook maar een beetje eten te vinden. Blueflower opende haar ogen weer. Nee.. dat zou nu anders zijn. Er was geen oorlog meer en ze hadden de sunningrocks. Háár kittens zouden geen honger lijden.

Toen de hemel eindelijk opklaarde kwam Blueflower uit haar verstopplek gekropen. Na enkelen voorzichtige blikken om haar heen te hebben geworpen draaide ze zich om en begon ze dieper het bos in te lopen. Haar poten droegen haar al automatisch naar haar favoriete paadje die ze nu bijna elke dag bewandelde. De lucht rook rijk aan geuren van natte modder tot koude bladeren. Tja, nu ze de rivier niet meer had, moest ze het wel doen met haar tweede favoriete plekje. Een steek trok door haar buik. Blueflower stopte direct. Het was op zich niet heel ongewoon om zoiets te voelen. De kittens waren immers groot aan het worden en schopte soms heel venijnig. Ze besloot nog een paar tellen te blijven staan voor ze haar weg vervolgde. Ze bleef echter abrupt staan toen ze een vreemd, puntig ding boven een paar bosjes uit zag priemen. Het object zag er zo misplaatst uit dat het meteen haar aandacht had getrokken. Toen ze de bosjes uitkwam zag ze dat het een vreemd nest was van een materiaal dat ze nog nooit had gezien. Ze voelde er met haar poot aan. Het zag eruit alsof het ingestort was. De achterkant lag in een wirwar van zeildoek, palen staken troosteloos er bovenuit, maar de voorkant stond nog recht met één flap een beetje open. Blueflower rook de twoleg geur, al was die vaag en ze maakte zich gauw uit de voeten. Helaas kwam ze niet ver want een tweede steek volgde, heftiger. Vrees sloeg haar om het hart toen er een derde op volgde. “Ze komen sneller achter elkaar.. zou het ..?” Maar als ze naar haar buik keek kon ze het niet voorstellen. Ze kon nauwelijks merken dat hij dikker was. Maar er volgde meer steken, sneller achter elkaar en Blueflower wist dat ze niet op tijd bij het kamp zou komen, laat staan door het smerige water naar de overkant zwemmen. Met tegenzin trok ze zich terug naar het verlaten twoleg nest waar ze naar binnen kroop. Er lagen wat doeken en dekens, maar verschillende gaten in het dak zorgde ervoor dat het er koud en klam was. Een deken was van een vreemd materiaal maar lag comfortabel en warm genoeg. Het was één van de droogste. Ja, ze zou het hier moeten doen.

Ruim een uur later arriveerde de eerste kitten pas. Ze had een mistige, blauwe pels en was zo klein dat Blueflower begon te wenen. Ze duwde haar neusje tegen het lijfje aan terwijl dikke tranen over haar wangen liepen. Ze bewoog niet. Blueflower likte koortsachtig al het bloed van haar af en duwde haar tegen haar buik aan maar ze bewoog nog steeds niet. Starclan, help mij.. doe me dit niet aan! Ze legde haar kin over haar dochtertje, haar staart om hen heen, en duwde haar dicht tegen haar buik aan. Toen voelde ze het. Ze keek verbaasd op en zag heel zwak een pootje bewegen. Zo langzaam dat ze het gemakkelijk over het hoofd had kunnen zien. “Oh, dank u, StarClan!” Huilde ze.

Haar blijdschap was maar van korte duur. De tentflap ging open en Blueflower keek recht in het gezicht van een twoleg. Haar ogen werden groot en al haar haren rezen overeind terwijl ze een keiharde schreeuw liet horen, harder en helser dan ooit. Het moest gewerkt hebben want van schrik tuimelde de twoleg achteruit en viel de tentflap met een zacht geruis dicht. Blueflower’s hart bonsde wild terwijl ze de kleine kitten dichter tegen haar buik duwde en als het ware over haar heen hurkte. Haar lichaam protesteerde door middel van een heftige steek maar Blueflower verbeet zich. Ze voelde niet eens de regendruppels meer die zacht op haar kop tikte door het gat boven haar. Wel merkte ze op dat het natter om haar heen begon te worden. Paniek greep om haar heen als een koude klauw. Er zouden nog meer kittens komen, het begon harder te regenen, en een twoleg zat buiten.. Wat moest ze doen?</sub>

_{[Vertwijfeld zat het meisje met haar knieën opgetrokken, enkele meters van haar half ingestorte tent, naar de dichte flap te kijken. Haar dikke bos krullen begon nat te worden van de regen maar daar dacht ze nu niet aan, want er lag een boskat in haar tent te bevallen.. Ze was zo geschrokken van haar boze ogen en haar kreet die door merg en been was gegaan, dat ze achterover was gevallen en  zich snel uit de voeten had gemaakt. Inmiddels was het heel zacht gaan miezeren en zat ze daar nog steeds. Ze keek naar de hemel die donderde. Vervolgens naar haar ingestorte tent. Ze trok haar jas uit, liep naar de tent en bedekte de gaten met haar geblokte jas. Tja.. dan zou ze maar een beetje koud moeten krijgen. Ze wilde die arme moederpoes niet nat laten regenen..]}

<sub>Blueflower was inéén gedoken toen een schaduw over de tent was gevallen. Boos had ze gegromd tot dat het plots donkerder leek te worden en de regen niet meer op haar bolletje neer drupte. Het had een tel geduurd voor ze zich realiseerde dat er iets over de tent was gelegd. Tussen een kier in de tent kon ze de twoleg zien weglopen, doffe stappen volgde haar. Ze ging zitten en keek nieuwsgierig naar Blueflower die terugkeek. Behoedzaam kroop ze een eind achteruit tot dat zij en Azurekit uit het zicht lagen. Ze begreep niet echt wat er aan de hand was, of waarom dit gebeurde.. maar ze begreep wel dat bij het voelen van een uiterst heftige steek, het tijd was voor de tweede kitten.

De tweede kitten was een aantal tinten donkerder dan zijn zusje, groter bovendien. Hij liet een gezond gekerm horen toen de koude lucht hem begroete. Blueflower duwde hem naast zijn zusje aan haar buik en likte hem behoedzaam droog. Angstig wierp ze een paar blikken naar de tentflap, die niet meer had bewogen sinds de twoleg de regen die op de tent tikte had laten stoppen. Haastig likte ze de kleinste kitten nog een paar malen. Toen een windvlaag de tentflap voor een tel open blies zag ze de twoleg nieuwsgierig haar richting op turen. Ze zat nog op dezelfde plek als eerste en bewoog niet. Blueflower gromde boos terwijl de tentflap weer op zijn plaats viel. Twolegs hoorde luidruchtig, gemeen en opdringerig te zijn. Waarom bleef die dan daar zitten?

De derde kitten liet een tijdje op zich wachten. In die tijd hield ze beide kittens warm en droog. Het katertje was in slaap gevallen, het poesje.. ze lag zo stil.. ze had nauwelijks nog bewogen sinds haar geboorte. Ze had misschien één piepkleine slok genomen voor ze van uitputting weer neer was gevallen. Blueflower voelde tranen op haar wangen. Emotie die een hoogtepunt hadden bereikt. “Laat iemand me vinden.. laat iemand mijn kittens helpen..” Mompelde ze terwijl ze hard op haar lip beet om geen geluid te maken voor het geval dat de twoleg zou aantrekken.
Tenslotte kwam ze dan toch.. een crémekleurig poesje met bruine strepen. Ze was al even sterk als haar broer! Allemachtig, ze leek toch zeker wel op Appleseed! Ze zou bij lange na niet zo donker zijn als hij maar die strepen waren onbetwistst. Nu zou niemand meer aan haar twijfelen! Ze waren van Appleseed!

Uitputting had Blueflower gegrepen toen de laatste kit ter wereld kwam. Ze leek nog meer op Appleseed als haar zusje, maar .. Blueflower duwde haar neus tegen haar dochters bips, verward. Maar.. ze had geen staart! Voorzichtig duwde ze haar dochtertje naast de kleinste, mistige kitten zodat zij geflankeerd zou zijn door haar grotere siblings. Daar lagen ze dan. Vier kittens. Blueflower likte hen allemaal uitgebreid voor ze haar kop neerlegde. Hemels, wat was ze moe.. Maar.. die twoleg.. Ze wist niet hoe lang ze daar had gelegen voordat de tentflap heel voorzichtig open werd getrokken. Blueflower had bijna geen puf meer om haar kop op te tillen maar slaagde er wel in om een boos gegrom te laten klinken en haar ogen strak op de twoleg te richten. Alsof ze wilde zeggen: kom maar. Aan mijn kittens kom je niet! De twoleg’s gezicht vervormde een beetje, ogen fonkelde. Ze mompelde iets op een hele zachte toon, zachter dan Blueflower ooit een twoleg had horen praten. En voor ze het wist stapte het meisje met de dikke bos krullen achteruit en gleed de tentflap dicht. Ze hoorde voetstappen verdwijnen, langs de zijkant van de tent. Ademloos bleef Blueflower daar liggen, luisterend voor de langste tijd.. Tenslotte ging er een uur voorbij, en nog een uur en begreep ze dat ze alleen was. Pas toen stond Blueflower zichzelf toe om haar ogen te sluiten en in slaap te vallen, haar kittens veilig en warm tegen haar buik.</sub>

_{"Wat een mooie kittens! Het ga je goed, boskat. Zorg goed voor ze."}

Zachtjes tikte de regen tegen het doek dat hun dak vormde. Maar de druppels werden harder, alsof de hemel zich uitstortte, alsof de emoties loskwamen. Het was in de regen dat het katertje ter wereld kwam - maar de onverwachte vriendelijkheid van de tweebeen die hier gewoond moest hebben had ervoor gezorgd dat geen regendruppel zijn vachtje raakte. Toch zag het katertje eruit alsof hij natgeregend was - zijn vacht was vrij donker van kleur, alsof hij normaal lichter moest zijn maar nu donkerder was van het water. De ruwe tong van zijn moeder likte hem droog, maar dat donkere bleef. Hij piepte luid, liet zijn longetjes openklappen en proefde voor het eerst de natte lucht. En hij krulde zich op naast zijn zusje, zo veel kleiner en zwakker dan hem. Hij maakte haar warm met zijn lichaamswarmte, maar realiseerde zich dat niet. Zijn wereld was nog zo klein, nog zo onbekend. Snel genoeg zou hij beginnen ontdekken, beginnen leren. En hij zou de waarheid ontdekken.

Ze had nog geen besef van wat er buiten allemaal gaande was. Niet hoe haar moeder in een tent verbleef terwijl ze beviel en zich ook niet bewust van de tweebeen die in de buurt was. Het enige dat ze wist was dat er iets aan het gebeuren was en dat het haar beurt was. Voor haar gevoel duurde het helemaal niet zo lang, maar blijkbaar was het wel zo. Toch beviel het haar niet dat het hier een stukje kouder was dan waar ze net nog was. Ze kroop dan ook zodra ze de kans had dicht tegen haar sibling aan en probeerde wat te drinken.

Het was zo warm hierbinnen, maar ze voelde de warmte zachtjes verdwijnen. Het werd vervangen door koelte toen ze besefte dat al de rest al weg waren en het nu haar beurt was. Ze was zich niet bewust waar ze was, wat ze was, ze wist alleen dat ze niet meer in mama's buik zat toen ze ter wereld kwam. Ze piepte zachtjes toen ze opeens een duwtje voelde in haar bips en daarna werd geholpen tussen haar siblings te komen. Met haar kleine pootjes probeerde de kitten zich goed te plaatsen om vervolgens de melk te drinken die voor hen bestemd was.

Hoewel Crystalstar sinds kort voor het nieuwe jachtgebied had gezorgd, besloot hij het voor nu te houden bij hun eigen territorium. Het was al walgelijk om het kamp door de vergiftigde rivier te verlaten, maar het stuk richting Sunningrocks was nog veel erger. De stepping stones waren door het regenachtige weer veel te glad om niet in het water te vallen, wat zelfs zonder de geur van rotting en dood voor hem al geen pretje was. Een Riverclanner die niet van zwemmen hield, wat een ironie. Vandaar dat hij zich altijd al liever op landprooi had gericht. Met onhandige pas struinde hij door de regen verder, die zijn vacht inmiddels al volledig had doorweekt. Het was hopeloos weer en dat betekende een hopeloze jacht, want alles had zich immers allang verscholen.

Hij stond op het punt om zich om te keren toen een bekende lucht zijn neus binnendrong: twoleg. Met mooi weer was het geen verrassing om er een aan te treffen, maar nu? Er viel niet in de rivier te zwemmen en het was vies, koud weer. Zelfs een twoleg zou zich daar niet snel in wagen. Met voorzichtige interesse volgde hij de geur, tot hij aankwam bij iets wat op een twolegnest leek. Hij had er nooit iemand iets over horen zeggen, dus het zou er vast nog maar kort zijn. Wat pas echt bezorgdheid in hem opwekte was de geur van Blueflower, vergezeld met die van bloed. Allerlei doemgedachten spookten door zijn hoofd. Een twoleg had haar iets aangedaan, daar in dat nest. Wanhopig kwam hij dichterbij en dacht hij even na over wat zijn aanvalsplan was, maar toen hij daarin faalde besloot hij - impulsief als hij was - naar binnen te gaan. Vlug kroop hij onder de gesloten tentflap door, waarna zijn ogen even aan het donker moesten wennen. In plaats van het verschrikkelijke tafereel dat hij zich had ingebeeld trof hij een slapende Blueflower aan, met vier pasgeboren kittens aan haar buik. Er was geen twoleg te bekennen. Een gevoel van opluchting overviel hem. Dat was waar ook, ze hadden binnenkort moeten komen.. Ze had hier gewoon beschutting gezocht. Na zichzelf een paar tellen te hebben gegeven om de situatie in zich op te nemen stapte hij op haar af en drukte hij zachtjes met zijn neus tegen haar kop. "Blueflower. Ik ben er, Hermitpaw." mauwde hij zachtjes, al had hij de intentie om haar wakker te maken. Na een vlugge blik op de kittens besloot hij dat ze niet in gevaar waren. Ze moesten gewoon naar het kamp gebracht worden. "Moet ik iemand halen? Shrimppaw? Appleseed?" Hij zou wel moeten als ze deze kittens veilig thuis wilden krijgen. Voor nu lagen ze hier goed, maar hij kon er niet aan denken wat er zou gebeuren als de twoleg terugkwam..

_{Blueflower genoot van een fijne droom. De uitputting had haar totaal overvallen waardoor haar droom diep was en lang duurde. Ze kon zich er weinig meer van herinneren toen een neus zacht boven op haar hoofdje werd geduwd en ze haar ogen moeizaam opende. Ze keek omhoog en liet een opgeluchte zucht klinken. “O gelukkig maar, jij bent het,” Miauwde ze met een bevende stem. Hoe lang had ze al geslapen? Te oordelen aan het licht buiten was de schemering niet ver weg meer. Meteen keek ze opzij naar haar buik waar vier kittens vredig lagen te slapen. Voor de zekerheid legde ze haar neus een tel tegen Azurekit aan, maar bij het voelen van haar ademhaling keek ze weer naar Hermitpaw. Ze knikte gretig op zijn vraag. “Ja, ik heb Shrimppaw nodig.. Er is iets mis met Azurekit..Please, hurry..” Smeekte ze, haar blauwe ogen vol verdriet nu de ernst van de situatie weer volledig onder haar aandacht was gekomen. Ze moest alle kleine bolletjes terug naar het kamp krijgen waar ze warm en veilig waren. Ergens wilde ze niet weer alleen gelaten worden voor het geval de twoleg terug kwam, maar ze kon ook niet blijven wachten tot er op goed geluk iemand anders langs zou komen. “Breng Appleseed ook maar mee als je hem kunt vinden..” Voegde ze er nog aan toe met enige droefheid in haar stem.}

Gelukkig kwam ze snel bij zinnen. Haar stem klonk beverig en ze was duidelijk uitgeput, maar ze leefde nog. Ze was gezond. Al snel ging ze in op zijn vraag en vertelde ze Shrimppaw nodig te hebben voor één van haar kittens. Na nogmaals een blik op de kleintjes te werpen zag hij dat er inderdaad een wel erg klein was. Dat was hem in alle stress nog niet opgevallen. Ook wenste ze voor Appleseed, wat hij goed begreep. Hij zou niet al te lang in het kamp blijven, maar als hij de kater onderweg tegenkwam dan zou hij hem zeker inlichten. Maar voor nu was het belangrijk dat zijn zus snel ter plaatse was. "Ik zal mijn best doen." knikte hij plichtsgetrouw. "Blijf hier. Het zal niet lang duren." Toen hij het had gezegd besefte hij dat die eerste zin behoorlijk onnodig was, al was het de vermoeide poes vast niet opgevallen. Zonder nog een tel te verspillen schoot hij de den uit en ging hij in één lijn richting het kamp.

Timeskip

Met zijn zusje achter zich kwam hij aan bij de den, waar niks veranderd leek te zijn. "Hier is het." pufte hij buiten adem, waarna hij een blik naar achteren wierp. Ze was er nog. Opnieuw kroop hij onder de tentflap door, waar hij Blueflower en haar kittens precies zoals hij ze had achtergelaten aantrof. "Ik heb Appleseed niet kunnen vinden, maar Shrimppaw is hier.." mauwde hij zachtjes om de kleintjes niet te storen. De twoleg leek niet terug gekomen te zijn, maar er was nog geen reden om gerustgesteld te zijn. Azurekit had assistentie nodig. Gespannen wachtte hij af wat zijn zusje ging zeggen, of er wel of niet iets ergs aan de hand was. Hij stond in ieder geval klaar om te helpen.

<sub>Ze dacht dat Blueflower gewoon in de Nursery lag, wetende dat elk moment de kittens konden komen. Shrimppaw had er wel vertrouwen in dat ze geroepen zou worden zodra het zover was. Ze werd uiteindelijk toch geroepen, maar toch wat anders dan ze had gedacht. Hermitpaw was haar Den in gerend, vertellende dat Blueflower in het territorium bevallen was. En ze had haar nodig. Het jonge poesje slikte en knikte. Ze twijfelde even maar omdat ze niet precies wist wat er aan de poot was besloot ze voor nu geen kruiden mee te nemen. De kittens moesten zo snel mogelijk terug naar het kamp en daar zou ze hen verder onderzoeken.

Ze kwamen bij een gek bouwwerk aan en Hermit gaf puffend aan dat het hier was. Ze keek hem even onzeker aan maar volgde hem toen toch naar binnen. Stilletjes liep ze naar binnen. 'Hoi..' miauwde ze zachtjes en ze keek naar de vier kleine kittens. 'Is alles goed gegaan?' vroeg ze voor ze haar neusje één voor één tegen de kittens legde. Al snel merkte ze dat eentje veel kouder aan voelde, ook haar ademhaling was oppervlakkiger. Ze slikte en wiebelde zenuwachtig met haar oortjes. Ze gaf de kitten wat likken tegen de haren in, hopend dat het iets meer warmte zou geven. 'We moeten terug naar het kamp,' murmelde ze terwijl ze opkeek naar Blueflower.</sub>

Digging my feet into the ground,
like an apple tree

Hij was gaan jagen voor zijn hoogzwangere vrouw. Sinds het allemaal zo gelopen was, met Brimstone, kon hij amper slapen 's nachts. Gedachten dwarrelden door zijn hoofd, nee wervelden, zoals een storm. Hij kon haar niet uit zijn hoofd zetten nog aankijken. Ze hadden er geen woord meer over gesproken en het vrat aan hem. Hij wilde haar niet overstimuleren, zeker niet met de kittens, maar hij verdiende antwoorden toch? Appleseed had geen enkele prooi kunnen vangen. Nu ook staarde hij iets te lang, in gedachten verzonken, naar het konijn. Het was echter niet enkel gealarmeerd geraakt door hem. Er roffelde poten over het terrein. Eerst één paar, daarna meer. Appleseed snoof de lucht op. Hij rook Hermitpaw en Shrimppaw. Zijn wervelende gedachten verstomden, leken te bevriezen in zijn kop. Het bracht een stekende pijn op en een gevoel dat hem compleet overnam. Was dit zijn zesde zintuig? De grote grove kater slikte en volgde de richting waar de poten naar toe roffelden. Hij verhoogde zijn pas toen een bekende geur rook. Die van bloed en geboorte sloeg hem eerst in zijn gezicht en daarna al snel die van Blueflower. Hij deed moeite om zijn tranen achter te houden. Het deed hem zelfs niet om die vreemde tent daar zo te zien, of misschien de wetenschap dat het van twolegs was. Hij had weeral de geboorte gemist. Was hij een vreselijke vader hierdoor? Het voelde wel zo. Hij duwde met zijn kaak het zeil opzij en zag katten staan, hoewel hij ze eigenlijk niet écht zag staan. Hij zag in tunnelvisie. Zijn kinderen. Hij trok zijn neus op, alles om de tranen terug te dringen. "Ik ben er," fluisterde hij met een zachte, gebroken stem. Hij had net op tijd Shrimppaw nog horen zeggen dat ze terug moesten naar het camp, maar hij kon niet echt bewegen. Hij was een slechte vader! Een slechte, slechte, slechte vader!

<sub>Het leek een eeuwigheid te duren voordat Hermitpaw terug keerde met Shrimppaw. Ze was al die tijd ook al alleen geweest en had dus eigenlijk weinig reden meer om bang te zijn. Maar wat was logisch redeneren als je vier kittens aan je buik had liggen en je tot voorkort belaagd was door een twoleg? Het had Blueflower al haar wilskracht gekost om haar hoofd koel te houden en niet in paniek uit te barsten. Ze moest dat nu doen. Anders hadden haar kittens niemand meer.

Ze keek geschrokken op en zette haar nekharen op toen een kat de tentflap weer openduwde. Blueflower kalmeerde weer toen ze zag dat het vriendelijke gezichten waren. Ze waren teruggekeerd! Ze voelde een steek van teleurstelling toen ze Appleseed er niet bij zag en al mentaal bevestigde wat Hermitpaw een halve seconde later zei. Appleseed was er weer niet. Dat stak en Blueflower betrapte zichzelf erop dat ze hele gemene dingen over hem dacht. "Shrimppaw," zei Blueflower hees. "Er is iets mis met Azurekit." Herhaalde ze net als ze bij Hermitpaw had gedaan en negerend dat ze terug naar het kamp moesten. Daar wilde ze nog niet aan denken. Ze wilde haar kinderen niet van haar scheiden als ze naar het kamp zouden worden gedragen.

Appleseed verscheen kort daarna. Ze rook hem voordat hij zijn grote kop door opening in de tentflap stak. Deze keer was het niet euforie die ze voelde maar meer een gematigde bevestiging. Daar was hij .. tja, hij was er tenminste. Te laat. Hij was er niet geweest toen Cottonpaw was geboren en zelfs nu ook niet nu ze hem zo hard nodig had gehad. Ze had hem harder nodig dan ooit sinds ze deputy was geworden en hij was er niet. "Waarom?" Miauwde ze schor zonder enige context of reden te geven waarom ze dat aan hem vroeg. Er blonken tranen op haar wangen maar ze weigerde te huilen. Ze beet hard op haar lip, zuchtte scherp en slikte haar verdriet weg. Sinds wanneer keek hij haar met die ogen aan? Die ogen? Ach, dat wist ze zelf ook wel. Sinds Brimstone die gore leugens had verspreid. "Ze.. je hebt drie dochters en één zoon.. Azurekit," ze tilde haar staart een stukje op om de kleinste kitten te laten zien die ze daaronder verstopt had. "De andere hebben nog geen naam.." Nee, ze ging nu geen tramelant maken. Geen scene schoppen. Dat zou ze doen als de twee priemende paar ogen van Shrimppaw en Hermitpaw niet langer hier waren.</sub>  

Digging my feet into the ground,
like an apple tree

Toen hij eindelijk haar in de ogen durfde kijken waren ze anders. Ze keken elkaar al een tijdje zo aan. Het magische, dat met de herten, was verdwenen. Soms zag hij de geniepige ogen van Brimstone, soms zag hij de glanzende ogen van hoe hij dacht dat Orchis eruit zag. Nu zag hij enkel lege hulzen die in zijn vacht priemde. Hij richtte zijn blik snel weer op de grond, duidelijk niet de dominante van de relatie. Hoewel Blueflower heel erg zacht en goedaardig was had ze ook een sterk karakter. Dat maakte haar net zo een goede deputy. Hij schudde de gedachten uit zijn hoofd toen ze begon te praten. Haar stem trappelde op zijn hart, maar het irriteerde hem ook ergens wel. Ze deed zo uit de hoogte. Dat bevestigde alleen maar dat hij een slechte vader was... als hij al de vader was. Hij slikte en stapte langs Hermitpaw heen, hem even op het oor tikken als bedankje. Hij wilde ze niet weg, dan zou de sfeer enkel maar erger worden. De liefde die hij bij Cottonkit had gevoeld bleef weg toen hij zijn sombere blik over de kittens liet gaan. Hij herkende Blueflower in hun en hij zag ook een paar hints van streepjes, vooral het rode kittentje. Was... Hij maakte zijn gedachte niet af. Hij keek naar twee kittens die tegen elkaar lagen. "Drizzlekit en Mizzlekit," sprak hij zwaarmoedig. Zijn stem was zacht, gebroken, maar meer nors dan ervoor. Blueflower liet duidelijk zien dat hij hier niet gewenst was. Drizzlekit en Mizzlekit, perfecte namen voor kittens die in deze tijd geboren waren. Somber, het druilde buiten, de lucht was gevuld met slechte sferen. Zijn appelgroene ogen gleden naar het meisje Azurekit. Ze leek het moeilijk te hebben. Hij boog zijn hoofd ernaartoe, maar voor hij met zijn tong liefdevol over haar lichaampje kon gaan blokkeerde zijn lichaam. Hij hief zijn kop weer en draaide zich om, om aan de ingang van de rare tent te gaan zitten. Hij keek naar Shrimppaw. "Wat moet ik doen?" Want zo voelde het, als een verplichting.

_{Blueflower gaf al bijna gelijk aan dat er iets mis was met Azurekit. De kitten die zo koud was en ook oppervlakkig ademde. Shrimppaw knikte en probeerde haar te verwarmen. Voordat ze verder iets kon doen kwam Appleseed naar binnen. Hij was er toch nog. Shrimppaw zette gelijk een stapje opzij om hem erbij te laten. Ze richtte haar ogen wat naar beneden, om hen beide wat privacy te geven met het gesprek. Toch hield ze de kleine Azurekit in de gaten. Die mocht niet slechter worden. Uiteindelijk draaide de kater naar haar om en vroeg wat hij moest doen. Shrimppaw keek hen beide aan en slikte voor ze een vastberaden knikje gaf. 'We moeten Azurekit warm houden. In het kamp kan ik kijken welke kruiden ik misschien kan gebruiken.' Voor nu was het belangrijkste om hen veilig te verplaatsen. 'We moeten ze zo snel mogelijk naar het kamp brengen,' vervolgde ze en ze keek hen beiden aan.}