Daisies on your nightstand

De training met zijn vader was een pittige geweest, maar wel eentje waar hij veel uit had kunnen leren. Nu dat ze de jachttechnieken af begonnen te ronden, vond zijn vader het tijd worden om Jaggedpaw al enkele basistechnieken aan te leren zodat hij zichzelf kon verdedigen in een gevecht, mocht het daar ooit op aan komen. Jaggedpaw was alleen maar blij met de vooruitgang van zijn training en had er dan ook niks op tegen. Zijn spieren deden pijn van de vele snelle en abrupte bewegingen die hij had moeten maken om zijn vader te kunnen ontwijken, maar een tevreden gevoel nestelde zich in zijn binnenste toen hij de warme en goedkeurende blik van zijn vader had ontmoet en hij had aangegeven dat Jaggedpaw het voor een eerste keer zeker niet slecht had gedaan. Zijn doel om warrior te worden begon langzaamaan meer kleur te krijgen en Jaggedpaw kon daar niet vrolijker om zijn. Het was dan ook met een brede glimlach op zijn normaal gezien stoïcijnse gelaat dat hij rondliep door zijn territorium, de geuren van zijn territorium in zich opnemend en zich kort afvragend of hij nog even zou gaan jagen. Voordat hij echter een beslissing kon maken, kwam hij een denmate van hem tegen en glimlachte hij naar haar. "Hé, Whitepaw," begroette hij haar, waarna hij haar een knikje gaf. "Ben je er ook op uit om te gaan jagen?"

De poes had vandaag ook getrained met haar geweldige mentor. Ze was misschien een beetje streng, en een beetje snel, maar toch wist die kattin haar en haar eigen krachten te respecteren. De rode poes trippelde langs het territorium en ontmoette de blik van een andere apprentice, die haar al meteen iets vroeg. Het ging niet over haar training, maar simpelweg ofdat ze hier ook was om te jagen. Daarstraks had ze al wat jachttraining gehad en eerlijk gezegd zat ze nu gewoon een wandeling te maken, maar met haar verlegenheid durfde ze het niet helemaal te zeggen en bleef dus stil, keek wat rond. “Uhmm….”, was het enigste wat er voorlopig uitkwam, haar stem nog steeds zo zacht als gewoonlijk, juist meer twijfelachtig. Soms was het een beetje raar zo'n verlegen poes te zien vergeleken met haar grootte, ach ja, het was nu eenmaal zo. Hopelijk kon de ander dat aanvaarden.

Jaggedpaw’s snorharen trilden geamuseerd toen ze op een twijfelende toon tegen hem begon te spreken. Geduldig wachtte hij of er meer zou komen, maar dat bleek niet het geval te zijn en kort wist hij even niet wat hij met dat antwoord moest. Was dat een “ja” of een “nee”? Hij wist van de tijd dat ze al samen in een den lagen – wat al best lang was – dat ze veel momenten had dat ze echt verlegen kon zijn en hoewel dat bij hem niet nodig was, leek het ook niet zomaar te verdwijnen. Ze gaf dus een antwoord waar hij niet heel erg veel mee kon, maar daar trok hij zich weinig van aan. "Heb je zin om samen te gaan doen.. wat je dan ook aan het doen was?" vroeg hij haar ietwat onbeholpen en met een kleine glimlach om zijn lippen, haar vragend aankijkend.

Jammer genoeg werd ze juist bedolven onder nog meer vragen. Deze keer vroeg de apprentice of ze samen konden gaan doen wat ze ook aan het doen was, maar ze maakte gewoon een wandelingetje zogezegd, met misschien wat jacht tussendoor. “Ehm”, piepte de poes wat terughoudend. Ze wist niet echt wat ze hier van vond. Ze wilde niet dat iemand zoals hij zag of bemerkte dat ze hier een kleine wandeling zat te maken of dat ze een echte flop was in jachtkunsten. “Mff, ik weet het niet zo goed”. Haar blik was gericht op de grond naast haar terwijl haar staart tussen haar achterpoten zat, een tekentje van grote twijfel. De rode kattin vond dit soort momenten ook altijd zo moeilijk! Sagepaw wist zich altijd goed aan te passen zodat zij ook comfortabel was, maar natuurlijk gold dat niet voor iedereen en ze moest daar echt eens mee leren omgaan, maar ze wist niet precies hoe ze dat moest aanpakken.

Jaggedpaw bewoog wat verrast met zijn oortjes toen Whitepaw op een onzekere toon reageerde. Hij had al wel gemerkt van hun manen samen in de nursery en nadien in de apprentice’s den dat ze tamelijk verlegen kon zijn, maar hij vroeg zich af of hij iets specifieks deed waardoor het nog meer uitgelokt werd. “Als je geen zin hebt om in mijn gezelschap te zijn, dan mag je dat gewoon zeggen hoor,” zei hij op een rustige toon, al bleef zijn blik strak terwijl het op haar gericht was. Hij kon daar niet echt iets aan doen: het was iets wat hij van zijn vader had overgenomen en waar hij geen controle over had. “Ik wilde je dagritme ook niet verpesten of zo.” Hij begon zich nu eerder wat ongemakkelijk te voelen en zijn poten prikkelden terwijl hij ze rusteloos over de grond onder hem bewoog. Ook al zag hij er niet zo uit, het kon Jaggedpaw weldegelijk schelen wat anderen van hem dachten en hij wilde niet dat hij Whitepaw in verlegenheid bracht, op welke manier hij dat dan ook gedaan moest hebben.

Ze was niet heel erg zeker over dit moment. Maar toen de ander zei dat ze mocht vertellen als ze hem geen leuk gezelschap vond, schudde ze haar kop. “Nee nee dat is niet wat ik bedoelde…”, zei de poes terwijl haar geelgroene ogen op de grond gebrand waren. “Je hebt niets verstoord…Dat heb je zeker niet”, haar stem werd zachter naarmate ze meer zei. Maar de waarheid was altijd het beste om te vertellen. Ze zou niet liegen en zeggen dat ze hem irritant vond, dat zeker niet. De rode kattin zou enkel nog vele manen schuldgevoel krijgen voor zoiets kleins. “Ik ben gewoon niet zo goed in… ehm… Gesprekken voeren”. Haar staart zwiepte een beetje beschaamd heen en weer. Het was zeer oncomfortabel voor haar om haar innerlijke gedachten naar buiten te halen. Haar oren draaiden zich voorzichtig weg terwijl ze haar blik weer op hem richtte.

De ongemakkelijkheid ebde wat weg toen Whitepaw aangaf dat het niet was wat hij dacht. Hij liet zijn blik naar haar glijden en zag dat ze oprecht was. Hij zag ook dat ze nog meer wilde zeggen en hij gaf haar een bemoedigend knikje, proberend om de blik in zijn ogen wat te ontspannen. Dat lukte maar amper en dus hoopte Jaggedpaw dat ze het niet te persoonlijk op zou nemen. Uiteindelijk kwam het eruit: ze was niet goed in gesprekken voeren. Eigenlijk had hij dat wel kunnen raden, gezien de manier hoe verlegen ze was. Hij ontspande een beetje en liep naar haar toe, waarna hij rustig zijn staartpunt op haar schouder liet rusten. “Ik denk dat we allemaal wel bepaalde dingen hebben waar we niet goed in zijn,” zei hij op een zachte toon tegen haar. “Daar hoef je je niet voor te schamen. En het kan met elk gesprek alleen nog maar beter gaan, toch?” Hoewel zijn blik strak bleef, was de toon van zijn stem warm. “Dus maak je er niet te druk in, Whitepaw. Ik denk dat het vanaf nu alleen maar beter kan worden en dat niemand je ermee uit gaat lachen. Daar hebben ze ook geen reden voor.”

De kater vond het blijkbaar niet erg dat ze er niet goed in was. Iedereen had wel iets waar ze niet goed in waren, of zelfs meerdere dingen. Haar bekendste was dat ze een slechte prater was en haar mond niet graag open deed. “mhm…”, knikte ze toe op zijn woorden en staakte het beschaamd zwiepen van haar staart. De rode poes was alleen niet bang voor wat anderen van haar dachten, ze was ook bang voor de invloed dat het ging hebben op haarzelf. Straks had ze opeens een hele vriendengroep erbij waarmee ze dagelijks moest praten en dan werd alles gevaarlijk.  “Dankjewel, Jaggedpaw”, besloot ze hem maar te bedanken.

Jaggedpaw merkte een lichte verandering op in haar houding en ook al was het maar een hele kleine overwinning, het was er toch één. Ondanks dat zijn blik stoïcijns bleef, kropen zijn mondhoeken toch lichtelijk omhoog en hij richtte zijn groene blik op haar toen ze hem bedankte. Hij gaf haar enkel een knikje en glimlachte warm naar haar. “Geen dank,” zei hij vervolgens, waarna hij zijn blik weer naar zijn omgeving richtte en kort nadacht. “Heb je soms zin om de omgeving een beetje te gaan verkennen?” Hij knikte naar de andere kant, waar het RiverClan territorium op zijn einde liep. “Ik bedoel niet ons territorium, maar daarbuiten ergens.” Hij bedoelde niet dat hij andere Clan territoria wilde verkennen, maar bijvoorbeeld naar een ander gedeelte zoals het verloren territorium of een andere plek waar ze naartoe wilde gaan. Hij had het idee dat hij Whitepaw een beetje uit haar comfortzone moest halen en vroeg zich af of dat op deze manier misschien wel ging lukken.

De kattin wist eindelijk wat vertrouwen te krijgen in de andere kater. Hij was best wel aardig nu ze hem zo bekeek, al was zijn blik altijd zo... Vast en serieus. Hij zou waarschijnlijk een uitstekende, loyale warrior worden in de toekomst. 'Geen dank', deelde de tom mee en keek wat naar zijn omgeving. 'Heb je soms zin om de omgeving een beetje te gaan verkennen?'. Om haar wat aan te tonen, knikte hij naar de andere kant, waar het einde van hun territorium was. De grens van hun geliefde clan. De rode poes trok nieuwsgierig met haar oortje maar liet verder niet veel emotie zien. Ze wilde niet al te veel van haarzelf exposen naar de ander toe: want ze kende hem nog niet goed. De apprentice was nog steeds een verlegen kindje. 'Ik bedoel niet ons territorium, maar daarbuiten ergens'. Daarbuiten had ze gehoord- was een mooie grote wereld die nog niet verkend of gezien was. Er waren zoveel onverkende dingen, verder van hun clan. "Mhm, ik wil wel mee", stemde ze zachtjes in.

Jaggedpaw wist dat hij nogal een verantwoordelijkheid op zich nam als ze hiermee in zou stemmen. Aangezien dat hij het voorstel had gedaan en hij diegene was die qua karakter het minste fragiel was, voelde hij het aan dat hij dit tripje in goede banen moest leiden. En haar dus ook moest beschermen als er zich opeens iets onverwachts zou voordoen. Hij had tot dusver echter nog geen enkele Clanmate gehad die met hem buiten het territorium wilde gaan en dat Whitepaw dit nu samen met hem wilde doen, vond hij wel leuk. Hij liet dat natuurlijk niet zien aan zijn gezichtsuitdrukking en hij gaf haar dan ook een stijf knikje voordat hij gebaarde in welke richting ze moesten gaan. “Ben je al eens op plekken buiten ons territorium geweest?” Hij dacht aan de ene kant van wel omdat ze ouder was dan hem, maar aan de andere kant was het moeilijk te schatten omdat ze zo verlegen was. Misschien wilde ze geen onverwachtse confrontaties hebben en bleef ze daarom dus liever binnen de vertrouwde grenzen. “En heb je een speciale plek in gedachten waar je naartoe zou willen gaan?”