Ceremonie 01-12-'20

Hij kwam met moeite overeind in zijn nest. Voor een moment draaide de wereld voor zijn ogen en hij moest even een paar keer rustig ademen voor het weer redelijk normaal leek te worden. Toch stopte het niet volledig met draaien, maar wel genoeg voor hem om de eerste paar stappen te kunnen zetten. Hij rechtte zijn lichaam en wist dat als iemand echt op hem zou letten ze zouden zien dat het allemaal niet zo goed ging. Hij had al te lang niet geslapen, te lang niet gegeten en ademen werd ook lastiger met elke dag. Toch deed hij steeds alsof er niks aan de hand was, verzekerde dat alles goed ging wanneer iemand er naar vroeg, maar hij wist dat onder zijn dikke vacht de ribben te voelen zouden moeten zijn, dat de verandering in zijn ademhaling te horen moest zijn. Maar hij had geen tijd om rust te nemen ervoor. Er was een ceremonie die gedaan moest worden, ook al was het gelukkig maar een korte.

De weg naar de hoge rots voelde alsof hij een tocht door het territorium had gemaakt, maar nu moest hij de rots nog beklimmen. Hij negeerde zijn lichaam dat protesteerde en klom langzaam omhoog. Het ging niet zo snel als normaal, maar daar moest de clan het maar mee doen. Toch eenmaal hij boven was voelde het alsof hij naar high stones was geweest en weer terug zonder ook maar iets van pauze te nemen. Alles begon weer te draaien en het leek ook niet op te houden deze keer, maar het was maar een kleine ceremonie, dus dit moest te doen zijn. Hij richtte zijn blik op het kamp, ondanks dat het aan het draaien was en wist dat zijn lichaam waarschijnlijk ook een klein beetje aan het wiegen was. "Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen voor een ceremonie!" Zijn stem kraakte, iets dat aangaf dat alleen spreken zijn keel al pijn deed.

Hij schraapte zijn keel dan ook wat en zocht de kat op waar vandaag de ceremonie over zou gaan. "Disarmingpaw, kom naar voren." Er leek wel meer dan een kat naar voren te komen, maar hij wist dat het er maar een zou moeten zijn. "Disarmingpaw, jij hebt een nieuwe mentor nodig en deze zal Darktrail zijn." Hij moest de laatste woorden eruit werken, want op dat moment voelde hij de neiging om te hoesten opkomen. Het hoesten hield gelukkig al snel weer op, maar alles draaide nu nog meer en net voordat hij de ceremonie kon sluiten begon het ook nog eens zwart te worden voor zijn ogen. Hij probeerde zich ertegen te verzetten, maar zonder geluk. Hij verloor dan ook het bewustzijn en daarmee viel zijn lichaam van de rots af op de grond. Dit was niet hoe hij het gepland had.

Lijstje:

Weer een nieuwe dag, een nieuwe ceremonie. De tijd tikte alweer zo snel voorbij. Hoe groot waren zijn dochters nu? Hij knipperde, en ze zagen er alweer anders uit. Hoe lang was het al geleden dat hun kamp was overgenomen, ze door zoveel traumatische belevenissen waren geweest. Ze hadden gevochten voor hun levens, hun clan. En nog steeds voelde het voor Settleddust niet als voorheen. Misschien omdat zijn hele leven op zijn kop was gedraaid. Hij deputy was geworden, hij liefde had gevonden en het net zo snel was kwijtgeraakt. Hij voelde zich zoveel ouder dan dat hij eigenlijk was. Hij had al teveel meegemaakt. Maar het leven ging door. Dus ook voor een apprentice die een mentor nodig had. Eén maar. Een korte ceremonie. Daarom nam hij ook plaats op de plek van de deputy toen de ceremonie bijeen werd geroepen onder de rots. Hij had een neutrale, bijna levenloze blik op zijn gezicht, die inmiddels een soort masker voor hem was geworden.

Acornstar beklom de rots en Settleddust kon niet helpen maar het viel hem op dat hij anders leek. Acornstar leek al een beetje half de afgelopen tijd, maar Settleddust had maar niet geprobeerd het aan te kaarten, als hij wilde dat zijn oren heel zouden blijven. Maar hij leek bijna... buiten adem. Een kleine frons kwam op zijn snuit en keek vervolgens weer naar voren, wat peinzend. Maar het ging zoals gewoonlijk. Een apprentice kreeg een mentor. Disarmingpaw, waarna Acornstar moest hoesten. Opnieuw ging Settleddust zijn blik omhoog, maar nu met meer zorgen. Ging het wel goed? Op het moment dat Settleddust op wilde staan, viel zijn bek open toen hij zag wat er voor zijn neus gebeurde. Acornstar zakte door zijn poten en viel letterlijk van de rots af. ‘Oh, Starclan,’ miauwde hij geschokt, toen hij in één sprong bij zijn leider was. ‘Acornstar?’ miauwde hij, nu met meer ernst in zijn stem. Hij snuffelde aan zijn leider en luisterde voor zijn ademhaling. Leefde hij nog? Verloor hij een leven? Settleddust zijn hartslag begon harder te kloppen. Oh nee, dit was niet goed. Dit was niet goed. Recht voor de ogen van de hele clan die bijeen was geroepen. Zijn kop kwam weer omhoog. Acornstar had hulp nodig. Een medicine cat. Hij was ziek. Waarschijnlijk veel zieker dan iedereen doorhad. En de enige medicine cat die hem zou kunnen helpen. ‘Routnose!!’ Hij had de Windclan medicine cat nodig.. Zij zou wel weten wat ze zou moeten doen.

Volepaw was weer van de partij. Opnieuw een ceremonie waarbij haar naam niet benoemd zou worden. Ze had de laatste moons echt heel hard gewerkt en daarbij gingen haar trainingen ook enorm goed. Het was echter de laatste proef die haar telkens de das om deed. De stress om alles goed te doen, zorgde ervoor dat ze fouten maakte, dingen vergat. Het zat haar niet mee. Haar geheugen was dan wel opvallend beter dan vroeger, het bleef een geheugen van een vis en daar kon ze verder zelf niets aan doen. Wat ze wel wist en onthouden was, was dat Settleddust niet haar vriend was. De deputy had haar eerder onder haar voeten gegeven omdat ze iets vergeten was, begreep niet dat ze het niet bewust deed. Ze had dan ook de conclusie gelegd om de kater zoveel mogelijk te ontwijken om te vermijden dat ze nog eens een uitbrander kreeg. De poes ging dan ook aan de andere kant staan, weg van de deputy.

Ze had zich neergezet bij de apprentice en de jonge warriors. Tussen de twee groepen in, viel het niet op dat ze de oudste apprentice was. Ook haar viel het op dat Acornstar zich anders gedroeg dan anders. Wat het was, kon ze zich niet voorhalen. Hoe hij normaal deed, was haar even ontgaan. Ze wilde haar kopje naar haar buur draaien om iets te vertellen over wat ze gezien had, maar met dat ze haar kopje draaide, wist ze al niet meer wat ze ging zeggen. Ze keek dan ook snel terug naar de rots. Toen ze terug keek, was er echter niemand meer te zien. Uhm. Ze fronste even en keek om zich heen. Daar stond de leader toch? Was ze het nu echt vergeten? Acornstar stond daar net nog bovenaan! Ze trok met haar oren en stond recht. Ze volgde de blik van enkele katten om haar heen en stapte naar voren. Ze moest dingen kunnen zien om het te verstaan, om het te begrijpen en mogelijk te onthouden. De dood van haar oude mentor en vorige leader, had ze niet kunnen plaatsen omdat ze haar lichaam nooit gezien had. Daar had ze echt mee gezeten en vaal was ze dan ook terug gekomen naar hun vaste trainingsplek, terwijl ze zich al lang bij Starclan had gevoegd.

Ze opende verschrikt haar oogjes bij het zien van de leader die op de grond lag. Volepaw stond schuin achter Settleddust en trok met haar oortjes. Wat was er aan de hand? Ze wilde hier bij blijven, zoveel mogelijk oppikken, zodat er op z'n minst toch één ding haar bij zou blijven. Als ze nu weg zou stappen, zou ze niets meer weten van wat er gebeurt was.

Tag: Kinda Settled en al de rest x'D

Ja, technisch gezien was ze oud genoeg om haar eigen prooi te vangen, maar werd van haar verwacht aanwezig te zijn bij de ceremonies? Ze was nog altijd geen deel van de clan, en hoewel ze graag enthousiast de namen van de nieuwe warriors en apprentices mee zou joelen, leek dat ook niet helemaal haar plaats te zijn. Dus had ze haar wel-Shadowclan-leerlingen verteld te gaan, maar was ze zelf wat onzeker bij de ingang van de medicine cat's den blijven zitten, vanaf waar ze de ceremonie gadesloeg. Acornstar ging staan, maar iets leek niet helemaal juist. Sinds zijn mysterieuze dood had ze met man en macht geprobeerd hem rust te laten houden, maar zonder al te veel succes. Hij leek in dat opzicht veel op Oceanstar. Het frustreerde haar, omdat ze hem ergens nog altijd ook eng vond en haar autoriteit hier minder leek, ze kon hem nergens echt toe forceren, leek het. En dat bleek nu ook, want naarmate de ceremonie vorderde was ze toch overeind gekomen en naar de open plek gelopen. Hij hoestte vaak en zijn lange vacht kon voor haar niet verbergen hoe ingevallen zijn oogkassen waren. En ze had gelijk, aan het einde van de ceremonie stortte hij in. Geschrokken bleef ze één seconde staan, als aan de grond genageld terwijl zijn bewusteloze lichaam van de rots viel. Snel genoeg klonk haar naam over het kamp en vond ze zichzelf weer. Met haast baande ze zich een weg door de menigte en boog zich over de leader. Nu ze zo dichtbij was kon ze de ziekte om hem heen ruiken. Shit. Zijn koppigheid zou zijn dood worden, waarom was hij niet eerder naar haar toegekomen? Waarom deden die verdomde leiders dit altijd? De poes klemde kort haar kaken op elkaar, terwijl ze zijn lichaam inspecteerde. "Geef hem zoveel mogelijk ruimte, raak hem niet aan. Kan iemand water voor mij halen? Snel?" haar stem was minder zeker dan dat het in Windclan zou zijn geweest. Zouden ze het haar kwalijk nemen? De poes schudde de zorgen van haar af, wetend dat het nu toch geen nut had. "Settleddust, wil je de rest op afstand houden? En jij zelf ook," zonder op een antwoord te wachtten spurtte ze naar de den, greep daar een bos droge mos en een pakketje van jenever bessen die ze allemaal terug sjouwde naar de open plek. Zachtjes schoof ze de mos onder zijn kop en inspecteerde zijn lichaam op mogelijke verwondingen van de val. De bessen zou hij pas kunnen eten wanneer hij wakker was, en daar had ze waarschijnlijk water voor nodig.

Tag: Acorndust, Settleddust, de rest van de clan

Disarmingpaw lag eigenlijk een beetje te niksen in het kamp toen dat Acornstar op de rots sprong en de aandacht vroeg van de andere katten. Disarmingpaw rolde zich op zijn buik en keek verwachtingsvol naar boven, waar zijn gezicht een beetje betrok omdat hij zag dat zijn leader er niet echt goed uitzag. En dan bedoelde hij niet dat Acornstar er lelijk uitzag – al viel er natuurlijk over te discussiëren of hij dat wel was in vergelijking met Disarmingpaw – maar eerder dat zijn leader er uit zag alsof hij elk moment van de rots kon donderen. Acornstar kondigde een ceremonie aan en Disarmingpaw luisterde aandachtig. Zijn naam werd genoemd en hij werd aan Darktrail gekoppeld. Was dat niet de kat die de laatste tijd zo aan het hoesten was? Disarmingpaw keek gealarmeerd in de richting van zijn nieuwe mentor toen deze zijn richting op kwam, maar deze hield het gelukkig enkel bij een knikje en Disarmingpaw knikte terug naar hem. Op datzelfde moment donderde Acornstar van de rots af en keek Disarmingpaw verbaasd naar de plek waar zijn leader een paar seconden geleden nog stond. Zijn nieuwe mentor schoot al in actie, maar Disarmingpaw bewaarde zorgvuldig zijn afstand en keek toe hoe de medicine cat van WindClan, echt een plaatje om te zien, aangaf dat ze hun afstand moesten houden. Dat hoefde je Disarmingpaw geen tweede keer te zeggen: de kater deed zorgvuldig een paar stappen achteruit en besloot om het schouwspel maar vanaf een afstandje te aanschouwen. Als er iemand niet ziek ging worden, dan was hij het wel.

Ze had het ergens wel opgemerkt hoe het gedrag van haar vader wat was verandert en ook dat er mogelijk wat mis was. Misschien kwam het omdat ze nog steeds boos op hem was dat ze hem er niet mee had geconfronteerd, want eerlijk waarschijnlijk was ze de enige die hem durfde te confronteren hier. Maar ze kon nu met elke beweging van haar vader zien dat het misschien toch maar eens tijd zou zijn om hem te confronteren. Alleen kreeg ze die kans niet, want voor Acornstar de ceremonie kon afsluiten viel hij bewusteloos van de rots af. Haar ogen sperden zich wat wijder en ze zette een aantal stappen naar haar vader toe. Was hij een leven aan het verliezen? Of was hij alleen maar bewusteloos? Voor ze echter dicht genoeg bij hem kon komen sprak Routnose dat ze hun afstand moesten houden en dat deed ze dan ook. Hij mocht wel haar vader zijn, maar in dit geval was het misschien beter om naar de windclan medicine cat te luisteren, dus keek ze van een afstandje toe.