Watch me burn

De dagen begonnen steeds kouder te worden, maar Aura trok zich daar eerlijk gezegd weinig van aan. Ze sliep in een toren die niet helemaal wind-proof was, maar ook weer niet het slechtste was om in te slapen als je bekeek dat er members waren zonder een aantal hondentanden die niet in een barn mochten slapen. Het was dan ook haar doel om heel snel zo veel mogelijk hondentanden binnen te slepen zodat ze in elk geval een goede plaats had om te rusten. Maar goed, dat waren doeleinden voor later. Nu moest ze eerst nog door haar training geraken en haar final assesment afronden, maar ze had wel het idee dat dat wel ging lukken. Aura liep langs haar territorium af en besloot om koers te zetten naar het rogue territorium. Het was tijden geleden dat ze daar nog eens was geweest en ze verveelde zich, dus misschien was daar wel iets interessants te beleven. Het duurde niet lang eer dat ze het territorium bereikte en ze liet haar blik langs de open vlakte glijden, waar ze zo nu en dan een schuur zag staan in de verte. Haar blik gleed meteen naar een jonge kater die in haar richting kwam gelopen en kalm ging ze zitten, met een kille blik wachtend totdat hij haar tegemoet zou lopen.

Het was best koeltjes, maar voor hem was het toch geen erg probleem. Met zijn slechte aanvoeling van temperaturen was de warmte juist meer een probleem dan de kou, en de koelte was eerlijk gezegd niet heel slecht. Het deed hem wakker en goed voelen, klaar om weer verder te reizen en dingetjes te ontdekken. Hoe dan ook, een bepaalde geur vloog zijn neusgaten binnen; de geur van de andere kittypets- maar dan met die tanden in hun halsbanden. BloodClanners als hij zich niet vergiste? Ze noemden zichzelf de Elite en waren heel bloeddorstig, hun naam waarschijnlijk wel aan te danken. Daar verderop zag de witte kater een rode poes zitten, en met zijn dunne poten stapte hij naar haar toe. Normaal gezien zou hij dat niet doen, aangezien die katten zo gevaarlijk waren. Maar nu was hij voorlopig niet bang meer.

De kater kwam haar tegemoet en ze liet haar blik kort over hem heen glijden. Knap, een witte vacht en blauwe ogen. Hij leek een paar manen ouder dan haar te zijn en ze liet haar blik goedkeurend over hem heen glijden. Ze zou natuurlijk nooit een partner kiezen buiten haar groep als ze al voor een partner zou gaan, maar hij was zeker niet lelijk. Ze knipoogde dan ook plagerig naar hem toen hij dichterbij kwam, maar deed dat meer om hem in de war te brengen dan dat er echt een betekenis achter school. Aura was iemand die met gevoelens van anderen wilde spelen en als een kater echt zo dom was om voor haar te vallen, dan was dat zijn probleem en niet het hare. “Hallo daar, knapperd,” sprak ze op een flirterige toon tegen hem. “Woon je hier ergens in de buurt of kom je me verjagen?” Een uitdagende twinkeling verscheen in haar groene blik terwijl ze hem afwachtend aankeek.

De poes bleek een andere reactie te hebben dan de andere Bloodclanners die hij in actie had gezien. Ze knipoogde naar hem en noemde hem… Knapperd? De kleine kater wierp een verwarde blik in zijn blauwe ogen en schudde die alweer af. Het was geen goed moment voor verwarring te tonen. Bloodclanners speelden graag met anderen, beiden letterlijk als figuurlijk. Een uitdagende twinkeling verscheen in de groene ogen van de poes en ze vroeg hem of hij hier woonde… Of dat hij haar zou verjagen. De kater zag er niet erg eng of sterk uit- niet dat hij dat niet kon zijn, het was gewoon raar om te horen van iemand zoals zij. En veel woorden gebruiken zou de witte tom niet doen, want door zijn stemproblemen haperde hij steeds. En de meeste idioten in deze wereld beschouwden haperen als ‘verlegen’. Hij was misschien verlegen, maar ook niet zo erg. “Hm”, liet hij kort klinken en hief zijn kopje wat op, een afkeurende blik op de Bloodclan poes richtend. Ik val niet voor je spelletjes.

Zijn reactie amuseerde haar, al vroeg ze zich af of ze het wel een reactie kon noemen. Het was een kort woordje waar ze niet veel van op had kunnen maken als ze op dat moment zijn blik niet had gevangen. Ze vond het lichtelijk amuserend te noemen hoe dat hij afkeurend in haar richting keek, misschien denkend dat ze er ook maar iets om gaf om hoe hij over haar dacht. Of misschien had hij wel meer verstand dan dat ze achtte dat hij had en verbaasde hij haar nog wel met zinnige reacties of een zinnig denkvermogen, wie weet. “Je bent wel niet erg spraakzaam,” zei ze en ze trok een pruillipje naar hem. “Heeft je mammie je dan niet verteld dat het fatsoenlijk is om terug te reageren als iemand iets tegen je zegt?” Ze trok weer een pruillipje naar hem terwijl ze wachtte op zijn reactie. Of niet, als hij besloot om er geen te geven.