ceux qui rêvent ont bien de la chance

...quant à moi j'ai des insomnies

Het was midden in de nacht en haar nest had nog nooit zo oncomfortabel gevoeld. Al uren keek ze rusteloos naar het plafond, telde iedere doorn die aan de struiken hing. Normaliter had ze zichzelf bezig gehouden met andere taken, maar nu ze een den met zoveel katten deelden wiste ze dat ze de anderen daarmee alleen zou wekken. Haar slaaploosheid hoefde niet dat van hun te worden. Een laatste maal klemde ze haar kaken op elkaar, waarna ze zich met een ruk omdraaide en haar nest uitsloop. De stilte maakte haar gek, zelfs het ritmische ademhalen van haar ranggenoten bracht geen rust. Iedere keer weer werd ze teruggebracht, iedere keer weer zag ze zijn mishandelde lichaampje in haar poten, en iedere keer weer werd ze vergoten door zoveel schuldgevoel dat het haar maag liet keren. Ze wist het niet meer. Er was geen Lizardpath meer om haar de weg te wijzen, en Starclan hield niet eeuwig haar handje vast.

De poes stapte het kamp uit, wanhopig kijkend naar de hemel. Maar als het niet het dikke bladerdek was, dan waren het wel de wolken die de sterren van het zicht ontnamen. Ze voelde zich zo verdomd alleen. Het knaagde aan haar, vrat haar op van binnen. Wat als ze de foute keuze had gemaakt? Starclan had niet meer met haar gesproken en ze miste de zachte ogen van Mousewish. Zouden ze... Zouden ze haar band hebben verbroken, als straf? Het idee greep haar naar de keel, maar ze wist niet of ze haar acties tegenover de sterren kon verdedigen. Misschien hadden ze gelijk, bedacht ze zich door haar warme tranen heen. Misschien had ze niet alleen Amberstorm moeten vertellen van haar rang af te zien, maar ook zichzelf.

Misschien was dat het beste.

&Pepperpaw of Slatefur you choose

Nu ze buiten het kamp was viel er een kleine last van haar schouder, er was niemand om haar te zien. Iedereen sliep, zoals ze zouden moeten. Stille tranen begonnen van haar wangen te rollen, gesloopt door alles dat er was gebeurd. Ze zag zij kleine gezichtje overal, samen met de bebloede poten van haar vriendin. De poes huiverde, al wist ze niet zeker of dat kwam door de kou. Stevig drukte ze haar staart over haar poten, toen een stem haar liet omdraaien. Oh Starclan...
Haastig veegde ze haar tranen weg. "P-Pepperpaw!" ze deed een poging te glimlachen en voelde zich ergens betrapt. Ze wilde niet dat haar meisje haar zo zag. De jonge apprentice had al zoveel aan haar hoofd, het laatste wat ze kon gebruiken was ook nog eens Routnose haar eigen problemen meedragen. "Wat doe je hier? Moet je niet slapen?"

Ze zuchtte, wist dat de ander zich alleen maar zorgen maakte om haar. Dat was het probleem, ze wilde haar niet nog meer belasten. Er lag iets dieptreurig in Routnose haar groene ogen, omdat ze wist dat ze de ander nooit zou kunnen vertellen wat haar wakker hield 's nachts en waarom ze haar wangen nat waren. En misschien nog wel het meest omdat ze wist dat Pepperpaw ooit hetzelfde zou moeten voelen. Vurig bad ze tot Starclan dat Newt en Pepper nooit iets voor elkaar zouden hoeven te verbergen, dat gunde ze hen meer dan alles. "Oh... Ja," de poes zuchtte zachtjes en nodigde haar weemoedig uit naast haar te komen zitten. "Ik maak me een beetje zorgen om dingen thuis," murmelde ze zachtjes, al zou ze niet meer van de waarheid kunnen zeggen. "Geen zorgen, het komt wel goed,"