Gone with the wind

Het beloofde weer een regenachtige dag te gaan worden. Icepaw kneep haar ogen samen en liet haar blik naar de hemel glijden, proberend om met haar reukzin te bepalen of de regen er snel aan zou komen of niet. Het leek erop dat het niet meteen één grote plensbui zou zijn en dat ze dus nog wel even tijd had om te gaan jagen. Ze liet haar blik door het kamp glijden, maar toen ze Irishunter niet direct vond, haalde ze haar schouders op en liep het kamp uit. Ze wist dat haar mentor het niet graag had als ze er alleen op uit trok, maar wat kon hij doen? Hij zou echt niet steeds achter haar aan gaan om haar terug te halen en wie weet was hij zelfs helemaal niet in het kamp. Icepaw had weinig zin om aan de voet van zijn den te gaan staan en dus liet ze het maar voor wat het was, haar eigen weg zoekend door het territorium. Haar bedoeling was in eerste instantie om te gaan jagen, maar haar gedachten gingen kort naar the Lost Territory en haar nieuwsgierigheid nam al snel de overhand. Ze kon altijd op tijd terug gaan naar haar territorium voor nog een jachtsessie zodat ze tenminste met iéts het kamp binnen zou komen. Ze zou haar broers niet onder ogen durven te komen als ze dat niet deed. Icepaw schudde de gedachten van zich af en rende verder. Het duurde voor haar gevoel een eeuwigheid eer dat ze in het verloren territorium van SkyClan aan was gekomen en ze trok haar neus op toen ze de scherpe geur van Twolegs rook, al was deze minder aanwezig dan normaal. Blijkbaar hielden Twolegs ook niet van regen. Icepaw ging behoedzaam onder een struik zitten en richtte haar grijze blik op haar omgeving.

De grijze wolken hebben duidelijk aangekondigd dat het later zou gaan regenen en dat zou dan weer zo prettig zijn voor zijn vacht. Hij hield niet van water, het deed zijn vacht zo zwaar voelen waardoor hij de kracht in zijn poten bijna verloor. Toch was de kater er vrolijk op uit getrokken, opzoek naar wat avontuur, want het dagelijkse leven was anders saai. En er was niets mis met wat avontuur toch? Dus trok hij er op uit en het eerste wat hij vond was een schitterende witte pels die zachtjes onder een struik zat verstopt, maar toch zo opvallend was vergeleken met die donkere struik. De geur rook ook naar ThunderClan. Nieuwsgierig kwam hij voorzichtig dichterbij en stapte hij over het zand heen en keek hij met grote ogen naar wat hij daar vond. “Hey”

Het duurde niet al te lang eer dat er iemand in haar buurt was. Natuurlijk duurde dat niet lang. In een woud gevuld met katten, opgesplitst in verschillende territoria maar toch zo dicht bij elkaar, duurde dat nooit echt lang. Haar blik gleed traag van de plek waar ze eerder naar keek naar de kat die bij haar was komen staan. Ze trok kort met haar oortje toen ze zag dat hij met grote ogen in haar richting keek, alsof ze een gevaarlijke kat van BloodClan was. Ze wierp een licht sceptische blik zijn kant in en moest even denken aan de ShadowClanner die ze ontmoet had aan de border tussen ThunderClan en ShadowClan; Eaglepaw. Waar deze kat dapperheid had geveinsd, was dat bij de kater voor haar nauwelijks te vinden. “Waarom kijk je me aan alsof ik je elk moment ga vermoorden?” vroeg ze op een licht verwarde toon aan hem zonder op zijn begroeting te reageren. Dat was misschien niet heel erg aardig, maar aangezien het niet op Icepaw’s agenda stond om vrienden te worden met iemand die niet in haar Clan zat, vond ze dat ook niet zo heel erg.

Nou, wat was dat voor een vraag. Je vond toch niet elke dag een kat met een witte glinstervacht in een willekeurige struik. Toch verkreeg de kater een kleine glimlach op zijn gezicht ter teken dat hij niet dacht dat zij hem ging vermoorden. Zo zag ze er toch niet uit in ieder geval. “Oh euh… In ieder geval ik ben Oakpaw en jij bent?”, vroeg hij verder nieuwsgierig, haar vorige statements skippend. Hij wilde haar gewoon leren kennen, misschien een buitenclanse vriend maken achter zijn broers rug. Die kat overdreef ook echt altijd. ‘Oakpaw, niet praten met buiten-windclanse-katten!’ ‘Oakpaw, doe dit niet! Doe dat niet! Wees toch eens volwassen’ en nog verdere bla bla. De apprentice had daar dus even genoeg van en dat was exact waarom hij hier nu met bewonderende ogen naar een Thunderclanner keek. Of was het een Riverclanner? Hij moest de geuren nog goed leren onderscheiden met zijn mentor.

De kater gaf geen antwoord op haar vraag, maar stelde zich in plaats daarvan aan haar voor. Ze trok kort met haar oortje. Tot dusver waren haar ontmoetingen met katten buiten haar Clan niet echt goed verlopen en hoewel ze niet zeker wist of ze wel een vriend wilde hebben buiten haar Clan was het ergens ook wel eens verfrissend om eens niet te hoeven bitchen tegen een andere kat. Dat wilde echter niet zeggen dat ze niet voorzichtig ging zijn. “Icepaw,” zei ze dan ook op kordate toon tegen de WindClanner. Ze liet haar blik behoedzaam naar opzij glijden toen een sterke Twoleggeur hun richting op kwam, maar het was niet alarmerend genoeg om zich erop te blijven focussen en dus richtte ze haar blik algauw weer op de kater voor haar, Oakpaw. Het verwarde haar dat ze het één moment eerder niet erg had gevonden om gemeen tegen haar te doen en het nu juist fijn vond dat ze niet tegen hem hoefde te sneren. Ze vermoedde dat het kwam door het verdriet dat in haar binnenste kolkte. Ze moest echt leren om betere controle te krijgen over haar emoties, anders ging ze nooit zo goed worden als haar broers. “Wat brengt jou zo ver weg van je territorium, Oakpaw?” vroeg ze op niet bepaald een vriendelijke toon, maar daarom ook weer niet onvriendelijk. Het zat er een beetje tussen in.