watch it all burn

Ze kon ook gewoon springen. Wat zou het zijn, nog twee stappen? Dan zou ze naar beneden vallen en hetzelfde lot tegemoet gaan als de rest van haar familie. Het zou vast niet moeilijk zijn, het leek toch al in haar genen te zitten om er zelf maar gewoon een einde aan te knopen. De poes gromde geërgerd en sloeg ruw een steen van de afgrond, in plaats van zichzelf. Niet dat dat veel hielp, de plons van de steen werd overstemd door de waterval en nu deed haar poot ook nog eens pijn. Ze was er helemaal klaar mee, met zowel leven als het idee van sterven. Immers wilde ze haar vader helemaal niet meer onder ogen komen, of Butterstar, of Chivysniff of haar broertje waar ze naar vernoemd was, maar veel zin om hier rond te lopen had ze ook niet meer bepaald. Bovendien weigerde ze net zo laf te zijn als hen, en de rest van haar familie achter te laten. Ze zou leven om de ceremonie van Honorpaw en haar andere siblings te zien, zij wel. Maar toch. Als ze nou gewoon de vleugels had van de vogel waar ze naar vernoemd was, zou ze zo ver vliegen als ze kon. Maar eerlijk, en dat wist ze zelf ook, met haar fragiele lichaam zou ze nooit ver komen.

&Dreamdust

Ze was zo boos. Zo verdomde boos de hele tijd, maar ze wist niet precies meer waarop, laat staan hoe het te uitten. Als iemand je iets aan deed, kon je diegene een klap verkopen en boos zijn, het een plaats geven. Maar ze had niemand meer om boos op te zijn, behalve een dode vader waar ze eigenlijk te veel om gaf om echt kwaad op te zijn. Een zachte snik volgde, terwijl ze zich een beetje liet gaan nu ze eindelijk alleen was. Ze was nu al de zwakke dochter van een zwakke leider, dat hoefde ze niet nog verder te bevestigen met haar tranen. Maar natuurlijk lette ze weer niet genoeg op. "Hey.. Rookchirp?" gehaast veegde ze de tranen weg en dwong zichzelf recht te zitten, waarna ze de ander aan keek. Diens vlekken sierde haar gezicht en gespierde lichaam terwijl ze daar stond. Ook op haar wilde ze boos zijn, hoe onterecht het ook was. Zij had ook een goede band gehad met haar vader, het enige verschil was dat Dreamdust een warrior was waar Riverclan trots op kon zijn. Ze wilde haar vragen of Pantherstar wel iets tegen haar had gezegd, maar deed dat niet - bang voor het antwoord. De poes keek weg, in Dreamdust zag ze alles wat zij nooit zou kunnen zijn. En toch, toch was ze graag bij haar. Nogmaals schopte ze afwezig tegen een kiezel. "Hey," miauwde ze enkel wat schor, maar haar stem zonder de wrok die ze ergens voelde. "Is er iets?"

Dream kwam naast haar zitten en Rook keek de andere kant op. Ze vond het vervelend dat ze altijd maar waargenomen kon worden, hoe vreemd dat ook klonk. Ze wilde gewoon verdwijnen en terug komen met een ander lichaam. Oh, ze zou haar ziel verkopen om van dit lichaam af te komen en dat van iemand zoals Dream te hebben. Ze schopte tegen een steen aan. "Of in de moonstone, kennelijk," sprak ze bitter, en het was niet helemaal duidelijk of ze nou een grap maakte. De zwart-witte poes stond op en keek uit over de afgrond onder haar poten. "Geen zorgen, ik ga mezelf niet van kant maken," zo'n lafaard was ze niet, al leek het soms nog zo makkelijk. Kon alles maar weer zoals vroeger zijn, toen ze met haar broer achter sneeuwvlokken aan joeg en trots de staart van haat vader besloop. Die herinneringen deden pijn en even was ze stil. "Hey, ehm, Dream?" nog altijd keek ze haar niet aan. "Sorry voor wat ik zei, toen, bij de Moonstone," mompelde ze een beetje binnensmonds.

Dreamdust schreef:

I'm sorry it took me so long to see you

Oef.. had Rook haar doorgehad. Ze slikte en keek heel even weg voor ze zelf ook een steentje de afgrond in wierp. "Rook ik.. bedoelde het niet zo.. Je bent een van de sterkste katten die ik ken." Complimenteerde ze de jonge warrior zacht en glimlachte naar haar.

Ze sprak haar opnieuw direct aan en Dream moest even haar adem inhouden. Ze wist nogsteeds niet 100% hoe of wat Rookchirp op haar zou reageren. Hoeveel ze zachtheid zou verdienen.. of hoe ze met een harde realiteit om zou gaan. Rook had elke reden om haar te haten. Maar haatdragende woorden bleven achter, sterker nog, ze sprak een sorry uit. "Rook." Fluisterde ze zacht terug, tranen terugdringend in haar ogen. "Je hoeft geen sorry te zeggen.. ik snap het.. echt.. ik snap het volledig." Fluisterde ze zachtjes terug naar de kat en sloot haar blauwe ogen. Ze snapte het.. Meer dan Rook ooit zou weten, want niemand wist van het lichaam van haar vader.. het lichaam dat zij in haar eentje naar de rivierrand had getrokken. Het lichaam dat ze zachtjes het water had laten aanraken.. Het lichaam dat ze had zien verdwijnen over de rand van een waterval. Zonder dat iemand ooit haar verdriet zou snappen, voor een kat die ze niet kende. Voor een bloodclanner. Voor haar vader, Saxon.

But I see you now

xoxo

Ze lachte om haar woorden. Een harde, gepijnigde lach die alles behalve humor uitte. "Sterk? Hou alsjeblieft op," haar stem was bitter en verraadde iets van haar diepe frustraties en verdriet. Ze was niets behalve een mager scharminkel dat niets kon. Zoveel energie, en geen lichaam om ook maar iets mee te bereiken. Vroeger dat ze deputy te worden, nu klonk dat als een stomme grap van vroeger. Oh! Ze had een sterk karakter, ze was zo'n doorzetter, als ze haar vader moest geloven. Nou, wat had dat vuur ooit voor haar gedaan? Haar zus en vader had het niet hier gehouden en haar moeder had het niet van een overvaller beschermd. Ze was niets behalve een hoopje ongeluk met valse dromen en een gebroken familie. Met iedere dag die verder kwam drong dat besef dieper in en voelde ze meer de neiging om zich van deze rotsen af te gooien, maar dat zat er niet in. Als ze nog één ding dan wel kon doen, dan was het van haar familie houden en er voor ze zijn. En dat zou ze doen totdat het niet meer nodig was.

De poes zuchtte, verdrong die gedachten. Wanneer Dreamdust er was, was dat altijd iets makkelijker. Waarom wist ze eigenlijk niet precies, want aan de andere kant was Dreamdust alles dat ze zelf altijd had willen zijn - en dat was zo pijnlijk confronterend. Ze vroeg zich af of zij de dochter was die Pantherstar altijd had gewild, en die zij nooit had kunnen zijn. Haar blik werd wat somber en ze keek weg, veegde afgwezig met haar poot over de koude grond. "Eh," mompelde ze wat ongemakkelijk en haalde haar schouders op. Ze was niet echt een fan van emotionele gesprekken, liever had ze het gewoon niet over haar problemen of emoties. "Zullen we, uh, anders samen terug naar het kamp gaan?" haar staart schoof heen en weer. "I mean, als je wil,"