You can beat the world

Een kalme blik was in haar ogen te vinden toen ze naar buiten liep. De wind waaide ongenadig hard tegen haar aan, maar omdat Missingclaw een lange vacht had, voelde ze daar vrij weinig van. Hoewel haar blik op scherp stond net zoals haar houding, waren haar gedachten dat niet. Meerdere malen dacht ze terug aan dat ene moment dat ze naar de Gathering was gegaan, alleen maar om daar de kat te vinden van wie ze had gedacht dat ze er de rest van haar leven mee ging spenderen. Ze wist dat het slechts een illusie was die ze zichzelf had opgelegd omdat hij in ShadowClan had gezeten, maar ze had echt gedacht dat hij ook van haar had gehouden. Haar kleine crush was voor iedereen een geheim gebleven, zelfs voor haar broer. Ze dacht niet dat Grimestripe ook maar iets van begrip voor haar situatie op had kunnen brengen en dat hij er waarschijnlijk gewoon mee gelachen had, maar de waarheid was dat ze na die ervaring geen enkele tom cat meer in haar leven toe had gelaten en dat ze haar droom om ooit kittens te hebben ook op had moeten geven. Het deed pijn, maar het was de waarheid en daar moest ze maar mee leven. Missingclaw’s gedachtegang werd onderbroken toen ze de geur van haar broer rook. Ze hield halt en keek met haar gebruikelijke strenge blik over haar schouder, wachtend tot hij bij haar zou zijn. Haar blik werd al iets warmer, al school het niet veel.

In een slechte bui stampte de kater door het territorium heen, geen interesse in zijn omgeving. Om eerlijk te zijn, had hij dat altijd maar weinig. Dezelfde katten die hem met de nek aankeken, dag in en dag uit, ze verdiende zijn aandacht niet. Gelukkig had hij nog zijn familie. Anders was hij het allang zat geworden, hij deed zijn best voor de clan en had tenminste nog goeie ideeën en je zou bijna denken dat hij een vijand was van ze. Hij zette zijn vacht wat op tegen de koude wind maar bleef stug doorlopen, mopperend in zichzelf. Ze hielden hier vuile halfclanners en zelfs gewoon een verdomme poes van Windclan. Zij was Windclan probleem en niet hun probleem, maar nu zou die vast en zeker haar bloed vermengen met hun bloed. Oh nee, wacht even, dat had ze waarschijnlijk al gedaan. Ongelovelijk. Een geurspoor leidde hem af van die verschrikkelijke gedachtes. Zijn zus was in de buurt. Missingclaw, ze had haar naam gekregen ten ere van een heldendaad waardoor ze een klauw was verloren, want zij was het wel waard allemaal. Natuurlijk, ze was streng maar de katten leken respect voor haar te hebben. Iets wat hij ver moest zoeken. Oh en natuurlijk, ze had een keer beweerd dat zijn vader een Thunderclan was. Een poging tot humor of simpele jaloezie omdat hun vader veel met hem omging. Nee, het idee dat hij half Thunderclanner was moest hij niet aan denken en dat deed hij dan ook niet. Zodra zijn lieve zus in zich kwam zag hij hoe haar blik ietsje warmer werd. Ze deed tenminste nog haar best om een beetje lief voor hem te zijn en hij kon het niet helpen maar kort te glimlachen. Hij ging naast haar zitten en staarde een beetje de verte in. "Dag zusje''zei hij als begroeting. Zusje klopte niks van, ze was ouder dan hem en ook nog groter. Hij deed het gewoon om flauw te zijn.

Haar warme blik veranderde meteen naar een norse zodra hij zijn bek opentrok. Ze gaf met het puntje van haar staart een tikje tegen het puntje van zijn oor en keek hem zijdelings aan. “Ik was al bijna warrior toen jij nog tegen de buik van onze moeder lag, vergeet dat niet,” zei ze op een waarschuwende toon tegen hem. Haar blik werd echter weer wat zachter en er ontstond zelfs een glimlach om haar lippen. Haar broertje kon soms verschrikkelijk flauw zijn, maar hij was wel familie van haar en ze wist nog hoe vaak ze hem had bezocht in de nursery vlak nadat hij was geboren. Hij wist het misschien niet, maar hij had haar door een zwarte periode getrokken nadat ze er achter was gekomen dat de kat van wie ze zo veel hield helemaal niet hetzelfde voor haar voelde. Ze had hem daar echter nooit iets over verteld omdat ze wel ongeveer kon raden welke reactie ze dan zou krijgen en ze wilde zichzelf dat besparen. “Hoe gaat het met je?” vroeg ze op een rustige toon. “Heb je nog geen oorlog uitgelokt bij andere Clans?” Ze wist wat hij voor een attitude had naar de meeste katten en het zou haar niks verbazen als zijn grote mond er eens voor zou zorgen dat hij echt in een ernstig gevecht belandde.

Missingclaw liet haar blik traag naar haar broer glijden toen hij zijn woorden sprak. Ze wist dat hij nogal een enorme attitude kon hebben en ze begon de laatste tijd ook op te merken dat er hem bepaalde dingen dwars zaten. Zijn attitude kon opeens helemaal omslaan, al had ze dat nog niet van dichtbij mee mogen maken. Ze had al wel een paar dingen gehoord, maar ze wist niet zeker of dat ze op waarheid berustten en dus wilde ze voor zichzelf zien of het waar was of niet. Ze richtte haar blik weer naar haar broer toen dat hij aan haar vroeg of ze nog heldendaden had verricht en kort sloot ze haar ogen terwijl er een glimlach om haar lippen speelde. “Grimestripe, dat was een eenmalig ding waar ik toevallig op die manier voor beloond werd,” sprak ze op een zachte toon tegen hem. “Het is niet alsof heel de Clan nu naar me opkijkt of voor me buigt als ik passeer.” Ze kreeg een licht bezorgde, warme blik in haar ogen terwijl ze haar blik weer naar haar broer richtte. “Is alles wel oké, Grimestripe?” vroeg ze op een zachte toon aan hem. “Ik heb het idee dat sommige dingen je dwarszitten. Je weet dat je tegen mij altijd alles kunt vertellen, hè?”

Missingclaw’s blik werd lichtelijk koeltjes toen hij zijn woorden sprak. Ze hield van haar broer en ze zat van tijd tot tijd echt wel met hem in, maar ze vroeg zich af of hij soms niet zag dat zijn gedrag een averechts effect leek te hebben op het gedrag van anderen. Ze wist dat hij niet de gemakkelijkste in omgang was en dat hij heel vaak aan het uitdagen was en ze wist ook dat dat niet altijd in goede aarde viel bij andere katten. “Grimestripe, hoe anderen jou behandelen, heeft puur te maken met hoe jij hun behandelt. Ik zeg niet dat alle reacties van de anderen terecht zijn, maar het helpt niet bepaald dat je je afstandelijk en hard opstelt al bij het begin van een gesprek.” Ze onderdrukte een zachte zucht. “Ik zeg niet dat je het lieverdje van de Clan moet worden of dat je over je heen moet laten lopen, maar een beetje vriendelijkheid hier of daar kan misschien geen kwaad in jouw geval.” Ze knikte naar haar broer en richtte haar blik daarna weer naar voren. Het was niet dat ze graag hard voor hem wilde zijn, maar ze kon ook moeilijk tegen hem gaan liegen over hoe dat zij de situatie aanvoelde, puur en alleen omdat hij familie van haar was. Zo was ze niet.

Missingclaw hief kort haar ogen ten hemel toen ze de woorden van haar broertje hoorde. Het was soms niet te geloven hoe dat ze familie van elkaar konden zijn, ook al had Grimestripe dan niet dezelfde vader als dat zij had. Ze had de waarheid aan hem verteld, maar ook dat was iets wat hij niet wilde geloven. Ze leek niet tot hem door te kunnen dringen, maar ze was er vrij zeker van dat zijn eigen keuzes er wel toe zouden leiden dat hij wilde dat hij naar haar had geluisterd. Ze was niet het soort type dat zich om anderen bleef bekommeren, maar liet ze liever hun eigen fouten maken zodat ze daar sterker uit konden worden. Ze had Grimestripe gewaarschuwd over zijn bloedlijn en ze waarschuwde hem nu en als hij daar niks mee wilde doen, dan was dat zijn probleem. Zo was Missingclaw dan ook wel weer. “Misschien moet je aan Crystalstar vragen of ze je een apprentice wilt geven,” opperde ze aan haar broertje. “Het leven is altijd veel beter met een doelstelling voor ogen.” Ze keek naar opzij en ze glimlachte naar hem. “Ik denk dat als ze op je voorstel ingaat, het wel duidelijk is dat ze ook naar jou luistert.” Missingclaw was nog niet zeker wat ze over Crystalstar moest denken, maar als het haar broertje op die manier zou helpen, dan zou zij zich daar ook al wel fijn bij voelen.