A bale of hay.

Een van haar ouders had weeral een poging gedaan haar recht te trekken, en dat was genoeg geweest voor Rabbit om te vertrekken. Ver te vertrekken ook, haar poten tintelend van de woede die ze voelde en nooit tegenover hen durfde te uiten. Haar humeur werd weerspiegeld door de donkere hemel. Onweer hing zwaar in de lucht en ze kon de regen al ruiken. Na één blik te hebben geworpen op deze hemel, had ze haar keuze al gemaakt. Als ze nu nog terug zou keren naar haar eigen nest, zou de hemel openbarsten voordat ze thuis was en zij doorweekt raken. Nee, ze hield liever haar vacht droog en schoon, Windclan zou wel een nachtje zonder haar kunnen. Met een stramme glimlach vroeg ze zich af of iemand het überhaupt door zou hebben, haar nachtelijke avontuurtjes waren geen geheim. Misschien zou een van haar vrienden nog rondhangen hier, dat zou ze niet erg vinden. Als was het enkel om een stille middelvinger op te steken naar haar ouders terwijl ze onder iemand lag wiens naam ze niet eens wist.

Ze was net niet op tijd. Enkele druppeltjes kleefden tot haar ergernis nog aan haar vacht terwijl ze de barn in stapte. Toch was ze blij in de warme ruimte te zijn, nu het pas écht hard begon te plenzen buiten. Ja, ze was blij hier te zijn, warm, droog... En met gezelschap? Haar oortjes schoten overeind toen ze een stem hoorde, en hoewel ze even moest zoeken naar zijn figuur giechelde ze bij zijn koppie dat tussen het hooi uit stak. "Een hele goedenavond, Orchis," ze maakte speels een kleine buiging en likte wat van de druppels van haar vacht. Hoewel ze ontspannen leek, waren haar oren gespitst. Ze waren bekend. Toch, de tanden aan zijn halsband leken niet alleen van prooidieren te komen, en dat was genoeg om haar nog enigszins op haar hoede te houden. "Ik zie dat je het je comfortabel hebt gemaakt?" ze keek hem vanonder haar wimpers aan en twijfelde. Oh, hij was niet zozeer haar....Type. Maar als er iets was wat een goede middelvinger naar haar ouders zou zijn...

Het had haar altijd geïntegreerd, waarom ze hun nekken zo vol hingen met die tanden. Ze leken haar enkel hinderlijk, zouden ze niet verschrikkelijk prikken en rinkelen tijdens de jacht? Het zou wel iets van en statussymbool zijn, gezien iedere bloodclanner die ze kende het met trots droeg. Orchis zijn nek hing er vol mee, ze vroeg zich af hoe belangrijk hij was - hij was niet bepaald een figuur dat dominantie uitstraalde, en tegelijk ook juist wel. Misschien was dat juist wat haar interesse trok. Wat zij er voor zou doen om ontzag in de ogen van een ander te zien. "Hey, niet iedereen kan er uitzien zoals jij, " sprak ze speels terug, zijn misvormde figuur verscholen tussen de hooi dat hij van zich af probeerde te schudden. Of het comfortabel was, was ze nog niet over uit. Zijn voorstel zorgde ervoor dat ze kort bevroor. Rabbit was geen idioot, hij maakte het vrij duidelijk dat hij enkel iets voor zijn eigen belang uit haar wilde halen. Goed, hij zou niet de eerste zijn. Alleen vertikte ze het om zijn bevelen als een hondje op te volgen, ze was zijn huisdier immers niet. Maar... De prooi was toch zo makkelijk te vangen hier, en zijn vele tanden deden haar denken dat hij een hoge functie had, het zou slim zijn hem bevriend te houden. Tenminste, dergelijke excuses maakte ze zichzelf wijs, alsof ze niet stiekem zo wanhopig was om liefgehouden te worden. "Beloof je dan lief te zijn, meneer?"