[FINISHED] Easy come, easy go

Het was weer eens één van de veelvoorkomende dagen dat Thawrage rondliep met een slecht humeur. Er was een koude blik in zijn ogen te vinden, zijn passen waren groot en hij zei tegen niemand iets. Aangezien de helft van zijn leven bestond uit het negeren van anderen verwachtte hij ook niet echt dat er problemen kwamen door zijn attitude en dat vond hij prima. Van heel de Clan leek het zo te zijn dat Oakpaw en Blazesong hem mochten. Hij wist niet zo goed waarom de deputy Thawrage aardig vond, maar hij nam aan dat het kwam door het incident dat ze samen hadden meegemaakt. Thawrage dacht niet dat de helft van de Clan wist hoe loyaal hij kon zijn als puntje bij paaltje kwam, maar dat hoefden ze naar zijn idee ook niet te weten. Een maar al te bekende geur kwam zijn neusgaten binnen en Thawrage rolde met zijn gouden ogen toen hij een rode vacht in zicht kreeg. “Uit mijn weg, freak,” sprak hij op een koude toon tegen haar, zijn gouden ogen op haar fixerend.

Zowel de uitval naar hem als de woede waren verwacht. Thawrage ontweek haar poot door simpelweg een stap naar opzij te doen en kneep zijn ogen stevig naar haar samen. Hij zag dat ze weer plantjes bij zich had en rolde met zijn ogen. “Ben je weer op weg om rare dingen te doen, freak?” vroeg hij op een koude toon aan haar. Hij wist hoe erg de bijnaam haar dwarszat, maar het zat niet bepaald in zijn houding om het te veranderen. Hij was minstens één kop groter dan haar en hij was niet bepaald bang voor haar uitvallen. Hij had haar één keer teruggeslagen en toen was hij een kitten geweest, maar daarna was het langs zijn kant vooral bij beledigingen geweest. Hij wist dat als hij haar met volle kracht terug zou meppen, ze wel een tripje naar de medicine cat’s den kon gebruiken, dus dat zat er voor vandaag niet in. Hij had andere manieren om haar te treiteren zonder daarbij geweld te gebruiken.

Thawrage’s gezicht bleef onbewogen toen Radishroot dichtbij hem kwam staan zodat de puntjes van haar oortjes zijn neus raakte. Hij was niet bepaald onder de indruk van haar dreigende houding, noch van de woorden die ze sprak. “Please,” begon hij op een spottende toon. “Een groep dode katten die zogenaamd over ons zouden waken? Bespaar me je sprookjesverhalen en doe iets nuttig voor de Clan.” Hij draaide zich om en zwiepte expres zijn staart in haar gezicht, maar niet voordat hij eerst over zijn schouder had gekeken en zag dat ze haar kopje naar beneden hield gericht. Hij ving nog net het spoor dat de traan over haar wang naar beneden trok en hij richtte zijn ogen geïrriteerd tot de hemel. Waarom werd hij altijd geconfronteerd met irritante kittens, vervelende BloodClanners die van een klif waren gedonderd en emotionele she-cats? “Radishroot,” begon hij op een koude toon. “Houd je emoties voor je. Er zijn katten die er gebruik van kunnen maken.” Het was niet duidelijk of hij haar goedbedoeld advies gaf of nog meer wilde bespotten en hij keerde zijn rug weer naar haar toe. Ze was een freak en tijdsverspilling, dus waarom hield hij zich hier nog mee bezig?

En toen kwam er een hele emotionele serenade over dat ze katten had van wie ze hield en om wie ze kon rouwen. Alsof dat echt zo’n achievement was. Hij had liever zo weinig mogelijk emotionele pijn in zijn leven en door het feit af te kappen dat zijn ouders hem in de steek hadden gelaten, had hij dat doel al grotendeels bereikt. Hij bleef stilstaan toen ze haar woorden tegen hem sprak en hij keek haar aan met zijn koude blik over zijn schouder gericht. “Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik heb zo’n vermoeden dat Oakpaw me best wel zou gaan missen,” sprak hij op een toon alsof hij het over het weer had. “En voor de rest maakt het me vrij weinig uit wie om mij zal huilen. Ik ben dan dood, dus ik zal het toch niet merken.” Hij rolde zijn ogen nadrukkelijk naar haar. “Je laat je emoties te veel vat op je nemen en dat is niet goed. Stel dat ik niet hier tegenover je zou staan, maar bijvoorbeeld iemand van BloodClan? Als je ze te veel zwakte toont, zullen ze daar gebruik van maken. Kijk daar voor uit.” Zijn stem was iets zachter geworden, maar de blik in zijn gouden ogen werd daar niet milder om en hij trok kort met zijn oortje terwijl hij in zich opnam hoe emotioneel ze was. Hoe zwak. Hoe zielig. Het was om mee te lachen, zo belachelijk was het.

“Het was dan ook bij wijze van spreken, freak,” zei hij op een sarcastische toon tegen haar. Het kon hem weinig schelen dat het haar boos maakte, dat het haar kwetste. Als ze geen gesprek met hem wilde, dan moest ze maar niet antwoorden. Dan moest ze weggaan. En als ze wist wat goed voor haar was, dan zou ze dat ook snel doen. Zijn blik gleed naar haar toen ze haar woorden sprak en eerst kwam het niet in hem op waar ze het over had. En toen drong het tot hem door. Juniperberry en Snowcloud, zijn ouders. Zijn spieren spanden zich aan, de blik in zijn gouden ogen werd mogelijk nog kouder en een kilte verspreidde zich door zijn lichaam terwijl hij haar aankeek. “Ik adviseer je om je bek te houden als je niet weet waar je over spreekt,” sprak hij op een kille toon, maar het was duidelijk dat ze een gevoelige snaar bij hem had geraakt en zijn tanden ontblootten zich licht terwijl hij zich naar haar toedraaide. Waarom kon ze niet gewoon haar kop houden en weggaan?

Ze ging makkelijk akkoord. Te makkelijk. Hij liet zijn blik naar haar glijden en hij trok met zijn oortje toen ze haar woorden sprak. En toen begon hij te lachen. Eerst zachtjes, maar daarna harder, tot zijn spottende lach zowat door heel het territorium schalde en waarschijnlijk hoorbaar was tot aan het kamp. “Geef me een paar goede redenen om dat niet te doen,” sprak hij op een haast geamuseerde toon tegen haar, al waren er geen pretlichtjes in zijn ogen te vinden. Die waren al op kittenleeftijd gedoofd toen zijn ouders hem in de steek hadden gelaten en de zorg van zijn broertje aan hem over hadden gedragen. “De manier hoe je naar die plantjes kijkt, hoe je soms haast meer bezig bent met de natuur dan dat je bezig bent met je Clantaken… hoe kan ik je anders bestempelen dan een freak? Ik zie niemand anders in de Clan doen wat jij doet, zelfs de medicine cats niet. Hoe wil je dan dat ik je noem?” Hij keek haar strak aan met zijn gouden ogen.

Hij zag de verandering al in haar houding voordat het zich daadwerkelijk doorvoerde. Hoewel je het niet zou zeggen, was Thawrage vrij goed getraind in het anticiperen op reacties van anderen. Zijn mentor had hem dat geleerd en hoewel Thawrage het nooit hardop had gezegd, was hij blij geweest met de strikte training die hij had gekregen. Zijn mentor was tenminste geen onrealistische, blije dwaas geweest, maar had Thawrage met strenge poot aangepakt. Thawrage liet zijn grote lichaam op de grond vallen en rolde weg toen Radishroot hem aanviel. Met een snelle beweging sprong hij naar voren en spreidde zijn poten zo ver uit elkaar dat hij ze makkelijk aan weerszijden van haar lichaam kon planten. Hij boog zich dichter naar haar toe en siste in haar oor: “Nah. Ik vind freak beter bij je passen.” Zijn klauwen lieten diepe groeven achter in het gras toen hij weer naar achteren sprong en haar spottend aankeek met zijn gouden ogen. Zijn lichaam was echter nog steeds gespannen en hij verwachtte ieder moment weer een aanval langs haar kant uit.

Het was best grappig om te zien hoe boos ze werd, zeker gezien het feit dat zij de eerste was die aan had gevallen. Thawrage keek dan ook weinig onder de indruk zijnde toe naar haar toen ze haar woorden sprak. “En je denkt dat dat iets is wat me dwarszit?” Hij snoof op een spottende manier. “Ik heb geen partner nodig. Je bent toch beter af alleen.” Dat zou ze snel genoeg ondervinden, maar voor nu werd ze verblind door haar emoties. Dat soort katten kon hij beter niet in zijn buurt hebben en hij deed dan ook geen aanstalten om haar terug te schouderen toen ze haar schouder tegen de zijne stootte. Hij draaide kort zijn kopje en keek over zijn schouder naar haar, maar schudde daarna zijn kopje en richtte zijn blik weer naar voren. Het was niet de eerste keer dat iemand dat soort dingen naar hem riep en het zou ook zeker niet de laatste zijn. Dit was beter dan zo’n idiote dwaas zijn die alles accepteerde en die de hele tijd met een glimlach om zijn lippen rond liep in zijn territorium. Haar woorden mochten misschien, als hij heel eerlijk was naar zichzelf, ergens wel steken, maar het was beter zo. En dus snoof hij luidop, draaide haar de rug toe en schreed met grote passen weg.