[Clanmeeting] The right thing to do

Samen met zijn patrouille kwam Thornstar terug aan in het kamp. Hij had besloten om Stagtine en Silverwish nog niet te zeggen wat er was besproken met de RiverClanleider; dit was tenslotte iets wat heel ThunderClan aanging. Zodra hij door de doorntunnel was gekropen liep hij naar de hoge rots toe en klauterde erbovenop. Hij voelde dat hij zenuwachtiger was dan bij de bespreking met Crystalstar. Hoe zou zijn Clan reageren op dit nieuws? Zouden ze zijn beslissing om oorlog te voorkomen begrijpen? Hij hoopte het. Hij hoopte het met elke vezel in zijn lichaam. Eenmaal op de rots sprak hij de bekende woorden uit. “Laat iedere ThunderClanner die oud genoeg is om zijn of haar prooi te vangen zich verzamelen bij de High Rock voor een Clanmeeting!”

De tijd die het de katten kostte om zich te verzamelen gaf Thornstar de gelegenheid om zorgvuldig zijn woorden te kiezen die hij tegen hen zou zeggen. Het ging niet gemakkelijk worden. “Katten van ThunderClan,” begon hij. “Daarnet ben ik met mijn grenspatrouille Crystalstar, de leider van RiverClan, tegen het lijf gelopen. Ze was gekomen om de Sunningrocks op te eisen, en ze dreigde met oorlog als we niet zouden instemmen. In eerste instantie ging ik er niet in mee. Maar toen we haar terug begeleidden naar de grens ontdekten wij de reden van haar komst: De vissen van de rivier bleken allemaal te zijn gestorven. Hun voornaamste voedselbron is helemaal uitgeroeid.” Hij had een aantal tellen nodig om de juiste woorden te zoeken waarmee hij het zwaarste nieuws moest brengen. “En wij, ThunderClan, zijn geen katten die oorlog gaan voeren met een Clan waar de hongerdood dreigt. Om de levens van tientallen katten te sparen en de vrede tussen onze Clans te bewaren, zijn Crystalstar en ik tot een overeenkomst gekomen. RiverClan zal vanaf vandaag, tot het begin van Greenleaf gebruik maken van de Sunningrocks als jachtgebied, en wij zullen er tot die tijd niet meer komen. Crystalstar heeft haar woord gegeven dat ze de Sunningrocks na deze periode aan ons terug zal geven zonder gevecht.” Zelf vond Thornstar het nog steeds een mooie overeenkomst, die op lange termijn gunstig zou zijn voor de band tussen RiverClan en ThunderClan. Maar hij wist dat niet iedereen er zo over zou denken, en hoewel hij niet verwachtte dat het uit de hand zou lopen was hij opgelucht dat hij veilig bovenop de High Rock stond.

Het verbaasde Thornstar niet dat Coppertusk de eerste was die luidkeels liet horen dat hij absoluut het niet eens was met zijn beslissing. Het ergste vond de bruine kater nog dat de woorden hem raakten. Dat woord vooral, lafaard. Coppertusk had net zo goed zijn klauwen meteen in zijn hart kunnen boren, want dat zou bij Thornstar hetzelfde nare gevoel hebben gegeven. Smouldertongue gaf ook zijn mening, gelukkig een stuk genuanceerder dan Coppertusk had gedaan, maar ook hij twijfelde er duidelijk aan of dit wel de juiste keuze was geweest. Oh, Thornstar wenste dat er geen geheimhouding moest zijn rondom zijn Leader Cermony, dan had hij kunnen zeggen dat hij zijn levens had gekregen van katten uit álle Clans, dat mededogen en rechtvaardigheid twee van de levens waren die hij had gekregen. Maar het mocht niet. Hij mocht dat niet zeggen. Hij haalde diep adem. Hij zou het moeten doen met gewone argumenten, hopend dat de Clan die wél zou aannemen. Want daar zo staan, zonder te antwoorden of alleen nog maar te zeggen dat het woord van de leider de Warrior Code was, dat kon hij niet. Hij moest zijn Clan geruststellen.

“Luister,” begon hij. “De vergiftigde konijnen zijn een probleem, maar konijnen zijn nooit ons hoofdvoedsel geweest. We zijn WindClan niet. Er is niets mis met onze muizen, waterratten, eekhoorns en vogels. We hebben in de laatste jaren geen ernstige problemen met voedsel gehad tijdens Leafbare, en ik heb geen reden om te geloven dat we nu plotseling in een hongersnood zouden terechtkomen.” Het voelde akelig om zo te moeten discussiëren. “Ja, de rivier is al vaker bevroren, maar dat was altijd in hartje Leafbare, en tijdelijk. Het is nu nog maar Leaf-fall, en als vissen ook maar een beetje lijken op muizen en vogels, dan kan ik je verzekeren dat er geen enkele vis in de rivier zal zwemmen tot, ten vroegste, Newleaf.” Hij was begonnen met de rationele argumenten. Maar dan kwamen de onderwerpen van Firestar en trots, en die waren moeilijker te beantwoorden. Dit zou allemaal afhangen van hoe zijn Clangenoten naar die vroegere Leaders keken.

“Ja, Firestar is in oorlog op de Sunningrocks gestorven. En Silverstar is in vrede op de Sunningrocks gestorven. Ze zijn beide nobel gestorven. Is die vrede dan niet minstens zo veel waard als die oorlog?” vroeg hij, al was het een retorische vraag. Nogmaals haalde hij diep adem, zichzelf tijd gunnend om de woorden te vinden om uit te spreken. “En laten we vooral niet vergeten wat oorlog betekent. We hebben al seizoenen lang, sinds onze tijd in de bergen, geen oorlog gehad met de andere Clans, maar andere Clans wel onder elkaar. Moet ik jullie eraan herinneren wat er op de Heatherfields is gebeurd?” De slag om de Heatherfields, die toen trouwens ook door RiverClan was gewonnen. Thornstar was er niet bij geweest, maar hij had gehoord wat een gruwelijk bloedbad het was geweest en hoe verschrikkelijk veel katten hun leven op die dag hadden verloren. Dat wilde hij niet meemaken. Oh, StarClan, dat wilde hij nóóit in zijn leven meemaken. “Crystalstar en ik hebben gekozen voor vrede, waardoor geen enkele kat hoeft te sterven. Ze heeft haar woord gegeven. Het woord van een Clanleider is veel waard en ik vertrouw erop dat ze zich aan de afspraak houdt en Sunningrocks aan het begin van Greenleaf terug geeft.” Thornstar liet zijn blik over zijn Clangenoten glijden. Hij hoopte dat ze het begrepen. “Er is en er komt géén oorlog met RiverClan. Ben ik duidelijk?” sprak hij luid. Wat hem betrof was de discussie afgesloten.

Hoewel Rainflower een vredelievend persoon was, trok ze de beslissing van haar leider in twijfel. Niet alleen zij leek dit te doen, uiteraard had haar broer flink wat te zeggen over deze keuze. De mooie she-cat voegde zich naast haar broer om hem rustig met haar staart aan te raken, ter support maar ook om hem ietwat te kalmeren. Echter kon ze niet anders dan zich vinden in zijn woorden. Hoewel ze het niemand toewenste om te sterven van de honger, ging haar clan voor alles. Iets wat je ook zou verwachten bij een clanleider. Hoe kon hij de levens van een andere clan boven de levens van zijn eigen clan zetten? Het was uiteraard geen gegeven dat Thunderclan het lastig zou krijgen deze winter, maar de mogelijkheid was plots flink gegroeid met het feit dat ze nu een stuk gebied verloren waren. Ze stapte op haar leider af en tikte ook hem kort aan met haar staart. "Thornstar, je beslissing is eervol en nobel. Je hart zit op de goede plek en het is een logische gedachte dat je niet wil dat Riverclan honger leid. Maar ik maak me nu zorgen, wij maken ons zorgen wat dit betekent voor Thunderclan. Wat als wij niet genoeg voedsel hebben de aankomende winter? Mogen wij ons eigen gebied dan niet meer betreden omdat deze bezet wordt door een andere clan? Ik vraag me af of dit de juiste beslissing is, hoe eervol hij ook was."

Sunpaw spitste haar oren. Clanmeeting? Hmm. Ze kwam dichterbij de groep met katten en duwde haar neusje de lucht in. Dit keer was het Thornstar die op de rots stond en bij Starclan, zodra hij begon met spreken begon Sunpaws neus te rimpelen en kwamen de haren overeind. Waren nu hun beide leiders gek geworden? Hadden ze een tik op hun kop gehad ofzo? Hun breinen door elkaar geschud, mocht er al wat in zitten. Sunpaw had Eveningglow een sukkel gevonden toen ze had besloten dat ze geen konijnen mochten eten, maar Sunningrocks weggeven? Iets waar ze trots op waren, waar vaak om gevochten was en in hún territorium lag. Weggeven, zomaar, nu bladkaal eraan kwam? Hij was gestoord. Hij was een idioot! Eervol? Vertrouwen op het woord van een clanleider? ‘Je bent een watje!’/ snauwde ze luid over de vlakte heen. ‘Geloven op het woord van een visvreter? Wat bezielt je?! Zijn de klauwen uit je poten gevallen? De tanden uit je bek?’ siste ze vurig. Ze kwam overeind, op haar lange, lenige poten en ze drukte haar fijne snoetje naar voren. Ze mocht dan wel een apprentice zijn, maar dit sloeg toch alles? Gelukkig was ze niet de enige die er zo over dacht. ‘Ze heeft je mooi om haar poot gewonden, hè! Denk je ooit dat ze het zonder gevecht zou teruggeven? Je bent dommer dan het achterwerk van een vos, Thornstar,’ snauwde ze naar haar leider, zonder ook maar een moment om spijt te hebben van haar woorden, want ze stond erachter. Haar staart zwiepte hard heen en weer. Ze keek haar clangenoten aan. Eervol amehoela. Hij was gewoon bang. Bang om een sneetje op te lopen op zijn oude leeftijd. Hun leiders hadden geen trots meer en geen moed om voor zichzelf op te komen. Zwak. Door hem leken ze nu allemaal zwak. Ze walgde van hem.

Thornstar was op de hoge rots gesprongen en meteen had hij Honeypaw haar aandacht. Misschien dat hij nieuwe mentoren toe ging wijzen? Misschien dat hij ervoor ging zorgen dat ze eindelijk fatsoenlijk kon trainen. Haar teleurstelling was groot toen ze luisterde naar hoe de kater de sunningrocks had weggegeven aan Riverclan. Nou dat klonk stom. De ernst van de zaak werd haar pas duidelijk toen de open plek leek te ontploffen in een pandemonium van protesten. Met grote ogen luisterde ze hoe dappere warriors de beslissing tegenspreken. Hoe ze spraken over dat dit Thunderclan zou laten verhongeren. Met grote ogen staarde Honeypaw omhoog. Nou als ze het zo stellig zeiden.. dan konden ze nog wel eens gelijk hebben! Thornstar probeerde nog het kamp tot rust te manen, maar uiteindelijk stonden Rainflower en een apprentice die dichtbij Honeypaw stond op om aan te geven dat het echt niet goed was. Sunpaw ging zelfs in nog wat sterkere woorden verder en Honeypaw voelde een vlammetje van bewondering aanwakkeren in haar buik. Ze stond dan ook op en ging naast de rode apprentice staan, haar vacht iets opgefluft om groter te lijken. "Inderdaad! Wat Sunpaw zegt!"

Tallfright was laat van de partij, had niet direct alles meegekregen. Met een eekhoorn tussen zijn kaken stapte hij het kamp binnen in het midden van een discussie. Uhm. Hij had zich de laatste manen braaf en gedeisd gehouden en was dan ook de brave warrior die hij behoorde te zijn. Als brave warrior zijnde, moeide hij zich ook niet met wat er beslist was door de leader. Het was ook niet altijd nodig om een ander tegen te spreken. In plaats van zich in de discussie te mengen, trippelde hij rustig langs de massa heen, naar de prooistapel. Waarna hij zich aan de zijkant neerzette en de laatste opmerkingen in zich op nam. Thornstar had een beslissing genomen, wat wist hij niet want dat had hij gemist, maar er waren zichtbaar katten in discussie gegaan. Hun houding sprak boekdelen. Hij wiebelde geamuseerd met het puntje van zijn zijn en hield zich verder stil, kijkende naar wat er zou gebeuren.