Zet je rode neus maar op want dat is clownerij schat

Hij had zijn eigen plekje in de toren gevonden. Een beetje alleen, maar dat was wel oké. Het was ergens wel jammer dat hij niet gewoon met Skadi kon opschieten. Ze was ergens het enige wat hij had, maar ze hoefde hem niet. En al zijn vrienden had hij achtergelaten in Riverclan. Dus ja, eigenlijk was hij best wel een beetje alleen. En vrienden maken hier was lastig, want hij was anders, ook al woonde hij hier nu best een aantal manen. Het zou gewoon eens een verlichting zijn om niet ruzie te maken, maar gewoon samen te kunnen spelen, zoals vroeger. Maar misschien werd hij wel wat te oud om te spelen, zou hij beter zijn best moeten doen in zijn trainingen. Hij moest immers nu wel een beetje sterk worden, hij was niet voor niets uitgekozen. Voor grootste dingen! Vanzelf zou dat wel goed komen. Maar nu, misschien leek het wel een beetje uitzichtloos. Hij legde zijn kin op zijn poten en kraste met zijn nagels in het droge hout. In het hout tekende hij golvende lijnen, van thuis, van de rivier, Maar dat was niet thuis meer. Ugh, waarom was het soms zo... zo stom!

+ Cheriey eerst

Uiterst comfortabel lag het poesje uitgestrekt in haar geliefde nest wat het centrum vormde voor haar uitermate grote collectie troep. Een stuk plastic hier, een veertje daar, het poesje had overal herinneringen bij, iedere kleine stukje genoeg om een glimlach op haar koppie te doen tekenen. Ieder een symbool voor een avontuur dat ze had getrotseerd, dat ze geheel had uitgevogeld. Het poesje hield ervan nieuwe dingen te ontdekken, genoot van de simpelste dingen in het leven. Echter het enige wat ze nog niet helemaal had uitgevogeld was vriendschappen sluiten, sociaal als ze was had ze nog niet echt een vaste vriend of vriendin gevonden, had ze nog geen volledige connecties opgebouwd. Natuurlijk kon ze het goed vinden met haar siblings, als het aan haar lag in ieder geval, maar af en toe moest je toch even van je familie losbreken? Je eigen zoeken? Haar blik gleed over een young one, niet veel ouder dan haar. Aegir was wat ze hem noemde, haar moeder had hem die naam geschonken als ze het goed begrepen had. Vreemd maar toch interessant  vond ze het, hier lag een kat die niet binnen hun grenzen geboren was, een kat die een ander leven had gekend. Nieuwsgierig bestudeerde ze de kater zoals ze wel vaker had gedaan, veel wist ze niet van hem, behalve dat hij vaker buiten boort viel wanneer het op vriendschappen aankwam. Een glimlach verscheen op haar gelaat waarna ze vrolijk omhoog krabbelde en richting de young one stapte, het was bijna een schande dat ze hem niet beter kende dan dat ze deed! "Hey" mauwde ze, proberend niet al te enthousiast en energiek over te komen, de kater leek niet echt in een enorm goede bui te zijn en hem meteen afschrikken was niet haar intensie. Haar blik gleed over de krabbeltjes in het woud waarop de twee stonden, ze glimlachte "Oeh wat zijn dat?" vroeg de ragdoll toen nieuwsgierig.

Aegir had niet echt door dat hij bekeken werd. Dat er iemand anders was, dat viel hem al niet op. Hij was in gedachten verzonken met heimwee die aan het knaagde. Hij schok dan ook een beetje op toen een andere jonge poes hem begroette. Hij keek haar eventjes met grote ogen aan, waarna hij haar herkende als Cheriey. ‘Hoi,’ miauwde hij wat vlak terug. Hij was niet echt in een vrolijke bui, waar hij meestal wel in was. Want ondanks alles, kon Aegir altijd een lach op zijn gezicht toveren en optimistisch blijven. Maar vandaag, nou ja. Hij had gewoon niet helemaal zijn dag, dacht hij. Want toen ze over zijn krassen begon, wist er wel weer een vonkje op te laaien. ‘Oh, dat is de rivier! Kijk,’ miauwde hij, waarna hij zijn poten over de golven heen liet glijden, op en neer. ‘Het zijn de golven van het water, zie je?’ miauwde hij nu een stuk vrolijker. Hij zag het heldere water zo weer voor zich. Hij voelde het aan zijn tenen. Hij wist dat veel katten bang waren voor water. Maar hij niet. Nee, hij was RiverClan! Of nou ja, tenminste... dat wás hij.

‘Oh, dat is de rivier! Kijk,’ mauwde de kater waarna hij met zijn poot over de krabbeltjes heen gleed. Nieuwsgierig boog het poesje een beetje naar voren, bestudeerde ze de lijntjes met precisie, het zag er best leuk uit! ‘Het zijn de golven van het water, zie je?’ mauwde de kater vrolijk, kort keek ze naar hem op, een glimlach haar koppie sierend bij het zien van zijn vrolijkheid, zo was ie stukke leuker!  "Golven?" mauwde het poesje terwijl ze de kater's poot bewegingen imiteerde, een klein lachje haar bek ontsnappend, dit was leuk zeg,golven, ja dat klonk eigenlijk best wel logisch "wauwwww, dat is cool" haar oogjes, groot van interesse schoten weer naar de kater's krabbels, hoe zou dat er in het echt uit zien? Natuurlijk had ze wel grotere water massa's gezien, had ze enkele golfjes gezien wanneer een eendje weer is gekke dingetjes deed, maar zulke constante golven? Dat was geheel nieuw, wat zou dat cool zijn om te zien. Met een lichte steek van jaloezie keek ze op naar de kater, hij had zo veel meer meegemaakt dan haar, zo veel meer gezien, zou zij ook zoveel zien in haar leven? "Dus, dus jij zwom daar in? Kun je zwemmen?" vroeg ze nieuwsgierig, mocht ze het clanleven zelf dan nooit meer zien, dan had ze er in ieder geval over gehoord, daar was toch niks mis mee? En anders lekker puh.  

Aegir keek naar de poes. Ze leek helemaal enthousiast! Nooit waren er andere katten geweest die daar geïnteresseerd in waren. In water, in de golven en al helemaal niet in zwemmen. Nee, ze hadden hem wijs willen maken dat hij nooit zou leren zwemmen. Maar Aegir had een maas in de wet gevonden en nu leerde hij het van Lilypaw. Cheriey vroeg nog of hij kon zwemmen en een beetje een trotse blik kwam op zijn gezicht. Het voelde leuk om cool gevonden te worden. Een beetje arrogant keek hij dan ook de poes aan. ‘Ja, ik kan zwemmen,’ miauwde hij. Het was een beetje een leugen, maar hij kon echt al wel een beetje zwemmen! Het was gewoon, het zat in zijn bloed! Hij keek de bruin-witte poes aan en sloeg zijn pluizige staart enthousiast in de lucht. Hij voelde zich direct al zoveel vrolijker. ‘Heb je het wel eens gezien, de rivier?’ miauwde hij met glimmende ogen. Hij zou het haar kunnen laten zien, haar voordoen hoe hij in het ondiepe een beetje kon zwemmen. Ze zou vast zooo onder de indruk zijn!

‘Ja, ik kan zwemmen,’ mauwde de kater trots waarop het poesje haar bek iets wat open liet vallen. Vlammetjes van milde jaloezie brandend in haar oogjes terwijl ze hem stom verbaasd aanstaarde. Ze wist niet eens hoe het zou voelen, kon het gevoel van het water, strokend langs haar pels, niet eens voorstellen. Zou het voelen als nat geregend worden? Want in dat geval leek het haar niet echt leuk, maar de kater voor haar leek er reuze enthousiast over. Zijn staart energiek heen en weer zwiepend, grote glimlach op zijn voorheen betreurde gezicht, het was moeilijk deze enthousiasme niet te kopiëren. ‘Heb je het wel eens gezien, de rivier?’ vroeg de kater haar toen, waarop ze al gouw hevig met haar kop schudde "Neee" vertelde ze hem, niet proberende de teleurstelling in haar woorden te onderdrukke. Misschien zou hij het haar willen laten zien? Hij zelf zag er niet uit alsof hij iedere kans om het water onder ogen te komen zou afslaan "Maar..mar je kunt het me laten zien!" enthousiast sprong ze van poot op poot, hoop vonkelend in haar oogjes. "Toch?" zeg ja pls zeg ja.

Ze had de rivier nog nooit gezien? Hij kantelde zijn kopje een beetje. Het was niet heel ver... Wist ze überhaupt wel waar hij vandaan kwam? Hij zou haar alles kunnen laten zien! Alles vertellen over zijn maanden als kitten in Riverclan, de avonturen die hij had beleefd. Als ze dat leuk zo vinden, tenminste. Ze sprak zijn gedachten bijna direct uit, waardoor hij zichzelf enthousiast op vier poten wierp. ‘Ja, natuurlijk kan ik dat!’ sprak hij met twinkelende ogen. Misschien zou het ook een beetje helpen tegen de heimwee. Hij wist niet waarom hij het nog steeds had, het was al zo lang geleden... Misschien omdat hij zijn vrienden gewoon mistte en hij hier gewoon niet zulke vrienden had. Maar misschien waren ze ook wel heel erg veranderd. Ze waren toen kittens. Hij was veranderd. Honorpaw was veranderd... Hij duwde de gedachte weg en keek Cheriey aan. Zij kon een vriend worden! Als hij haar indruk op haar kon maken, zou ze hem vast cool vinden. ‘Het is niet heel ver weg, wil je nu?’ sprak hij. Hier in de stomme toren rondhangen was toch maar saai. Ze moest hem zien zwemmen! Hij had geoefend met Lilypaw, en hij kon het misschien niet zo goed als een echte Riverclanner, hij kon het! Misschien kon hij het weer aan Cheriey leren. Wie zei dat je Riverclan moest zijn om te kunnen zwemmen, pft!

Het katertje kantelde zijn kopje en voor eventjes voelde ze de vloer onder haar pootjes wegtrekken, wilde hij het haar niet laten zien? Maar lang bleef ze niet op dun ijs staan, vrijwel meteen brulde hij, misschien een tikkeltje te entausiast, dit zeker te kunnen doen. Ze glimlachtte breed bij het horen van zijn woorden, kon het niet helpen hem voor eventjes met ongeloof aan te staren. Normalerwijs werd haar verteld met haar kop uit het clan gezeik te blijven, gewoon focussen op je trainingen. Maar hoe kon ze? Met zo'n enorme wereld om hen heen? Zou het niet heel jammer zijn enkel een klein stukje er van te kennen? Aegir had zo veel gezien, zo veel meegemaakt, fascinerend vond ze het zwarte katertje, kon het niet helpen hem met grote glinsterende oogjes aan te staren. Zijn enthousiasme was aanstekelijk, zo veel leuker dan het bedroefde kereltje dat ze eerst gezien had, toverde met gemak een brede glimlach op haar kop. ‘Het is niet heel ver weg, wil je nu?’ vroeg de kater in kwestie vervolgens. Verrast draaide ze haar oortjes naar hem toe, nu? Woorden kwamen sneller in haar op dan dat haar hersentjes over het voorstel kondde nadenken. "Ja! Ja natuurlijk, Hoe sneller hoe beter." Een zachte giegel verliet haar mond terwijl ze haar nieuwe vriend aankeek. Hij ging haar nu de rivier laten zien, samen zouden ze de rivier gaan zien. Dat was toch veel beter dan hier naar demuur staren?

De twee zaten op één lijn. Waarom wachten als het nu kon. Aegirs koud blauwe ogen lichtten op en hij kreeg een vastberaden blik op zijn snuitje. Het was niet ver. Gewoon, een kleine reis. De frisse buitenlucht zou hun goed doen, en het rook altijd beter als je verder de stad uit kwam. De rivier rook extra prettig, en het water zou hem doen opfrissen. Hij had helaas nog niet die waterdichte pels die de Riverclanners hadden, maar hij kon ook niet iedere dag een duik nemen. Hij had een beetje voordeel van zijn genen, maar hij was meer droog dan nat. ‘Volg mij!’ miauwde hij vervolgens opgewekt en dook de trap af, trippelde op razend tempo naar beneden en richting de uitgang van het kamp, een grote grijns op zijn snoet en zijn staart wapperde als een vlag achter hem aan.

- Aegir topic uit