Bow down and kiss on my ring

Het was eigenlijk best wel saai om geen mentor te hebben. Haar vorige mentor kon door omstandigheden haar training niet meer voortzetten en daardoor zat ze nu totdat haar moeder haar een nieuwe mentor zou geven zonder training. Gelukkig was haar vorige mentor iemand geweest die flink wat vaart had willen zetten in haar training en was het dus nu al een feit dat ze alle jachttechnieken kende en de basistechnieken van het vechten al onder de knie had. Dat zou ervoor zorgen dat ze niet al te veel moest inhalen zodra ze een nieuwe mentor zou krijgen. Omdat Aura goed in leren was en ze best een sterk geheugen had op het vlak van zaken onthouden die haar geleerd waren, was ze er zelfverzekerd in dat ze de dingen die ze al had geleerd niet zou verleren. Haar jachttechnieken oefende ze dagelijks omdat ze voor zichzelf prooi wilde voorzien en natuurlijk soms opgedragen werd door de queens in het kamp om voor hun te gaan jagen, iets wat ze niet leuk vond. Ze hield er niet van om rond gecommandeerd te worden, maar ze had weinig andere keus dan naar ze te luisteren, wat nog één van de honderden redenen was waarom ze graag member wilde worden. Haar grootste drijfveer was nog altijd om Orchis van zijn troon te stoten, een doel dat ze niet kon realiseren zo lang ze maar een simpele young one zou blijven. Het frustreerde haar, maar ach, wat kon ze er aan doen? Aura liep het kamp binnen en haar blik viel meteen op haar zus. Azazel was niet bepaald het evenbeeld van Aura en de kleur van hun vachten bewees dat wel. Je zou zelfs nauwelijks zeggen dat ze zusjes van elkaar waren, maar toch was het zo. Aura's blik werd iets milder toen ze haar zus naderde en kort streek ze met haar vacht langs die van haar zus. "Verveel je je?" vroeg ze op een rustige toon, al was ze wel een tikkeltje benieuwd waarom Azazel hier was en niet uit het kamp.

Light up my Cigarette

Azazel zat in het kamp. Haar zware kop hing een beetje omlaag terwijl haar adem brommend uit haar longen kwam. Ze had een lichte verkoudheid, waarschijnlijk van gisterennacht. Toen was ze in een stortbui terecht gekomen en de gure herfstwind had aan haar doorweekte vacht gerukt. Ze verveelde zich eerlijk gezegd wel een beetje, maar de redding was nabij. De rustige stem van Aura rinkelde in haar oren. De rode vacht, die zo hard op haar moeder leek streek langs de hare. De poes gooide haar grote poot over Aura's schouders heen. Ze probeerde haar te tackelen en op de grond te krijgen. Haar neus schoot naar voren om haar zus een grote smakkerd te geven. Ha!

In plaats van antwoord te geven, besloot Azazel om haar een soort van knuffel te geven. Aura’s poten wiebelden algauw onder haar lichaam toen Azazel haar volledige gewicht op haar liet rusten en Aura ging tegen de grond toen Azazel haar tackelde. Ze trok een nors gezicht toen Azazel haar vervolgens een dikke smakkerd gaf, al kropen haar mondhoeken wel omhoog in een brede grijns. “Was dat nu echt nodig?” gromde ze naar haar zus, al was de affectie wel duidelijk in haar stem te horen. Ze wiebelde licht geamuseerd met haar oortjes en draaide haar kopje – voor zover dat in deze benarde positie ging – om haar neus terug tegen de vacht van haar zus te duwen. “En ga nu maar van me af, grote haarbal,” gromde ze terwijl ze plagerig met haar poot naar haar zus sloeg. Er was niks dan affectie te vinden in de blik van Aura toen ze naar haar zus keek, iets wat niet te vinden zou zijn geweest als ze naar iemand anders dan naar haar familie had gekeken.