The Rabbit and the Oak

Het was een rustige dag, koeltjes zoals gewoonlijk voor dit seizoen. Hij wilde even een pauzetje van zijn training nemen voor hij weer naar het kamp moest om opgehaald te worden door zijn mentor voor een training. De tom huppelde wat rond over de velden en kwam aan bij een kleine vijver, ook bekend als The Small Lake. De kater ging aan het randje zitten, leunde wat op zijn voorpoten en boog zijn nek neer om wat te gaan drinken. Hij verwerkte een paar slokken en likte toen zijn lippen wat af zodat er geen water meer van zijn kin zou afdruipen. Terwijl hij daar zat, merkte hij dat hij niet alleen was door een vertrouwde geur die in de buurt kwam en ook door de pootstappen. Hij keerde zijn kop om naar het geluid toe en zag Rabbitcharm, één van de warriors van zijn Clan. Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl zijn gele ogen oogcontact zochten in de tweekleurige ogen van haar. “Hey Rabbitcharm!”



+Rabbitcharm <3

Zijn broer was zijn tegenpool. Alles dat hij deed, was alleen maar voor zichzelf. Het was echt een feit. Als Oakpaw zijn broer niet was geweest, dan gaf die brompot waarschijnlijk echt helemaal niets om hem. Het ging hem alleen maar om het bloed, en soms was hij zo irritant. Hij wilde dat de apprentice veilig was, maar het stookte alleen maar een bepaalde, cirkelende pijn in hem op. De bruine kater had gelukkig nog veel anderen om mee te praten en dat deugde hem wel. 'Awh, ik was van plan je te laten schrikken', ze giechelde en gunde hem een knipoog, waarna zijn mondhoeken ook naar omhoog krulden. 'Ontsnapt van je mentor vandaag?', vroeg de mooigekleurde kattin toen. "Jep, dat heb ik zeker".
Maar achter alles zat er een reden.

Hey, tenminste kan jij nog een beetje plezier hebben’, sprak de poes geamuseerd nadat ze naast hem ging zitten. ‘Je broer is een beetje stick in the mud, hm?’. Tja, zijn broer was een grote mysterie. Enigste momenten waarop hij maar een zeer vage glimlach had, was wanneer de tom trots was op Oakpaw. En dat gebeurde niet echt al te vaak, dat was wel te bemerken. De bruine apprentice wist zelf niet zo goed wat er in de gedachtes speelde van zijn grotere broer, maar hij ging het ook niet teveel in vraag stellen. Hij was een andere kat, had een andere persoonlijkheid. Daar ging hij zich maar aan houden. “Mijn broer is nogal negatief op alles en erg strikt”, begon de jonge kater. “Soms vraag ik me af hoe hij mijn broer is”. Het was eerlijk gezegd wel een vraag die in zijn kopje had rondgehangen voor een lange tijd. Maar het deed er niet toe, ze deelden magischerwijs nog steeds hetzelfde bloed door hun aderen en dat hoorde hij niet in vraag te stellen. “Oh en trouwens, is alles goed met je?”, veranderde hij het onderwerp.

Ze lachte om zijn woorden. Ja, daar kon ze zichzelf wel in vinden. Negatief over alles, en zo vol haat tegenover alles dat hij niet snapte. Er speelde niets in het hoofd van hem behalve vooroordelen, een nutteloos figuur. Die woorden slikte ze echter wijselijk in. Oakpaw was lief, dat soort dingen hoefde hij helemaal niet te horen. In plaats daarvan grinnikte ze kort. "Ik ook,"beaamde ze met een knipoog. "Tell me all about it, ik heb zelf drie grote broers," en dat was lang niet altijd een pretje, dat kon ze wel zeggen. "Mijn tip? Soms moet je gewoon even je middelvinger opsteken. Het is jouw leven, niet dat van hen," de poes haalde haar schouders op. Er waren genoeg katten die altijd iets van jouw leven wilde maken, maar daar mochten ze allemaal in stikken. "Oh, met mij gaat het prima. Ik vries alleen dood in de tunnels," antwoordde ze luchtig met een lach. "Is met jou ook alles goed?" 

Hij snapte zijn broer niet. Maar ook omgekeerd, zijn broer snapte hem niet. Ze waren volledige tegenpolen. Net zoals op een magneet. Net zoals de aardbol zelf, met z'n zuidpool en noordpool. 'Ik ook', begon de poes. 'Tell me all about it, ik heb zelf drie grote broers', Oef, drie grote broers? De jonge apprentice kon het al moeilijk volhouden met één grote broer. Hij dacht dat hij de beste was en dat hij alleen geen dwaas was. Maar dat was gewoon een domme, valse gedachte. 'Mijn tip? Soms moet je gewoon even je middelvinger opsteken. Het is jouw leven, niet dat van hen'. Tja, als hij dat deed, dan zou Thawrage wel heel boos worden. Hij was heel erg egocentrisch en hij wilde met alle respect behandeld worden. Er zat niet voor niets 'rage' in zijn naam. 'Oh, met mij gaat het prima. Ik vries alleen dood in de tunnels', antwoordde Rabbitcharm met een lach. Dat had hij wel meegemaakt ja. De tunnels waren ijskoud en erg donker. Maar de bruine tom had er opzich niet erg veel problemen mee. 'Is met jou ook alles goed?', vroeg de poes nog. "Het gaat wel goed ja", antwoordde hij met een zwakke glimlach.

Alles dat hij wilde was zorgen voor zijn familie, zelfs al keken zijn ouders niet naar hem om en was zijn broer maar een ijsblok die op één of andere manier machtiger was dan hem. Iemand die zowat zijn zonlicht blokkeerde en alleen maar een lange, eindeloze schaduw over hem heen gooide. Soms had de jonge tom zich afgevraagd hoe het zou zijn zonder broer, maar tenminste keek Thawrage nog naar hem om en zag zijn waardes. ‘Hm, daarmee verraad jezelf’, hoorde hij de poes opeens zeggen. ‘Niemand met wie alles prima is zegt ‘wel’ goed’. De bruine kater haalde zijn schouders een beetje op. Hij had zin in iets nieuws. In een beetje avontuur. Om niet alleen maar te trainen en de verwachtingen van iedereen te voldoen. Al wilde hij later een goede warrior worden om de clan te helpen, hij wilde niet constant trainen. En Oakpaw wist dat zijn oudere broer zijn mentor al op de hielen zat en dat wou de apprentice niet. Maar zijn innerlijke gedachten vervaagden steeds wanneer de stem van Rabbitcharm aan bod kwam.  ‘Zin om iets anders leuks te doen, hm?’. Zijn amberen ogen gleden even naar de lucht. “Ja”, stemde hij goedgezind in. “Wat wil je doen dan?”, voegde hij nog nieuwsgierig toe.