Aur(or)a borealis ✘ Aura

Ze kon niet slapen. Het gebeurde de laatste tijd vaker en er zat niet echt een reden achter. Nu dat Orchis haar Khada had gegeven als haar mentor hoopte ze dat de dagen minder saai zouden zijn en wat meer inspannend zodat ze ’s avonds slaperig genoeg zou zijn om heel de nacht door te kunnen slapen, maar voor nu leek dat duidelijk niet het geval te zijn en stilletjes verliet Aura de young one’s tower zodat ze naar buiten kon glippen. Zonder aarzelen verliet ze het kamp en het territorium, waar ze uiteindelijk na kort twijfelen naar het park liep. De maan stond helder aan de hemel en haar rode pels werd er goed door verlicht terwijl ze haar weg door het park vond. Een bekende geur drong haar neusgaten binnen en haar blik viel op Hyzenthlay, een poes die ze nog niet erg goed kende omdat ze er nog niet veel mee had gesproken. De poes had haar inmiddels ook opgemerkt en sprak haar toe, waardoor Aura haar schouders ophaalde en naast de oudere kat ging zitten. “Ik neem aan dat ik dat wel kan doen, aangezien ik toch niet kan slapen,” sprak ze op een kille toon, haar groene ogen richtend naar de maan. “En wat brengt jou hier?” vroeg ze vervolgens, al was ze niet zeker of het antwoord haar interesseerde. Ze nam echter aan dat een gesprekje niet kwaad kon doen en dus bleef ze zitten waar ze was.

Aura keek met een verwonderde blik van de grote kattin naar opzij toen de kattin haar staart om Aura heen sloeg. Het was een gebaar dat ze nog niet had meegemaakt in de Elite, behalve als het om haar familie ging en ze kneep haar ogen licht wantrouwend samen. Ze had al geleerd dat niet iedereen was wie dat hij zei dat hij was en dat niet alle intenties even goed waren als dat ze bleken. Ze rolde met haar ogen toen de poes een poging deed tot grappig zijn. Ze kende de poes niet zo heel erg goed, maar ze kon al afleiden hiervan dat ze niet de typische Elite cat was die rondliep in het kamp en ergens intrigeerde haar dat wel. Ze liet de staart na één nadrukkelijke blik erop te hebben geworpen liggen en richtte haar blik weer naar de hemel toen de poes weer begon te spreken. “Je klinkt als één van die katten van de Clans,” zei ze op een licht afkeurende toon tegen Hyzenthlay. “Waarom maakt het uit of er een hiernamaals is? Als je dood bent, ben je dood.” Ze wierp een blik naar opzij op de reactie van de poes naast haar te testen. Zo’n diepe woorden kwamen nooit zomaar ergens vandaan en Aura wilde weten wat de oudere kat ertoe zette om zo’n woorden te spreken, aangezien ze niet erg gebruikelijk waren binnen de Elite.

Aura wilde protesteren toen Hyzenthlay’s staart vol tegen haar wang werd geduwd en ze gedwongen werd om haar het beeld boven haar te kijken. Ze zag de maan en de sterren wel, maar vond er niks bijzonders in. De volgende woorden van de oudere poes deden haar echter verbaasd naar opzij kijken. Ze had niet verwacht dat de poes daar zo openlijk over zou spreken en vroeg zich af of ze naar andere katten ook zo open was. Ze had al wel gemerkt dat Hyzenthlay niet de doorsnee Elite kat was dat rondliep in het kamp, maar ze had niet verwacht dat de poes snel zo persoonlijk zou worden en wist voor één moment niet wat ze ervan moest denken. “Ze moest vast heel belangrijk voor je zijn geweest,” zei ze uiteindelijk. “Was ze een familielid van je?” Iets deed haar denken dat het niet zo was en dat het veel verder ging dan dat, maar Aura kon zich wel voorstellen hoe destructief het aan moest voelen als je iemand verloor die dichtbij je was. Ze kon zich niet voorstellen hoe het was om zonder haar moeder of siblings te moeten leven, dus ze kon ergens, diep vanbinnen, wel medelijden opbrengen voor de poes naast haar. Al was het maar een klein beetje.