(Aegir) We meet again

De dagen waren gekomen en gegaan. De rode herfstbladeren waren allemaal neergedaald en hadden nu plaatsgemaakt voor takken die steeds kaler begonnen te worden. Het weer was kouder geworden en de rivier stonk naar rotting en dood. Dat vatte de laatste twee maanden wel zo’n beetje samen, nou ja.. in een notendop. Emberkit was al flink gegroeid in de tussentijd. Steevast elke ochtend zat ze op dezelfde plek bij het riet. Ze had hard nagedacht over Aegir zijn woorden en had het haar missie gemaakt om hem nog een keer te zien. Maar hij was niet meer komen opdagen. Er was één week voorbij gegaan. Nog een week. Drie weken. Vier werken. Tenslotte waren er 2 manen overheen gegaan en zat Emberkit alsnog op haar plekje. Eerst had ze hier bijna de hele ochtend gezeten. Helemaal tot ze zichzelf verveelde van verdriet. Nu was het anders.. Als ze er één heel uur zat, dan was het veel. Emberkit voelde zich een dwaas dat ze op een kat zat te wachten die niet eens meer hier woonde. Hij zou vast veel avonturen beleven daarbuiten..

Het einde van zijn training zat eraan te komen. De dag dat hij zijn halsband zou verdienen. Hij keek er gretig naar uit, om te bewijzen dat hij beter was dan Skadi. Beter dan wie dan ook die in de elite zat. Het was zijn tijd. Hij wist het. Hij was in Starclan geweest. Hij wilde zijn hart luchten bij Lilypool, die zou het wel begrijpen. Die zou weten hoe het was. Hij was al even niet op het territorium geweest, niet bij de rivier. Afspraakjes begonnen steeds meer bij de grenzen af te spelen. Hij had haar ook al even niet gezien. Maar op het moment dat hij bij de rivier aankwam wist hij dat er iets mis was. Het water rook anders.. het rook.. zuur. Hij haalde zijn neus op en staarde even neer op het spiegelende water. Gatver. En voor het eerst in zijn leven besloot hij de route te nemen op het droge. Hij sprong met eenvoud over de stepping stones, zonder echt heel goed uit te kijken of er iemand in de buurt was. De hoogmoed die de jonge kater had was duidelijk. Hij voelde zichzelf sterker dan ooit, en je kon hij ook zien in hem. Hij was nog steeds geen grote kater, niet zoals sommige van Riverclan waren, maar je kon zien dat hij bijna jongens-af was. Het was zelfs aan zijn stem te horen.
Het territorium leek uitgestorven. Waar was iedereen? De vreemde geur leek nu wat meer te vervagen, maar zodra hij dichterbij het kamp kwam, rees het weer de pan uit. Een frons kwam op zijn gezicht. Ging het wel goed daar? Hij kon het niet helpen om zich bezorgd te voelen. Lilypool woonde daar. Zijn ouders, zijn siblings. Vrienden van lang geleden. Hij wenste hun ook geen ziekte of dood toe. Hij sloop dan ook door het riet, nu eindelijk wat meer voorzichtig. Gelukkig maskeerde het vervuilde water zijn geur iets. Zijn ijsblauwe ogen gingen naar de kampwand, hopende dat hij een oude bekende tegen zou komen. Maar niet had hij verwacht haar warme ogen te vinden. Die van een kitten die hij ooit had gesproken. ‘Emberkit?’ fluisterde hij naar de gevlekte kitten. Hmm. Zij kon misschien het perfecte slachtoffer zijn om wat informatie uit te peuteren.

Een beweging op de oever aan de overkant trok haar aandacht. Emberkit verwachte dat het een vogel zou zijn, misschien een rat.. Ze had de hoop om Aegir nogmaals te zien stiekem al opgegeven, al wist ze dat zelf nog niet. Maar toen verscheen er een zwarte kop tussen de stengels. Een zwarte kop met bleekblauwe ogen. “Aegir!” Riep ze uit. Ze wilde zijn naam harder roepen maar dat zou misschien ongenode gasten uitnodigen. Ze kon haar eigen ogen niet geloven. “Je.. je bent teruggekomen! Zoals je hebt beloofd!” Ze wilde niet zo verbaasd klinken maar ze kon het niet voorkomen. “Ik ben gegroeid! Zie je!” Ze poseerde voor hem met haar borst vooruit gestoken, voorpootje opgetrokken en haar staart fier opgeheven. Ze voelde zich heel wat met haar 3 manen.  

Even dook Aegir wil ineen toen opeens zijn naam hard werd geroepen. Ze leek helemaal in euforie. Hij gebaarde haar met een poot het volume laag te houden, om uiteindelijk toch wel weer die kalme, vriendelijke glimlach op zijn snoet te zetten. Hij lachte even toen ze miauwde dat hij terug was gekomen. ‘Maar natuurlijk. Sorry dat het zo lang duurde,’ antwoordde hij vervolgens. Hij was eigenlijk helemaal niet van plan geweest specifiek een kitten weer op te zoeken. Ergens was hij verbaasd dat ze hem herinnerd had. Ze liet vervolgens zien dat ze al heel erg gegroeid was. Hij keek goedkeurend naar haar. ‘Ik zie het. Groot en sterk, ik had niets minder verwacht,’ miauwde hij met een zachte stem, die wat dieper was geworden sinds de vorige keer dat ze elkaar hadden ontmoet. Hij kantelde zijn kopje een beetje en keek met nieuwsgierige ogen naar de kitten. ‘Heb je onthouden wat ik je vorige keer allemaal heb verteld?’