Today is not the day to jump out of a plane

Hem was verteld dat hij de medicine cat den weer mocht verlaten, al was het voor kleine stukjes en werd hij altijd snel terug verwacht. Het was niet alsof hij ergens heenging, want zijn poot werkte niet bepaald mee, maar hij begreep Shrimps bezorgdheid. Zo was ze nou eenmaal. Ze dacht altijd aan anderen, soms misschien te weinig aan zichzelf. Maar daar had ze haar grote broer voor, dacht hij met een schuin lachje. Vandaag zou hij voor de verandering eens iets voor zijn mentor gaan doen. En hoewel het met tegenzin was, wist hij dat dit de enige manier was om dingen beter te maken. Met een zenuwachtig gevoel trad hij de nursery binnen, waar hij even aan het donker moest wennen. Een gevoel van nostalgie overviel hem. Nu pas besefte hij hoe erg hij het kitten zijn miste, toen ze nog één familie waren. Toen hij de grijze poes zag stapte hij twijfelend op haar af. Hoe gingen ze dit ooit goed praten? Haar kittens waren ongelofelijk schattig en even was hij oprecht blij voor haar. "Ze zijn mooi." Zijn stem was warmer dan gewoonlijk als hij met haar sprak.

[Crystalstar]

De kittens waren met elkaar bezig, dus zij had even rusttijd. Het enige wat ze hoefde te doen was af en toe zeggen dat ze daarvan af moesten blijven en elkaar niet zo moesten jennen, maar verder ging deze middag Crystalstar best goed af. Ze wist wat voor bezoek ze vandaag zou krijgen en was verbaasd door de lichte zenuwen die dat met zich meebracht. Zij, zenuwachtig om Hermitpaw te zien? En uiteindelijk kwam de crèmekleurige kater ook naar binnen hinken. De kattin ging rechtop zitten en schonk hem een milde glimlach. Ze had al gemerkt dat ze hier minder hard was. Aan de ene kant omdat de kittens haar rust gaven, en aan de andere kant omdat ze niet wilden dat ze bang waren voor hun moeder. "Dankjewel, Hermit.. Ik ben blij dat je bent gekomen." En dat meende ze. Hij was minstens een beetje familie van hen, dus even een bezoekje brengen kon geen kwaad.

Er lag een rust, een warmte in haar stem die hij nooit eerder had gehoord. Natuurlijk was ze liever bij haar kittens, maar dat ze zó lief kon zijn had hij niet verwacht. Een plotselinge steek in zijn poot bracht een grimas op zijn gezicht, waarna hij snel ging zitten. Het was duidelijk dat zijn andere achterpoot het harde werk moest doen. Nou, hij was er. Wat hij verder moest doen en zeggen wist hij niet. Moest hij het goedmaken? En waarvoor dan? Zij was degene die was weggelopen toen hij begon te huilen. Nee, hij zou niet degene zijn die daarover begon. Als ze emotionele afwezigheid wilde dan kon ze die krijgen. "Dat is fijn." Het was een betekenisloos zinnetje, puur bedoelt om haar gerust te stellen. "Ik weet nog dat ik hier lag." grinnikte hij om het onderwerp te veranderen. Het waren simpelere tijden. Zou ze de hare nog herinneren?

Doordat ze naar haar dochters bleef kijken, had Crystalstar niet door hoe Hermitpaw's gezicht vertrok. Wat haar echter niet ontging was de oppervlakkigheid van zijn uitspraak. Ze wierp hem een zijdelingse blik toe, maar besloot er niks van te zeggen. Misschien was het wel haar schuld, door niks meer te zeggen over hun vorige ontmoeting. Ze was dan ook blij dat hij van onderwerp veranderde. "Oh ja, Icecream had zijn poten vol aan jullie." Glimlachte de leader zachtjes. Ze had altijd gevonden dat haar zoon eigenlijk te jong was geweest om kittens te adopteren, maar ze had hem niet tegengehouden. En uiteindelijk had hij het er nog best goed vanaf gebracht. "Toen ik hier lag... Was Butterstar net leader geworden." Ze schudde even haar kop. "De tijd gaat te snel, het glipt van me weg, alsof ik probeer water met mijn poten te vangen." Ze had dat hardop gezegd, tegen Hermitpaw. Crystalstar slikte even en wende haar blik weer op Tearkit.

Icecream, hun enige gemeenschappelijke onderwerp. Hij was het enige waar ze over konden praten zonder dat er spanning kwam. Een zwak glimlachje vormde op zijn mond bij de gedachte aan wat voor een moeilijke kitten hij voor zijn vader geweest moest zijn. Toen de poes vervolgde en vertelde dat ze Butterstar leader heeft zien worden voelde hij zich heel jong. Hij kon zich haar amper herinneren, in ieder geval niet helder. Wat ze hierna zei veranderde volledig de aard van het gesprek. Waarom moest ze dit altijd doen? Het ging net zo lekker. "Oh." bracht hij uit. Nu was het aan hem om dit recht te zetten, want ze leek dit zelf niet te gaan doen. "Dat is niet zo efficiënt." Van schaamte wendde ook hij zijn blik af. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan.

Dat soort uitspraken waren toch niet voor hém bedoeld? Hooguit voor Smokegaze, als iemand ze al mocht horen. Hermitpaw hoefde absoluut niet te weten hoe zij worstelde met het eindeloze en onvermijdelijke wegsijpelen van de tijd. Zijn reactie was zo ontzettend hem dat ze niks anders kon doen dan een zacht lachje uitstoten. "Dat was niet de bedoeling." Miauwde ze zachtjes, voordat ze hem weer aan durfde te kijken. "Het is gewoon.. nu met het leiderschap en.." Nee, Crystal, dit ga je niet uitleggen. "Laat ook maar, hoe is het met je poot?" Vroeg ze er snel achteraan, hopend dat die verandering hem van zijn stuk zou brengen.

Nee, het was duidelijk niet de bedoeling. Hij voelde zich nog minder op zijn gemak toen ze het probeerde uit te leggen, maar gelukkig liet ze het snel vallen. Aan een persoonlijk gesprek met zijn mentor had hij nu wel de minste behoefte. "Ik kan lopen." antwoordde hij, zonder te zeggen dat hij nog pijn had. Als hij snel weer wilde trainen dan moest hij zich sterk houden, want anders zou Crystal het nóg langer uitstellen. Bovendien was dit niet het moment voor openheid en dat had ze zelf veroorzaakt. Zijn blik gleed naar de drie hummeltjes die naast haar lagen. "En hoe gaat het hier?" Alles om het gesprek van hem af te wenden.

Hij kon lopen, dat was goed. Hoewel Hermitpaw dat misschien dacht, was Crystalstar er niet op uit om hem tot zijn twintigste moon apprentice te laten zijn. Ook zij wilde hem graag warrior zien worden, maar wel nadat ze het beste uit hem had gehaald. "Goed zo, dan gaan we over drie dagen weer verder met je training" Miauwde ze, alsof ze niet wist hoe blij ze hem daarmee zou maken. "Hier gaat het prima, ze doen het goed. Al zijn twee van hen nogal... ondeugend." Opnieuw een zijdelingse blik in zijn richting, hoewel deze geamuseerd was. "En ik heb mijn taken eigenlijk niet neer hoeven leggen, dus jou weer gaan trainen moet geen punt zijn." Ja, ze was even wat zwakker geweest, maar was al hard op weg met haar revalidatieproces. Elke dag een wandeling en een stukje zwemmen hielp, binnenkort zou ze er regelmatig sparren aan toevoegen en dan zou ze weer op haar gebruikelijke niveau terugkomen.

Een duidelijke blijdschap overviel hem. Over drie dagen al? Hij kon niet wachten. Eindelijk zou zijn leven weer normaal gaan worden, niet langer in de greep van wat Skadi hem had aangedaan. Hij zou zichzelf weer sterk maken en alles op alles zetten om op tijd warrior te worden. De lieve manier waarop Crystal over haar kittens sprak liet hem haar bijna mogen. Ze leek zo moederlijk, zo niet de poes die hij kende. Was ze alleen een verschrikking bij hem? Nee, dat zou wel heel extreem zijn. Gelukkig bleek hem verder trainen geen punt te zijn. Uiteindelijk waren ze toch mentor en leerling, hoe moeilijk ze soms ook tegen hem deed. "Laten we niet te rustig aan doen, okay?" Hoewel het geen beleefde opmerking was, lag er geen eisende toon in zijn stem. Hij wilde gewoon heel graag weer naar hoe het was.

Ze was blij te zien dat hij verheugd was om weer te gaan trainen, ze had zich vaak afgevraagd of hij liever niet trainde, maar nu bleek wel dat Hermitpaw van zichzelf gedreven was. Ze moest het er alleen vaak zelf uit zien te peuteren. Hij miauwde zelfs dat ze niet te rustig aan moesten doen. “Ik wil je niet verder blesseren, ik wil namelijk graag dat je in New-leaf je training afrond.” Miauwde ze met de hint van een glimlach, haar apprentice aankijkend. “Zorg er maar voor dat je dan klaar staat.”

Tevreden knikte hij bij haar verwachting dat hij in New-leaf warrior kon worden. Het zou sowieso later gebeuren dan op een leeftijd van 12 moons, maar zijn verloren tijd kon nog ingehaald worden. Als hij hard werkte, dan zou het maar een moon langer duren. Dat was natuurlijk nog steeds vreselijk, maar het was al beter dan wat hij van zijn mentor had verwacht. "Ik zal klaarstaan." grinnikte hij. Het was haast weer zoals voor zijn verwondingen. "Dan zie ik je over drie dagen weer." Hij zou haar nog de rust gunnen die ze kon pakken, al wilde hij ook gewoon weer weg. Een gesprek met Crystal was nooit te kort, dacht hij met een lachje.

Hermit topic uit tenzij er nog iets gebeurt

Ze geloofde best dat hij klaar zou staan, en dat er nu even een piek van motivatie in zat, maar Crystalstar was niet naïef: ze wist dat Hermitpaw en zij nog steeds geen vrienden zouden zijn. "Goed idee, je wil me natuurlijk niet onnodig onder ogen komen." Miauwde ze met een grijns terwijl haar apprentice het den verliet. Crystalstar dacht na over de aankomende training. Het was al meer dan een moon geleden sinds ze voor de laatste keer bezig waren geweest. Hij kende de basis nu, dus het was tijd om wat voorderingen te gaan maken.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: Today is not the day to jump out of a plane