Baby steps

Het beloofde om weer een koude dag te gaan worden. Hoewel Harmony er in de barn niet heel erg veel last van had, kwam er soms wel wat wind naar binnen dat ervoor zorgde dat ze het koud begon te hebben. Ze durfde echter niet om dichter naar één van de andere katten in de barn te kruipen en dus hield ze het maar vol, haar tanden soms letterlijk op elkaar geklemd om te voorkomen dat ze begon te klappertanden. Ze wilde niet dat ze het mikpunt van het getreiter zou worden en dat de katten om haar heen nog meer reden hadden om haar te zien als het buitenbeentje van de Elite. Ze had het gevoel alsof ze constant denigrerend werd aangekeken en toen dat gevoel overheersend werd, besloot Harmony om naar buiten te gaan. Ze was twee manen oud en had onderhand dus wel geleerd hoe ze moest lopen, maar toch waggelde ze nog een klein beetje terwijl ze haar weg naar buiten vond. De wind werd hier natuurlijk sterker, maar Harmony voelde ook haar gevoel voor avontuur omhoog komen toen ze de verschillende barns en zelfs een grote stenen toren voor haar op zag doemen. De kleine kitten keek om zich heen, maar zag niemand die haar weer terug naar binnen kon sturen. En dus gingen haar kleine pootjes al op onderzoek uit, voor de eerste keer zichzelf op haar gemak voelend in haar omgeving. Voor zo lang dat dan ook zou duren.

Met kleine sprongetjes bewoog het poesje zich door het kamp, probeerde ze volledige gedachten van Orchis en Coacaze van zhaar af te schudden. Nog steeds kon ze niet geloven dat de kater gewoon weg was gerend, als hij onschuldig was geweest had hij het toch inet gedaan? Of juist wel? Het poesje schudde haar kopje, mama bleek van zijn schuld zeker te zijn en dus zou het maar zo moeten zijn. Bovendien wat was het punt aan iemands schuld te twijvelen als hij niet onder hen was? Het poesje slikte, keek kort uit over de eindeloze velden, zou hij daar ergens zitten? Zou hij okay zijn in zijn eentje? Een diepe ademtucht volgde, hij was weg nu, dat was alles waar ze op moest focussen. Met Orchis ontevreden over haar zou dat ook het enige op haar gedachten zijn. De kater was een akelige man , en i de manier waarop hij naar haar had gespuwd was het misschien ook wel beter even laag te blijven. Mama mocht haar in iedergeval nog, had haar zelfs in d'r barn laten slapen, alles zat nog goed hier dus. Eenmaal aangekomen bij haar den deed een vreemde geur haar opkijken, herkende ze Harmony, een klein dng was het. Had al zo veel meer gezien dan zij zelf gezien had, het deed haar haar pieken met jaloezie. Kort vonkelde haar oogjes echter in verdriet bij het besef dat dit ook de kitten was diens moeder was vermoord. Ze slikte kort en besloot de kitten met een vriendelijke glimlach tegemoet te gaan. "Hey!" mauwde ze vriendelijk, vrolijk "Uit op avontuur?" Ze snorde vermaakt, zijzelf was ook altijd uit op avontuur geweest, nog steeds eigenlijk wel.

Harmony schrok zich zowat een ongeluk toen er opeens een jonge kat opdoemde uit het niks. Ze verloor haar evenwicht en viel op haar zij, haar hartje wild kloppend in haar keel. Ze keek naar de poes op, maar deze leek er niet naar alsof ze echt boos zou worden. Ze vroeg zelfs aan Harmony of ze uit was op avontuur en leek daar niet geïrriteerd over te zijn. Voorzichtig kwam de kleine kitten weer overeind en richtte haar blik gespannen naar de grond. Ook al had de jonge kat vriendelijk geklonken, toch kon Harmony het niet helpen dat ze zich hier niet op haar plaats voelde. En dat ze zich waarschijnlijk ook nooit op haar plaats ging voelen. “Ik wilde gewoon eens weg daar,” zei ze op een onzekere toon tegen de kattin tegenover haar. “Ik… Ik vind het eng daar.” Ze wilde weer terug naar de bergen gaan, naar de Tribe. Maar mama wilde hier blijven en Harmony vroeg zich angstvallig af of haar moeder het soms fíjn vond in deze groep, waar doden één van de normaalste zaken bleek te zijn. “Is het daar ook zo eng?” vroeg ze op een zachte toon, knikkend naar de stenen toren. Ze wist niet veel van deze groep, maar ze wist wel dat deze kat één rang hoger dan haar moest zijn en dat ze dus in de stenen toren sliep. Waar dat de rest van de katten sliepen, was voor haar een raadsel.