Oh, it suits me to feel strong

Soms leek het beter te gaan, maar vandaag was duidelijk één van de slechte dagen waar Shrimp hem al voor had gewaarschuwd. Zijn poot deed meer pijn dan gisteren en ook werd hij sneller moe. Het tripje naar de Windclangrens was dan ook geen goed idee geweest. Maar goed, hij was er en nu ging hij van het uitzicht genieten. Nou ja, hij ging er naar kijken. Van alle territoria had Windclan bij verre de lelijkste. Hij kon zich niet voorstellen hoe een kat in zo'n open gebied kon leven, zonder schaduw of ook maar iets van begroeiing. Vermoeid plofte hij zijn kont op de grond, maar bleef hij wel rechtop zitten. In de verte zag hij al iemand zijn kant op komen. De ander liep in zo'n rechte lijn naar hem toe dat hij wel gezien moest zijn. Nonchalant bleef hij zitten. Het was niet illegaal ofzo om hier te zijn, in zijn eigen territorium. Als de ander moeilijk ging doen dan was dat niet zijn probleem.

[Thawrage]

Het was weer eens één van die dagen dat Thawrage zich irriteerde aan letterlijk alles wat er in zijn Clan gebeurde. Zelfs twee Clanmates die naast hem lagen en ademden tijdens hun slaap was voor hem al te veel. De kater stond dus op en rekte zich uit. De nachtpatrouille had niet bepaald zijn vruchten afgeworpen en Thawrage vroeg zich af waarom hij zijn tijd ermee had verspild als hij ook gewoon in zijn den had kunnen liggen. En dan was nog het ergste onderdeel geweest dat er een apprentice mee was gegaan die op het punt stond op warrior te worden. Als Thawrage zich al niet had geërgerd aan de kou die door zijn vel sneed, dan was het wel aan de idiote vragen die over en weer vlogen. Wie dat daar boven ook was, liet hem alsjeblieft een gewone apprentice krijgen die geen domme vragen stelde, die zijn bek hield en gewoon deed wat Thawrage hem opvroeg. Als je het hem vroeg, werden de apprentices de laatste tijd steeds opstandiger. Hopelijk kreeg hij een apprentice die bang voor hem was en hem om die reden niet te veel durfde te vragen. Of hopelijk gaf Wolfstar hem helemaal geen apprentice, nog beter. Als hij één doelstelling niet had, dan was het wel in aanmerking komen van het leiden van dit stel dwazen. Thawrage liep naar de grens die WindClan met RiverClan verbond en whatta you know, daar zat zo’n vieze vuile visvreter al in zijn richting te kijken. “Doet RiverClan ook nog iets anders dan de hele tijd op haar luie gat zitten en naar de territoria van andere Clans loeren?” vroeg hij op een koude toon aan de apprentice, halt houdend vlak voor zijn grens eindigde.

Het was zijn geluksdag: hij had een hazenvreter geïrriteerd. En hij had er niet eens iets voor hoeven doen, gewoon bestaan! Zijn beeld van WindClan was al slecht en deze idioot maakte dat alleen nog maar erger. Hij zat gewoon in zijn eigen territorium en het was zijn goedrecht om naar dat van welke clan dan ook te loeren. Een vriendelijke "zou je naar achter kunnen stappen?" kon blijkbaar ook niet. Nee, het moest meteen vijandig gaan. "Nee, eigenlijk niet nee." antwoordde hij dan ook, zijn ogen brutaal in de zijne. Als hij hem ging testen dan kon hij reactie krijgen.

Thawrage maakte een duidelijk hoorbaar “tsk”-geluidje toen dat de RiverClan apprentice op een brutale toon antwoordde. Hij zou het nooit toegeven, maar hij vond dat de RiverClanner wel lef had om zo recht in zijn ogen terug te kijken. Dat was iets wat veel katten in zijn eigen Clan niet eens deden, laat staan een kat van een andere Clan. Een visvreter met lef, maar dat was dan ook alles wat er op te merken viel. Verstand ontbrak er bijvoorbeeld behoorlijk aan. “Waarom zou me dat ook verbazen?” vroeg hij op een koude toon aan de apprentice, al was het niet echt een vraag. “Jullie warriors kunnen niet eens fatsoenlijk hun apprentices opvoeden. Wat moet je dan ook van de rest van de Clan verwachten?” Hij wierp de apprentice een koude blik toe en begon toen langs de grens af te lopen, zijn blik glijdend naar voren. Vanuit zijn ooghoeken zag hij iets bewegen en binnen de paar seconden had hij zich omgedraaid en sprong hij naar voren, waarbij hij een konijn onderschepte die over de grens naar RiverClan wilde rennen. Hij doodde het konijn en wierp het vervolgens haast treiterend vlak voor de poten van de RiverClanner, maar nog steeds aan zijn kant van de grens. Zijn gouden ogen gleden naar de apprentice en in stilte wachtte hij af op wat de apprentice nu ging doen.

De ander was het duidelijk niet met zijn antwoord eens, te merken aan de "tsk". Dat vond Hermit heerlijk, want het betekende dat zijn uitdaging een succes was. Hij liet de kater zijn dialoog doen, maar het oogcontact bleef sterk aanwezig. Wat hij zei was betekenisloos, alsof hij het zelf niet eens geloofde. Althans, dat hoopte Hermit. Anders dan was de kater wel heel diep gezonken. Wat de ander vervolgens deed bracht hem van zijn stuk. Het was op WindClangebied, maar het was duidelijk dat er van hem werd verwacht dat hij een misstap zou maken, een reden om aangevallen te kunnen worden. Zo ver zou hij het niet laten komen. Crystal zou woedend zijn en bovendien kon hij een gevecht nu helemaal niet aan. Zijn gekneusde poot en verslechterde conditie hadden hem veel te zwak gemaakt, iets waar hij zich vooral nu ongelofelijk aan ergerde. Hij wilde namelijk niets liever dan de vuile hazenvreter laten zien dat hij hier niet zomaar mee weg zou komen. "Mooie vangst." mauwde hij zo onoprecht als maar kon, waarna hij ook ging staan. Dat ging niet zoals verwacht, want er kwam een pijnlijke steek in zijn poot en met een vertrokken gezicht ging hij snel weer zitten. Als de Windclanner dit niet had gezien dan was hij wel heel blind. Ook was nu wel duidelijk dat hij zich niet kon verdedigen. Maar de kater ging hem toch niet aanvallen? Dat zou een hele domme zet zijn.

“Bedankt,” begon hij op een sarcastische toon, al even onoprecht klinkend als de visvreterpest dat hier voor hem zat. “Ik oefen er meestal op zonder publiek, dus ik was wel een beetje nerveus om daar nu eens verandering in te brengen. Ik ben blij dat het gewaardeerd wordt.” Zijn stem droop van het sarcasme, al gleden zijn ogen alert naar de RiverClanner toen deze opstond. Hij zag hoe de apprentice weer terug zakte en zijn gouden ogen gleden tergend traag naar beneden, waar ze bleven hangen op de poot van de apprentice. Hij onderdrukte een diepe zucht. “Leren ze in RiverClan dan verdomme ook helemaal niks?” vroeg hij op een ijskoude toon. “Je moet weten wanneer je je gevechten kiest, jongen. Het lijkt me niet zo handig om dat te doen met een poot dat niet naar behoren werkt.” Er verscheen een ongeïnteresseerde blik in zijn ogen. “Al moet je vooral niet bang zijn: ik had geen enkele interesse in het vechten met een visvreter en al zeker niet met een visvreter in de leer. Warriors die apprentices viseren, en zeker de tijdelijk gehandicapte apprentices, zijn het laagste soort dat er rondloopt.”

Het sarcasme van de kater maakte hem nog geïrriteerder, wat alleen nog maar erger werd toen er vies naar zijn poot werd gekeken. Zijn blessure was opgemerkt. Nog erger: de ander leek het niet te laten gaan. Hij begon te bazelen over hoe hij zijn gevechten moest kiezen, over hoe vre-se-lijk RiverClanners toch waren. Ongeïnteresseerd keek hij de andere kant op, al was het ook om zijn schaamte te verbergen. Wat pas zijn aandacht pakte was toen hij hem gehandicapt noemde. Met een kwade blik draaide hij zijn hoofd, waardoor oogcontact weer onvermijdelijk was. "Luister goed jij. Ik ben niet gehandicapt." siste hij kwaad. Ja, de laatste moon was zwaar geweest, maar dit zou niet voor altijd zo blijven. Hij zou een grootse warrior worden en niemand kon hem vertellen dat dat niet zo was, al helemaal niet het stuk heidevuil dat er voor hem stond.

Thawrage begon op een valse toon te lachen toen de apprentice naar hem snauwde. Nu moest je eens zien hoe snel de rollen omgedraaid konden worden. Als hij uit iets voldoening haalde uit zijn miserabele leventje, dan was het wel anderen zo goed mogelijk op de kast jagen. “En luisteren kunnen jullie visvreters blijkbaar ook niet,” zei hij op een koude toon nadat hij klaar was met lachen. “Ik zei dat je tijdelijk gehandicapt was. Ik neem aan dat de tijd zal leren of dat ook daadwerkelijk zo is.” Hij knikte naar de andere poot. “Maar ja, je kunt nog altijd die poot gebruiken om te jagen, mocht je andere poot het toch onverwachts begeven.” Hij deed net alsof hij nadacht. “Oh wacht. Er is geen enkele apprentice warrior geworden door een poot dat niet meer fatsoenlijk werkte. Mijn fout.” Een spottend lachje kroop om zijn lippen, al was de amuse nauwelijks te bespeuren in zijn koude blik. Het interesseerde hem vrij weinig of dat hij de gevoelens van de apprentice kwetste. Hij was blijkbaar niet op de wereld gezet om gelukkig te zijn als hij zijn ouders mocht geloven en Thawrage had dan ook vrij weinig motivatie om dat van anderen wel gelukkig te maken. Enkel zijn broertje zou dat mogen zijn, voor de rest mochten ze allemaal stikken.

Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. De kater had inderdaad "tijdelijk" gezegd. Nu had hij hem alleen maar meer gegeven om hem mee te teisteren. Zijn gezicht dat al kwaad stond vervormde in een grauw die zijn tanden ontblootte, die erger werd naarmate te kater verder sprak. Het was een leugen, één grote grap die er met hem werd uitgehaald. Natuurlijk zou hij warrior worden, maar waarom was hij dan zo boos? Hij werd neergezet al een stuk vuil, een zwakkeling die nooit in zijn leven ook maar iets ging bereiken. En laat dat nou net precies zijn wat er wél ging gebeuren. Hij zou lachen als hij Deputy was en de ander nog geen meter was opgeschoven in zijn leven. Maar hoe graag hij zich ook wilde bewijzen, hij was nu gewoon nog te zwak. In plaats van zichzelf te verdedigen besloot hij voor een andere strategie te gaan. "Ik kan er ook niks aan doen dat je mammie niet van je hield." zei hij, gissend naar de katers verleden. Het leek hem een redelijke optie, gezien zijn gedrag ook niet bepaald veel liefde uitstraalde.

Het was deze keer de beurt aan Thawrage om een gezicht te trekken toen de apprentice over zijn moeder begon. Waarschijnlijk was het puur gissen geweest, maar het was wel een mep tegen de zere plek geweest en Thawrage probeerde om zijn gezicht in de plooi te houden. “Ik heb geen moeder nodig die wel of niet van me houdt,” sprak hij op een koude toon. “Van liefde word je enkel zwak en verlies je je alertheid. Je kunt beter omringt zijn door één kat waar je het goed mee kunt vinden en die je geen doorn in je rug steekt dan alle apprentices in je den die het niet eens goed met je voorhebben, knul.” Hij keek de ander strak aan. “En als je denkt dat je me met zo’n opmerkingen kunt raken, dan ben je nog een grotere dwaas dan dat ik al voor mogelijk had gehouden.”

De ander zijn antwoord bracht hem even van zijn stuk. Was dat echt hoe de kater over liefde dacht? Ongelovig schudde hij met zijn kop toen hij verder ging met zijn monoloog over hoe liefde je zwak maakte en het kwam uiteindelijk neer op dat niemand te vertrouwen was. De apprentice was misschien jong, maar hij wist wel beter dan dat. Wat een ongelofelijk simpele manier van denken. Natuurlijk moest je op je hoede zijn voor wie er te vertrouwen waren, maar dat was zo simpel dat Hermit niet eens snapte dat de ander er een punt van maakte. Ja, Skadi had hem verraden, maar verder niemand. En dat was een extreme uitzondering. Het schudden van zijn kop vervolgde toen de WindClanner zich groot probeerde te houden. "Volgens mij heb ik je helemaal wel geraakt." zei hij, nonchalanter dan hij zich voelde. Of dat ook echt zo was wist hij niet, maar het was toch best logisch? Hij zou zich in die situatie precies hetzelfde gedragen.

Thawrage wierp de RiverClanner een koude blik toe. “Ik heb geen emoties,” sprak hij op een koude toon. “Je kunt mij niet raken.” Al zei een stemmetje in zijn kopje dat de apprentice gelijk had, Thawrage ging het toch niet toegeven. Niet aan een RiverClanner die dacht dat hij alles over Thawrage wist en zelfs niet aan zijn eigen broertje als deze het aan hem zou vragen. Thawrage’s onzekerheden waren zaken die hij voor zichzelf hield en niemand kon daar iets aan veranderen. “Heb je voor de rest echt niks anders te doen dan therapeut spelen voor elke Clan kat die hier passeert?” vroeg hij op een verveelde toon aan de apprentice tegenover hem. Het werd tijd dat een stelletje visvreters de apprentice eens op zouden halen zodat Thawrage zijn welverdiende rust zou krijgen. Hij had alweer genoeg van het sociale contact en de dag was naar zijn idee nog maar pas begonnen.

Dit ging te ver. Hij stond oog in oog met een complete gek en dat kon nog weleens gevaarlijk worden. Bovendien herinnerde hij hem aan BloodClan, en hoe haar leden zich ook zo onmogelijk groot probeerden te houden. Hij had geen behoefte aan nóg een Skadi. Het was tijd om te vertrekken voor het te laat werd en hij nog een keer bijna vermoord werd. Met grote ogen keek hij de ander aan, wachtend op een aanval. In plaats daarvan werd hem de perfecte uitweg aangeboden. "Eigenlijk wel. Je verspilt hier mijn tijd." snoof hij. Zijn vertrek was uit eigen beweging. De ander zou niet het genoegen krijgen van hem te hebben weggejaagd. "Hopelijk tot nooit." Hierna stond hij op en hinkte hij weg, met zijn hoofd hoog en zijn borst naar voren. Hij won.

-Hermit topic uit