Eventually all Cherries fall down

.............................................................................

M

et een klein geïrriteerd zuchtje stapte het poesje door het kamp heen naar haar rustige plekje. Het gedoe was iets wat haar veel te zwaar lag, het was ook niets zo'n murder mystery, zeker als je pas 7 manen het woord zelf kon uitspreken. Het was best vreemd hoe ze daar zo dapper had gestaan en zodra het achter de rug was ze zo bang in een was gekrompen. Orchis was razend geweest en iets in haar vertelde haar dat dit niet iets was om op je wishlist te zetten. Ze voelde het, hoewel ze daar zo dapper mogelijk had gestaan, ze voelde het. Angst, het sijpelde langzaam naar binnen, deed haar hartje sneller kloppen. Misschien was het omdat ze er nooit echt over na had gedacht dat als het Coa niet was, de moordenaar nog vrij rond liep, misschien was het omdat er zoiezo nog een andere moordenaar moest zijn maar ook waren het Orchis zijn woorden, je kon niemand vertrouwen in Bloodclan. Ze wilde het niet geloven maar toch vond ze onbewust daar haar blik op andere wat was veranderd als ze zo om haar heen keek alsof een wereld voor haar open ging. Was ze aan het overdrijven? Zag ze spoken? Kort gleed haar blik over het kamp heen, ze had nog geen enkele negatieve arvaring gehad met iemand...waarom veranderde haar blik op het kamp dan toch een beetje?

[Tag:Alistor]

window blues

tags / words /notes

Moeiteloos maakte de kater zijn weg door het kamp. En hoewel zijn clan genoten hun angst goed wisten te verbergen wist Alastor dat de onrust bij vele diep zat. Hoe kan dat ook niet! De doden bleven maar vallen, en zover hadden ze nog steeds geen dader. Ja ze hadden er een opgepakt. Maar was niet van zijn schuld overtuigd. Hij was zo ver gekomen om dan hier gestopt te worden? Ah wel nee. De echte dader moest nog rond lopen. Met een brede grijns richtte hij zijn ogen op een zachte verschijning. Cheriey; zo ging ze door het leven. De dochter van de leider. En de gene die haar nek voor de kater het verste uitstak. Het feit dat ze zo ver ging- voor een niemand zoals Coacaze. Was het puur uit goede hart? Of was er toch een voordeel uit te halen? Hoe dan ook- de kater moest meer weten. 'My dearest!' Zijn stem was luid en enthousiast terwijl hij uitbundig een buig maakte. 'Let me be the first to extend a helping hand and assist you in this...ridiculous thing you're trying to do!'

Een luide, iets wat vreemde begroeting deed het poes en haar dikke pels opschrikken, lang duurde het dan ook niet voor de uitbundige kater haar aandacht te pakken had. 'Let me be the first to extend a helping hand and assist you in this...ridiculous thing you're trying to do!' klonk het van hem af. Vreemde woorden voor een vreemde verschijnen was het, maar het vreemde was haar nooit echt te veel, sterker nog, ze vond het juist interessant, is wat anders dan het normale. Had de kater op ieder ander moment zo aangesproken had ook zij uitbundig erop gereageerd, maar het waren de woorden van haar commander die haar hiervan weerhielden. Die haar voor nog eventjes de kat uit de boom lieten staren. "Rediculous thing?" vroeg ze, iets wat twijfelachtig, terwijl ze beschermend haar dikke staart over haar pootjes sloeg, bedoelde hij al het gedoe met Coacaze. Was het dan echt zo vreemd dat iemand niet wilde dat een onzeker man werd omgebracht of verbannen? Met haar kaken strak op elkaar keek ze op naar de kater, een vragende blik in haar ogen.

tags / words /notes

Ze was een beetje verbaasd. Maar dat begreep hij wel. Het gebeurde immers niet elke dag dat hij zijn diensten aanbood. Zijn grijns werd wijder en hij knikte enthousiast. "Yes indeedy!" Met een snelle beweging kwam de kater dichterbij, zo dicht dat hun vachten elkaar bijna raakte. "With me on your side I see big things coming your way." Samen zullen ze wel achter de waarheid komen. Al ging het bij Alastor meer om de zoektocht dan het antwoord. Hij gaf vrij weinig om zijn clan genoten. En voelde er helemaal niks bij dat ze op zulke gruwelijke wijzen stierven. De enige andere persoon waar hij echt van hield. Was zijn moeder, en zij- oh was een pittige dame. Die kreeg je niet zomaar plat.

"Yes indeedy!" Met een snelle beweging kwam de kater dichterbij, zo dicht dat hun vachten elkaar bijna raakte, Cheriey slikte. "With me on your side I see big things coming your way." ging de rare gozer verder. Het poesje knipperde kort met haar ogen, grote dingen? Wat voor grote dingen? Ze hoefde geen grote dingen, die waren weggelegd voor haar zusters en broeders. Ze gunde het hen met al haar hart, deze had toch nooit in de politiek gelegen. Zij was eerder het schoothondje van de familie en daar was ze zich meer dan bewust van. Daarbij dan ook dat ze kort aarzelde voor ze met nieuwsgierheid antwoorde "Big things huh?" What kind of big things would that be, dearest."

Onderwerp: Re: Eventually all Cherries fall down