I kiss your palms ✘ Nyra

Ze had zich uit de voeten gemaakt. Enkele taken werden random verdeeld over de Elitekatten en daar zou ze niet bij zitten. Ze stond op het randje om naar een nieuwe barn te gaan, zou bepaalde taken niet meer op zich moeten nemen. Ze was ze op dit moment aan het ontvluchten. De laatste tijd had ze al heel wat extra taken gekregen, kinda geheimen taken die haar niet veel opleverde, maar ze had zo haar bezigheid gekregen. Dat drukke bestaan wilde ze niet nog drukker maken door nog meer taken te volbrengen. Nu liep ze wat rond te slenteren. Jagen zat er niet in, aangezien ze niet echt nood had aan iets. Een andere kat had iets anders in gedachten. Een eindje voor haar zag ze Hyzenthlay haar prooi een laatste 'slag' geven. Het gefladder stopte niet veel later. Haar oortjes waren naar voren gedraaid toen ze de poes haar opgewekt snoetje zag. Even trok ze met haar oortje en draaide ze kort haar kopje naar achteren. Oh, ze keek naar haar. Ze keek snel terug. "Nyra, waaraan heb ik de eer?" Ze zette enkele stappen naar voren. "Je hebt geluk dat ze taken aan het uitdelen waren in het kamp," antwoorde ze netjes, zonder dat, stond ze hier nu niet. "Mooie vangst." Vervolgde ze en zette zich een staartlengte van de poes af, zodat ze de ruimte had om haar prooi te verorberen.

De ruimte die ze aan de poes gegeven had, verdween in een mum van tijd. Hyzenthlay had zich vlak naast haar gezet en gaf haar nogal onverwacht een lik over haar wang. Nyra bleef zitten, maar trok haar kopje toch wel wat naar achteren. Uhm. Ze was niet iemand die dramatisch reageerde. "Deze is voor jou schoonheid," Hoe moest ze hier nu op reageren? Ze had de laatste tijd al zo vaak moeten inspelen op gekke karakters, zich aangepast naar een ander, dat ze het even niet direct wist. Dit was weer iets helemaal anders. Ze liep niet weg, werd niet boos. Haar enige reactie, was een zichtbare frons op haar snoetje. Misschien was het gewoon de manier waarop deze poes iedere kat begroette? Ze kende haar dan ook niet zo goed, net zoals ze de meeste katten van de Elite niet zo nauw kende. "Wil jij graag kittens later?" Ze had haar blik kort op de vijver gericht en keek nu terug naar de poes. "Ik heb mijn poten al vol aan één apprentice, laat staan dat ik voor een nest kittens moet zorgen." antwoorde ze snel, behoorlijk neutraal. Ze was niet echt geraakt of aangedaan van de eerdere begroeting.

"Ja dat snap ik, ik wil ook geen kittens! Veel te veel werk." De poes sloot zich aan bij haar mening over kittens. Bewust zou ze nooit dat besluit nemen, want zonder dat ze het nu zelf wist, was ze weliswaar zelf in verwachting. Dit zou echter niet lang meer duren. Haar blik ging terug naar de vijver toen ze merkte dat de poes wat was opgeschoven. De eendjes die net nog in beeld waren geweest, hadden zich nu uit de voeten gemaakt. "Cheriey is toch je young one hé? Hoe gaat het met haar te trainen?" Ze knikte en trok kort haar mondhoek op in een klein glimlachje bij de gedachte aan haar young one. "Ze is behoorlijk sterke en behendig, al is haar visie van de Elite nog niet wat het moet zijn." mauwde ze, toch al iets warmer dan eerder. Van alle katten in de Elite was haar band met haar young one toch één van de sterkste. Ze liet het niet aan haar zien, maar hun omgang was aangenaam voor haar. Ze kon haar kennis en ervaringen met haar delen om zo sterker in haar schoenen te staan. De zichtbare glimlach verdween weer, toen ze doorhad dat ze aan het glimlachen was. Ze had een reputatie hoog te houden. Ze trok zichzelf recht. "Ik ging net een ommetje maken langs de tuinen," mauwde ze nu. "Die huiskatten zullen blij zijn om onze geur te ruiken. Ga je mee?"

Voor een momentje had ze ee glimlach laten zien, heel kort maar toch lang genoeg zodat Hyzenthlay het kon opmerken. "Een glimlach staat je Nyra en het kost je minder spieren om te lachen dan om zo stréng te kijken." Ze moest eerlijk toegeven dat een gesprek zoals deze aangenamer was dan haar gesprekken met andere katten, waarbij ze constant moest opletten met wat ze deed of zei. Ze was altijd iemand geweest die op haar tellen moest letten, wetende dat ze mogelijk beoordeeld kon worden. In de Elite was het snel gebeurd. Eén kat met een hoger rang die slecht gezind was, en je kon het bekopen met je leven. Ze liet haar glimlach zachtjes verdwijnen en trok even met haar oortje bij wat er vervolgens gezegd werd. "Cheriey is een schatje, ze zal wel leren hoe ze zich in de regels moet wentelen, maar eerlijk gezegd hebben we meer katten zoals haar nodig. De Elite mist samenhorigheid." Haar vertrouwen, andere katten van de Elite, was moeilijk. Hoe ze op dat laatste moest reageren. "Misschien," zei ze uiteindelijk maar. Ze was juist enorm hard aan het inzetten om Cheriey te ontdoen van dat zachte karakter, zodat ze het makkelijker zou hebben dan Nyra het nu had. Nyra maakte geen oogcontact en liep gewoon rustig verder. Haar lichaamshouding gaf niet veel weg van de gedachten die door haar kopje spookten.

Ze had niet veel gezegd en in stilte liep ze gewoon verder naast de poes. Ergens was ze blij met de aanwezigheid van de poes en ze deinsde uiteindelijk niet meer naar achteren bij de aanraking van de poes. Dit was misschien het eerste contact met een ander, in lange tijd, die niet aanvoelde als een bedreiging. Ze was de laatste tijd ook enorm op haar hoede, gespannen. Orchis had nauw contact met haar, waardoor ze op haar tellen moest letten. Uiteraard probeerde ze het in haar voordeel te laten werken, maar daarbij was uiterste precisie van groot belang. Even keek ze opzij toen ze een schouder tegen die van haar aanvoelde komen. "Ik heb ooit gezworen dat ik iedereen die een zacht hart heeft zal beschermen, als ze zich aan de regels van de Elite houden hebben ze niets te vrezen... behalve als ik dood ben natuurlijk," Ze fronste even bij de woorden van de poes. "Een zacht hart," mauwde op een licht vragende toon. "Dan ben je niet bij de juiste kat." Ze liet even haar blik naar de grond gaan. Haar verdedigingsmechanisme kwam naar boven. Ze wilde niet dat andere katten in haar ingewikkeld leventje kwam, wetende dat de dood om de hoek kon loeren. Tevens was ze zelf niet zeker of haar hartje zo zacht was. Ooit had ze een zacht hartje, maar men had zo aan haar hartje gewrongen dat ze zelf niet meer wist waar ze op dit moment stond ten opzichte van haar oorspronkelijk hartje.