I'm at a party I don't wanna be at

Het begon steeds slechter te gaan met Clawtongue. En hoewel hij er de hoop voor haar in probeerde te houden en hij haar op probeerde te vrolijken met zijn vrolijke commentaar had Icepaw niet echt het idee dat het werkte. Ze wist dat hij enkel het onvermijdelijke aan het uitstellen was en dat de kans dat hij beter zou worden zo goed als nihil was. Ze had niet echt iemand om erover te praten en een deel van haar wilde dat ook niet, maar een ander deel in haar wilde dat ze naar haar broers kon gaan en dat ze eens goed bij hun uit kon huilen. Ze hadden het nu echter druk met hun warriortaken en hun spottende commentaar gaf steeds meer en meer te kennen dat ze dit als een echte competitie begonnen te zien. Dat ze haar niet meer als hun zusje zagen, maar als iemand die ze moesten overwinnen. En dat deed diep in haar hart pijn, maar het was niet iets waar ze met haar mentor over kon praten of waar ze voor naar haar moeder kon gaan. Haar vader had ze niet meer omdat hij overleden was en er was niemand anders in de Clan waar ze zomaar haar verhaal aan zou vertellen. En dus was het zo dat Icepaw zich afzonderde wanneer ze geen training had met Irishunter en naar een stille plek in haar territorium trok zodat ze wat op adem kon komen. Op dit moment zat ze aan de Steppingstones, de border tussen RiverClan en ThunderClan. Ze hield haar blik gericht op het water, diep in verdachten gezonken zijnde en had dus niet in de gaten dat een RiverClanner haar naderde.

Icepaw zou niet in de gaten hebben gehad dat een RiverClanner zich aan had gekondigd als hij niks tegen haar gezegd had. Haar grijze ogen schoten vuur toen ze zijn woorden hoorde en een uitdagende blik verscheen in haar ogen terwijl ze opkeek. Ze zag een senior warrior staan die jonger was dan Clawtongue, maar die duidelijk ook wel veel ervaring had. Zijn opmerking verbaasde haar des te meer omdat ze had verwacht dat er een volwassen apprentice voor haar neus zou staan en niet iemand die al zogenaamd zo veel ervaring had dat dit soort opmerkingen kinderachtig over moesten komen als hij ze uitsprak. “Dat wil ik je wel eens zien proberen, vieze visvreter,” sneerde ze hem toe. “Zet één stap aan deze kant van de rivier en we zullen wel eens zien wie er al eerste in het water ligt.” Waarschijnlijk zij, maar ze ging dit niet over haar kant laten gaan en zeker niet nu ze een moment voor zichzelf wilde nemen om te rouwen over wat ze binnenkort waarschijnlijk zou gaan verliezen. Waarom konden ze haar gewoon niet met rust laten?

Icepaw richtte haar grijze blik strak op de RiverClanner en ze zuchtte eens diep zodat ze het niet onder stoelen of banken stak dat ze gefrustreerd op hem begon te worden. Waarschijnlijk was dat iets waar hij op kickte en zou hij dit juist grappig vinden, maar daar had Icepaw weinig boodschap aan. Ze wilde gewoon dat de kater op zou rotten en dat hij haar met rust zou laten, maar ze wist ook wel dat dat te veel gevraagd zou zijn. Ze liet haar blik traag naar beneden glijden toen hij zijn woorden sprak, opmerkend dat hij zijn klauwen al half uit hun hulzen had steken. Ze sloeg met haar staart en klemde haar kaken op elkaar. Ze wilde niet terugdeinzen van hem, maar ze wist dat het ook geen slimme zet van haar zou zijn om een warrior uit te dagen die veel ouder dan haar was en ook meer ervaring had. “Ik dacht dat RiverClan hun katten netter opvoedden,” zei ze met een grom tegen de kater tegenover haar. “Waarom zou je de rivier oversteken? Puur om mij een loer te draaien? Vind je dat zelf niet een beetje kinderachtig klinken? Ik dacht dat ik een warrior voor mijn neus had staan en geen kleine kitten, maar blijkbaar heb ik dat heel erg mis.” Ze richtte haar grijze ogen weer uitdagend op hem. Als ze één ding niet ging laten merken, dan was het wel dat zijn gedrag naast irriterend ook wel intimiderend werkte.

De woedeuitbarsting bracht haar niet bepaald van haar stuk, maar het deed haar wel schrikken. Eerst daagde hij uit en als ze dan beet, dan werd hij boos? Het liet haar denken dat een psychopaat tegenover haar stond. Een gestoorde psychopaat. En ook iemand die ouder was, veel meer ervaring had en die haar kon vermoorden als hij dat echt zou willen. Ze besefte zich dat ze hier helemaal alleen was, maar ze werd ook al snel weer rustiger. Ze bevonden zich aan de grens die haar Clan met de zijne verbond. De kans dat een patrouille langs beiden kanten op hun af zouden komen, zou dus vrij groot zijn. Ze was zeker niet alleen en als deze psychopaat dacht dat hij haar kon intimideren, dan had hij het mis. “Een kans?” vroeg ze op een snerende toon. “Waarvoor? Omdat jij mij aan het uitdagen bent en ik er op in gegaan ben? Omdat jij het niet kunt hebben als anderen niet zwichten onder je treiterende gedrag? Ga terug naar je Clan en ga daar de zielenpoot uithangen, maar laat mij en mijn Clan verdomme met rust.” Ze hield haar blik echter alert gericht naar hem. De kans was reëel dat hij zou oversteken en haar zou aanvliegen en dan wilde ze wel voorbereid zijn.

Icepaw kneep haar ogen lichtelijk samen toen de RiverClanner plotseling weer een stap naar achteren deed. Ze begon te twijfelen. Had hij zojuist door zijn poten op die eerste steen te zetten al zijn eigen grens overschreden? Het zou niet bepaald ten voordele van RiverClan vallen als ThunderClan hun geur aan deze kant van de rivier op zou vangen. Ze liet haar blik kort naar hem glijden en de raderen in haar kopje begonnen te draaien. Als ze hem naar hier kon halen en hij zou een fout begaan, dan was ThunderClan niks meer verschuldigd aan RiverClan. “Angst?” vroeg ze, haar best doende om haar stem niet onder de indruk te laten klinken. “Ik ben niet bang voor je, ik ben gewoon alert. Het lijkt erop dat je enorme stemmingswisselingen hebt en ik wil voorbereid zijn. ThunderClanners kennen geen angst,” sprak ze kortaf tegen hem. Ze ging hem niet zijn zin geven, of ze hem nu naar hier kon lokken of niet. Hij was een gemene pestkop waarbij het duidelijk niet honderd procent in orde was in zijn kopje en Icepaw ging zichzelf daardoor niet van de wijs laten brengen. Dat weigerde ze.

Icepaw liet een hoog, spottend lachje ontsnappen toen de kater voor haar aangaf dat hij geen stemmingswisselingen had. Nee, natuurlijk niet. Daarom was hij het ene moment kalm en barstte hij het volgende moment in woede uit als ze hem niet de reactie gaf die hij wilde dat ze zou laten zien. RiverClan zat vol met gekken en dat bewees deze kater maar weer eens. Icepaw keek niet bepaald onder de indruk zijnde naar de kater toen hij haar weer probeerde te beangstigen met zijn woorden, deze keer het tegenovergestelde effect hebbend op haar omdat ze zich juist rustiger voelde worden. “Als je klaar bent met je tirade zou je me dan alsjeblieft met rust willen laten? Ik heb andere dingen te doen dan naar een senior warrior luisteren van een andere Clan die mentaal duidelijk erg ver heen is,” sprak ze op een koele toon tegen hem, haar grijze blik strak op hem richtend. Nee, ze ging niet voor deze idioot zwichten. Echt niet.