What a time to be alive

De poes was rood, de poes had bijna zijn dochters strot opgengesneden, had haar besmeurd onder haar eigen bloed. Pijnzend schudde hij zijn kop toen alles weer op zijn netvliezen verscheen alsof deze hierop gebrand waren, alsof iets in hem het niet wilde vergeten. Hoe kon hij het ook vergeten? Manen had hij lopen schreeuwen dat hij zijn dochter zou beschermen, had haar beloofd er altijd voor haar te zijn, had haar wijsgemaakt dat hij een machtig krijger was. Maar toen het erop aankwam had hij niks anders kunnen doen dan accepteren dat beide hun dagen geteld waren, accepteren dat het voorbij was. Even liet hij blik op zijn poten vallen, hij wist dat iedere kat hetzelfde zou hebben gedaan, iedereen met common sense zou hebben kunnen uitrekenen dat er geen kans op winnen was als ze geluk niet aan hun zijde hadden gehad zoals hij gehad had. Het was dat de rode poes haar zoontje besloot te mishandelen dat hij hier nu stond, dat hij gerustgesteld kon worden bij de gedachten dat Bluekit achter hem, warm en veilig lag te slapen. Nooit zou hij haar achterlaten, nooit zou hij haar uit zijn gezichtveld verliezen. En zelfs nu ze gewoon lag te slapen bleef hij trouw voor de nursery zitten, geen bloodclanner zou hem passeren, twee had hij al verjaagd, en de inkt was nog lang niet droog.


+Airwisp

Ze had één zoontje, één kind. De ander was dood, begraven in de modder waar al hun voorvaderen lagen, dus ze had er nog maar één. En hij zou groot worden en geliefd en oh zo verdomd gelukkig, zoals zij nooit had kunnen zijn. Maar voor de clan was ze een walgelijke moeder, eentje die haar andere kinderen had achtergelaten. De waarheid was dat ze wist dat de twee kittens gezoogd werden, en dat het haar voor de rest weinig uitmaakte. Ze waren niet van haar. Maar ze had zichzelf in een leugen gewikkeld, eentje waarvoor karma haar al had gegrepen door bijna haar haar zoontje te ontnemen, maar ze zou het volhouden. Haar naam mocht tot aan de eeuwigheid door de modder worden getrokken, iedere clankat mocht op haar spugen - maar niet op hem. Niet op haar lieve, kleine Adderkit. Voor hem wilde ze wel kruipen, liegen en een masker opzetten. Airwisp wist dat ze niet in de nursery mocht en voelde er niets voor om voor twee kinderen die toch niet van haar waren in de problemen te komen, dus probeerde ze enkel naar binnen te turen. Hopelijk zag Acornstar haar, de hele clan haar. Ze moest het idee ophouden. Wie haar wel moest hebben gezien was Bluejay, die trouw voor de ingang zat. Airwisp trok ongemakkelijk met haar oor, ergens angstig dat Acornstar hem daar neergezet had om haar tegen te houden, maar een logischere stem in haar achterhoofd vertelde haar dat het vast voor zijn eigen dochtertje was. "Oh, ehm, goedendag Bluejay," sprak ze zachtjes, haar kop haast onderdanig laag en oren plat. Ze voelde zich lichtelijk ongemakkelijk in zijn schaduw, gezien de warrior tegenover haar groot, gespierd en krachtig was, waar haar lichaam nog klein, fragiel en gebroken was van de geboorte. "Gaat het goed met ze..? Met Tidekit en Dimkit? Weet je dat..?"

Op z'n minst was er geen walging in zijn blik, bedacht ze zich schampertjes, als dat al iets waar ze blij over kon zijn. "Airwisp" knikte hij plechtig, onverschillig over haar aanwezigheid. De grijs gestreepte poes knikte enkel afwezig terug en vroeg naar haar zogenaamde kinderen. "Ze zijn okay Airwisp, ze hebben het goed" zijn stem was neutraal. Ergens was het ziek, dat ze daar al dankbaar voor moest zijn. Ze klemde haar kaken op elkaar totdat haar slapen pijn begonnen te doen. het was oneerlijk. Ze wilde het hem vertellen, uitleggen dat niet alles was wat het leek. Maar wat was beter, een moeder die haar kinderen had achtergelaten of een de zich had laten gaan met de leider van hun grootste vijand? Terugkijkend kon ze alle andere alternatieven zien die ze had kunnen bedenken om hier onderuit te komen, maar goed, dat was achteraf gezien. Ze had enkel geprobeerd zichzelf te verdedigen, haar kans gepakt, een gok gewaagd en betaalde daar nu voor. Eén enkele zwiep van haar staart verraadde haar frustratie, waarna ze zich besefte dat ze een stilte had laten vallen en zich mompelend verontschuldigde. "Gelukkig, dat is goed te horen," sprak ze en waagde één blik de nursery in, maar kon de twee kittens niet zien. Hm. Haar gele ogen dwaalden af naar de grotere warrior voor haar. Ze wist dat hij geen slechte kat was, dat ze vanuit zijn perspectief hem absoluut niets kwalijk kon nemen. Logisch gezien kon ze zich dat heus wel bedenken. Toch was ze ergens boos, boos zoals een kind was op z'n moeder wanneer hij niet buiten kon spelen door de regen. "Hoe is het met Bluekit? Ze zal zeker binnenkort wel apprentice worden, niet?" haar stem was wat voorzichtig, omdat ze niet bepaald goed kon peilen of hij wel zin had om met haar te converseren. Als dat niet zo was, zou ze het spoedig wel merken, gokte ze. Het was simpelweg fijn om iemand anders om zich heen te hebben dan haar brabbelende zoontje en de nukkige leader.

Ze was veel te scherp. Zijn glimlach was geforceerd, ook hij had zij oordeel. Ergens wilde ze geloven dat het slechts projectie was, maar de poes wist wel beter dan dat. De sfeer was ongemakkelijk en Bluejay leek weinig medelijden met haar te hebben. Goed, ze hoefde zijn sympathie niet, maakte ze zichzelf graag wijs. Toch bleef ze waar ze was, waar ergens haar onzekere hopeloosheid doorschemerde. Ze was er extreem goed in om zichzelf voor te doen als een kat ouder dan zijzelf was. Door een geheven kop te houden en haar leugens zonder te klagen met zich mee te dragen. Maar ze was slechts 16 moons, en zo verschrikkelijk eenzaam. "Kittens, am I right," voor het eerst leek haar glimlach teder en oprecht terwijl ze voor zich uit keek. Bluejay leek ook iets meer ontspannen, ze wist wel dat dit een onderwerp was waar hij graag over sprak. Dat, en het zou waarschijnlijk een van de weinige onderwerpen zijn waar ze daadwerkelijk raakvlakken hadden. "Ze is een mooie meid, die gaat nog leuk puberen," ze lachte zachtjes.

Ze wist een glimlach van hem te ontfutselen. Zelfs al was het een kleine, het voelde als een overwinning. Bijna als iets om trots op te zijn, al besefte ze zich hoe sneu dat eigenlijk klonk. Ook zij moest lachen om zijn woorden over Bluepaw, dat kleine prinsesje. "Pas maar op, straks maakt Acornstar jou nog haar mentor, wonder vader," haar gedachten gingen uit naar Adderkit, naar hoe ook hij ooit een apprentice zou worden. Ergens hoopte ze dat hij van haar zou blijven, maar ze betwijfelde of Acornstar haar ooit nog een apprentice toe zou vertrouwen, laat staan haar zoon. Alleen wilde ze niet dat een ander hem met foute ideeën vol stopte, of van haar afpakte. Hij was het enige dat ze nog had."Goed," antwoordde ze enkel wat afwezig, haar ogen gericht op de Leadersden. "Ik denk dat hij eenzaam is," haar woorden klonken bitter, alsof ze het tussen op elkaar geklemde kaken naar buiten moest forceren. Ze wist dat ze Acornstar niet moest beledigen of tegen zijn gezag in moeten gaan, dat zou haar positie enkel verslechteren. Maar soms was de verleiding oh zo groot. De poes herpakte zich echter snel genoeg. "Maar hij is gezond en sterk, dat is belangrijk,"

Ze werd er strontziek van. Iedere dag liep ze over glasscherven, moest ze alles slikken en haar hoofd buigen. Zo was ze niet, haar scherpe tong en intellect was wat haar tot nu toe in leven had gehouden, maar het waren ook exact die twee dingen in verband met haar naïviteit dat telkens haar ondergang bracht. Afwezig staarde ze naar de leadersden, haar uitdrukking blank. Ze kon zijn besluit om haar te straffen slikken, al was het moeizaam. Maar dat hij haar zoon een deel van zijn jeugd had afgepakt, zou ze hem altijd kwalijk nemen. Het maakte haar niets uit hoe erg hij beweerde om kittens te geven. Onder de woorden van de ander klemde ze haar kaken op elkaar, waarbij een spier bij haar slaap bol kwam te staan. Deze ontspande toen ze dit van zichzelf door had. "Ik doe mijn best hem zoveel mogelijk naar buiten te sturen," murmelde ze, ergens somber. "Maar... Hij verdient het bij zijn... Broer en zus te zijn," haar stem was zacht, slechts een fluistering. Ze wilde niet dat Acornstar het hoorde. Zolang het nodig was, zou ze braaf zijn hielen likken.

Dat kon ze hem niet vergeven. Hij mocht boos zijn, haar straffen, maar niet haar zoontje. Het sloeg nergens op dat hij ook moest leiden. Haar blik gleed kort terug naar de leadersden. Soms lag de hele nacht lang wakker, omdat ofwel Adder ofwel Acorn niet stil kon liggen. Dan vroeg ze zich af of ze de juiste keuze had genomen, of ze niet beter gewoon had kunnen zwijgen over de vader. Maar meerdere katten hadden haar samen met Cobra het kamp zien verlaten. Oh, Cobra. Al de leugens die hij in haar oor had gefluisterd, de hoop die hij haar had gegeven en zo snel ontnomen. De poes zuchtte en dwong zichzelf aan iets anders te denken, voordat er tranen in haar ogen kwamen te staan. Daar was ze te oud voor. "Hij heeft wel vriendjes... Denk ik," hij leek er eigenlijk niet zo mee bezig te zijn, alsof hij het niet erg vond vaker alleen te zijn. "Adder is sterk en charmant, die komt er wel," een afwezige glimlach klonk op haar gelaat, en haar woorden waren met trots gesproken. Ze zou haar kindje alles geven, alles.