And then I'll win

Een koude wind blies door het kamp heen, maar Steelkit had er niet al te veel last van. Er pompte nogal veel adrenaline door zijn aderen op dit moment en dat werd met de dag echt erger. Hij had een steeds hogere drang om op onderzoek uit te gaan en hij zou blij zijn als het moment eindelijk daar zou zijn om uit het kamp te mogen. Hij wilde de wereld buiten het kamp ontdekken. Hij had het idee dat hij alle plekken binnen het kamp al gezien had, al vielen er natuurlijk wel nog veel verhaaltjes te ontrafelen van zijn oudere Clanmates. Zijn moeder zou het echter niet zo aangenaam vinden als hij iedereen ging lastigvallen met de vraag of ze een verhaaltje voor hem hadden en dus hield Steelkit zich maar braaf wat aan de zijlijn. Zijn blik ging kort naar de elder’s den, maar hij zag er uiteindelijk van af om daar naartoe te gaan en koos er dus voor om midden in het kamp te gaan zitten. Hij liet zijn opgewonden blik langs de katten gaan die in het kamp waren. Het waren er weinig omdat het nog maar vroeg op de dag was en de meesten waarschijnlijk waren gaan trainen of gaan jagen. De grijze kitten richtte zijn blik al snel weer naar opzij toen een warrior het kamp binnen kwam gelopen. Steelkit moest even nadenken, maar uiteindelijk herinnerde hij zich de naam Deadair. De jonge kitten kwam vrolijk overeind en liep toen naar de warrior toe. “Hé, Deadair!” zei hij op een opgewekte toon. “Heb je een goede jacht gehad?”

De kater was vroeg gaan opstaan vandaag in de frisse koud die er toen en nu gedeeltelijk nog steeds bestond en hij vond het zeker niet aangenaam met zijn korte vacht, maar hij moest er maar uiteindelijk aan gaan wennen. Uiteindelijk had hij een kleine eekhoorn gevangen en legde die op de prooistapel, waarna iemand opeens zijn naam riep en de kater geschrokken op keek. Toen zijn goudgele ogen konden vinden waar het vandaan kwam, stelde diezelfde grijze kitten hem de vraag of hij een goede jacht had gehad. “’t Kon beter geweest zijn als die stomme kou er niet was geweest”, klaagde de kater een beetje. En schudde toen de klagerij uit zijn kop, hij had daar geen tijd voor, en ook niet om met kittens te staan praten. Hij stapte rustig voorbij de kitten heen, hopend dat die hem gewoon zou negeren en verder zou gaan doen met het vrolijke kittenszijn. Hij had geen haat aan kittens, hij vond het gewoon niet fijn hoe optimistisch en vrolijk ze waren; hij kon zijn leven niet echt als goed of vrolijk aanzien.

Steelkit luisterde aandachtig toen Deadair tegen hem klaagde over kou. Hij vroeg zich af of hij daar zelf ook veel last van zou hebben als hij zou gaan jagen, maar hij dacht eerlijk gezegd dat hij dan zo enthousiast zou zijn dat hij daar niet eens mee bezig was. Deadair liep hem straal voorbij en Steelkit trippelde achter hem aan, zo snel als zijn pootjes Deadair bij konden houden. “Maar deze kou duurt niet voor eeuwig, toch?” vroeg hij aan de kater. “Volgens mij heb ik mama eens horen zeggen dat de jacht beter wordt naarmate het seizoen warmer wordt.” Hij fronste kort. “Mama heeft wel minder last van de kou omdat ze een dikkere vacht heeft.” Hij keek nadrukkelijk naar de vacht van Deadair en grinnikte toen. Yep, hij dacht wel dat hij het probleem gevonden had. Of misschien moest Deadair het tempo wat opvoeren, maar dat zou hij maar niet zeggen tegen de warrior. Dan kreeg hij vast straf van mama omdat hij onbeleefd was.

De kitten probeerde hem zowat te aanmoedigen door te zeggen dat de kou niet voor eeuwig duurde. En blijkbaar had zijn moeder een langere vacht maar dat kon hem niet veel schelen want die had hij niet en dat was dan maar pech voor hem. “Jammer genoeg geldt dat niet voor mij”, mompelde hij en slenterde doelloos door het kamp heen toen hij merkte dat de kitten toch niet zou stoppen met hem te volgen. “De jacht is een absolute nachtmerrie nu. Je kan het weten, en sinds je waarschijnlijk binnenkort apprentice wordt, wens ik je heel veel succes met het sukkelen bij het vangen van prooi”. Iedereen zat nu te sukkelen. Het was zo moeilijk ook. Het was ook zo koud. En anderen noemden de komende sneeuw een glinsterend donsdeken, maar hij noemde het een bevroren doek van hel.

“Maar als je heel hard rent, dan word je toch ook warm?” vroeg hij op een opgewekte toon aan Deadair. Hij maakte er een spelletje van om Deadair eerst een tijdje bij te houden en dan halt te houden zodat de kater weer wat muizenlengtes van hem verwijderd zou zijn, om vervolgens er weer flink de vaart in te zetten en weer bij de kater uit te komen. “Ik denk dat ik het wel goed ga doen,” zei hij op een vriendelijke toon tegen de warrior. “Maar bedankt voor je bezorgdheid. Ik red me wel.” Hij gaf een knikje om aan te geven dat hij daar zelf heilig van overtuigd was. Hij zou wel aan Deadair en aan alle andere katten van de Clan laten zien dat hij in de moeilijkste seizoenen kon jagen!

De kitten werkte eerlijk gezegd een beetje op zijn zenuwen. Hij had een ingewikkeld stap-en-inhaal patroon en vervolgens stelde hij boordevol van die vragen waar hij toch geen antwoord op wist of die simpelweg niet wilde geven. Arme kittens toch, zo optimistisch over het leven. Op een dag komt alles dan hard in hun gezicht geklapt, en auw wat moet dat toch een pijn doen. Niets was dan ook echt eerlijk. “Dat is maar een fabeltje. Wanneer je in mijn plaats komt te staan zal je alles wel leren, knul”, merkte de kater kalm op en stapte verder, eerlijk gezegd gewoon in rondjes in het kamp lopend, wachtend tot de kitten uitgeput zou zijn en vanzelf zou weggaan. “Laten we maar hópen dat je het goed gaat doen. Thunderclan heeft geen plek voor failures”

StarClan, wat was deze warrior negatief, zeg. Steelkit had nog niet eerder zo’n negatieve kat ontmoet. Zelfs zijn moeder was op haar slechtste dag niet zo negatief en dat wilde al heel veel zeggen. De warrior klonk eerlijk gezegd als een elder. Die zaten ook altijd maar te klagen over het weer. Het zou Steelkit juist heerlijk lijken om zich in de sneeuw buiten het kamp te begeven en als hij het koud kreeg, zou hij echt wel naar manieren zoeken om het weer warm te krijgen, hoor. Zijn blik werd wat geagiteerd toen de kater zijn woorden sprak en hij trok met zijn oortjes, toch wat op zijn teentjes getrapt nu. “Ik heb toch gezegd dat ik het goed ga doen?” vroeg hij boos aan de kater. “Waarom denk je dat de kans bestaat dat ik het niet goed zou doen?” Hij had zijn oren onbewust in zijn nek gevouwen en stond nu met zwoegende flanken stil voor de kater terwijl hij boos op antwoord wachtte. Hij was helemaal niet van plan om boos te worden, maar hij vroeg zich af of de kater zijn twijfel te maken had met het feit dat Steelkit een meisjesachtige bouw had. Dat agiteerde hem tot geen einde en hij wilde nú antwoorden!