at least there's us

Onderwerp: at least there's us di 24 nov 2020 - 23:30

Het was een stormachtige dag vandaag, een die het gras onrustig liet ritselen en haar korte vacht ook overeind liet komen. Als het zo door zou gaan zou het nog openbarsten binnenkort, maar dat was oké. Rookchirp was de hele dag buiten het kamp geweest, zwoegend om die rot vissen te vangen waar haar clan zo dol op was. Sinds alles was ze amper nog gezellig tussen haar vrienden en leeftijdsgenootjes te vinden, of in het kamp, for that matter. Het voelde gewoon... Onwennig. Ja, het voelde alsof ze er nooit aan zou kunnen wennen dat de grijze schaduw van haar vader nu het voor het zeggen had. De poes schudde haar kop en keek niemand aan terwijl ze het kamp in kwam, haar pad ging regelrecht naar de enige grijze vacht die ze nog wél wilde zien. "Hey, ik heb avondeten,"murmelde ze en legde de vis neer naast haar zusje. "Deze vond je zo lekker toch?" ze dacht er de laatste tijd vaak aan om gewoon te verdwijnen, maar voor haar zou ze blijven.

&Honorpaw

Onderwerp: Re: at least there's us wo 25 nov 2020 - 16:36

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Het was een stormachtige dag, en hoewel de jonge kattin zelf nauwelijks buiten het kamp kwam, betekende het niet dat haar korte vacht niet overeind kwam bij de onrustige wind. Het voelde buiten net zoals ze zichzelf vanbinnen voelde. Onrustig, stormachtig, duister, alleen, beangstigend. Haar grootste zus die op dit moment nog leefde, was ze na de dood van hun papa niet vaak meer tegengekomen. Ze wist gewoon niet of ze wilde spreken, hoe ze konden spreken en waarover. Alles was anders, en niets voelde nog normaal, ze zocht naar normaal en het enige dat ze vond was de standaard vis en de bekende geur van familie, er miste enkel twee geuren, die van Chivysniff en van Pantherstar. Rookchirp kwam recht op haar afgelopen met een vis terwijl Honorpaw voorzichtig de vacht op haar buik schoonmaakte. 'Hey, ik heb avondeten,' Murmelde de zwart-witte kattin waardoor Honorpaw haar een dankbare blik gunde en kort een lik over diens schouder probeerde te geven. Waardoor de parelgrijze Apprentice wel overeind moest komen. 'Deze vond je zo lekker toch?' Honorpaw knikte terwijl ze haar blik naar de vis liet glijden. 'Om eerlijk te zijn lust ik elke prooi die jij gevangen hebt. Zolang het geen egel of zo is, want die prikken teveel.. als iemand een egel kan vangen.' Mompelde de parelgrijze kattin onhandig waarna ze haar schouders ophaalde. 'Rookchirp, ik... Ik kan niet nog een familielid verliezen, alsjeblieft ga niet weg. Je bent naast papa, mama en Chivysniff.... Degene waar ik het meeste mee om ging.' Haar hart zou breken als ook nog haar andere zus als sneeuw voor de zon zou verdwijnen. Chivysniff had een doodsbes genomen en haar vader had de dood gekozen door zijn levens op te geven. Het voelde alsof ze niet belangrijk genoeg waren geweest, alsof ze vergeten waren. De pijn die het deed toen de kittens, die nu Apprentice waren ook nog haar en Celestialpaw geen kans hadden gegeven om te rouwen om hun familie was te pijnlijk geweest. Dat Rookchirp als eerste papa had gevonden en ze dus niet samen waren geweest had het niet makkelijker gemaakt. Ze hadden elkaar nodig, meer dan ooit.

words: 362 | tag: Thistlekit

∎ ◣ ◥

Onderwerp: Re: at least there's us wo 9 dec 2020 - 23:11

Ze kreeg een lik over haar schouder als begroeting en korte chirpte de zwart-witte poes als antwoord. Wat ongemakkelijk ging ze zitten, al kwam het eerder door de kou die in haar lichaam kroop dan door het gezelschap. "Pfft, slijmbal," plaagde ze schampertjes, al was haa glimlach wat vreugdeloos. Ze wilde dat dingen weer werden zoals ze waren, maar niets was meer hetzelfde. Lachen voelde niet helemaal juist wanneer er een enorme, dode olifant in de kamer was. Zijzelf was er extreem goed in geworden in die te negeren, het er gewoon niet over te hebben en alles weg te stoppen. Zo had ze het altijd al gedaan, zo had hun vader het ook altijd gedaan. Als ze er lang genoeg niet aan zou denken, dan zou het uiteindelijk niet meer zo'n zeer doen, toch? Honorpaw deelde echter niet haar mening. Rookchirp wendde haar blik af en had opeend geen honger meer. Afwezig trok ze mat haar nagel over de grond. "Doe normaal," sprak ze scherp, geërgerd.
Ze trok haar zusje tegen zich aan, sloeg haar staart om haar heen. "Je moet niet zo gek doen, ik ga helemaal nergens heen," ze had er wel over nagedacht. Vaker dan ze zou willen. Het was zo makkelijk, zo snel, en zo ontzettend laf. "Al moet ik starclan zelf een tik op de smoel geven, ik ga er bij zijn als jij je warriornaam krijgt - en daarna ga ik je uitlachen als je de hele nacht wakker moet blijven voor een wake,"dat verdiende ze. Dat had hun vader niet voor haar gedaan, en niets had ooit zoveel zeer gedaan als in de blauwe ogen van Crystalstar kijken wanneer ze haar naam kreeg. "Eet nou maar gewoon je vis, gekkie,"

Onderwerp: Re: at least there's us vr 11 dec 2020 - 19:31

Honor
has been the reward for what she gave. To honor with hymns and panegyrics those who are still alive is not safe

Honorpaw hield ervan om met haar familieleden te kunnen zitten. Zelfs al voelde ze zich op dit moment duidelijk niet optimaal, wat natuurlijk ook niet gek was. De dood van een ouder viel altijd zwaar, zeker als het zeer plots was en erop leek dat hij de keuze had gemaakt. Icecream mocht gezegd hebben dat Starclan hem geroepen had en het wellicht geen vrije keuze was geweest maar het feit bleef dat de jonge kattin zich enorm alleen voelde in deze situatie. Zelfs al stonden anderen naast haar, de pijn kon enkel begrepen worden door haar nestgenoten en grote zus. Wat ongemakkelijk kwam haar grote zus bij haar zitten waardoor Honorpaw voorzichtig tegen haar aan kroop om haar warmte stiekem te delen. 'Pfft, slijmbal,' plaagde de zwart-witte Warrior haar een beetje schampertjes. Het was duidelijk dat haar zus zich net zo verlaten voelde. Zelfs al deed ze haar best om door te blijven gaan, niet op te geven. Als er een kat sterk was, dan was het wel Rookchirp. Mentaal was ze waarschijnlijk vele malen sterker dan Honorpaw en daardoor voelde ze ook een sterk respect voor haar zus. Hoewel de parelgrijze Apprentice probeerde te glimlachen was het duidelijk dat haar amusatie niet in haar ogen weerspiegelde. Deze waren somber, verdrietig, ook al zette ze een dapper gezicht op. Zodra de jongere kattin begon over hun verloren familieleden leek haar zus geen honger meer te hebben, niet dat Honorpaw op dit moment veel naar binnen kon werken. Ze wilde gewoon zeker zijn dat een van haar beste vrienden en haar grote zus waar ze nog steeds naar op kon kijken, niet zomaar zou verdwijnen zonder dat ze afscheid zou kunnen nemen. De zwart-witte kattin trok met een nagel over de grond terwijl Honorpaw naar de vis staarde, de dode blik in diens kraalogen deed haar denken aan haar dode vader. Zo stil, zo koud.

'Doe normaal,' klonk er scherp en geërgerd voordat ze dichter tegen het slanke lichaam van haar zus werd aangetrokken. Een staart werd om haar heen geslagen waardoor de parelgrijze kattin zich wat ontspande door de bekende beweging. 'Je moet niet zo gek doen, ik ga helemaal nergens heen,' Mauwde de oudere kattin waardoor Honorpaw langzaam knikte. Dat was goed genoeg voor haar, ze wilde gewoon niet nog een koud lichaam aan moeten raken, een bekend lichaam waar ze zich beschermd en veilig had gevoeld. Het was duidelijk dat Honorpaw diep vanbinnen nog een jong en onschuldige kattin was die de last op haar schouders nog moest leren dragen net zoals de pijn in haar hart. Ze had iemand nodig om haar de weg te wijzen en Rookchirp was een van de weinige die dat wellicht zou kunnen. 'Al moet ik starclan zelf een tik op de smoel geven, ik ga er bij zijn als jij je warriornaam krijgt - en daarna ga ik je uitlachen als je de hele nacht wakker moet blijven voor een wake,' De parelgrijze kattin grinnikte waarna ze haar grote zus dankbaar een lik over diens wang gaf en zachtjes snorde; een tikkeltje schor, dat wel. 'En dan mag ik niks zeggen, hoe moeilijk wil je het mij maken Rookchirp?' een flauwe glimlach stond op haar gezicht. 'Eet nou maar gewoon je vis, gekkie,' vervolgde de pas benoemde Warrior waardoor ze haar kop boog en langzaam een twijfelende hap nam. Ze had geen honger maar ze zou haar zus niet teleurstellen. Deze had duidelijk zo haar best gedaan!

✵

Onderwerp: Re: at least there's us vr 8 jan 2021 - 15:59

Misschien runde het in de familie, maar niet in haar. Ze wist hoe moeilijk haar zusje het had, waarschijnlijk net zo moeilijk als zij. De rest van hun familie was een beetje uit elkaar gevallen, maar zij tweetjes niet. Soms zou ze er wel klaar mee willen zijn, maar voor Honor zou ze blijven. Samen konden ze er wel iets van maken, en Rook had nog een belofte te vervullen. Toen ze een snorrende lik over haar wang kreeg sloeg ze haar staart om haar zusje heen. Ze grinnikte zachtjes om diens woorden. "Oh, zo moeilijk als ik maar kan. Maak je borst maar nat," ze porde haar zusje plagend, maar stopte daarmee toen ze toch begon te eten. Een last viel van haar schouder, oh, gelukkig maar.

Onderwerp: Re: at least there's us