There's no more use to running

Het begon laat op de middag te worden. De zon stond niet langer meer aan zijn hoogste punt en het was eigenlijk nog verrassend warm geweest voor de periode van het jaar. Of ja, warm kon je het niet echt noemen, maar het was in elk geval niet ijskoud. Blazekit besloot om in stilte van de laatste zonnestralen te genieten; hij wist dat het niet lang zou duren eer dat het echte slechte weer eraan zou komen, al had hij er nauwelijks een beeld bij wat dat slechte weer dan zou inhouden. Volgens zijn moeder zou er dan een witte, koude laag over het territorium komen dat het moeilijk zou maken om te jagen. Wanneer hij er met zijn poot in zou stappen, zou het smelten en in een waterachtige substantie op de grond belanden. Het klonk allemaal nogal fantasierijk, maar hij zou wel zien of dat ze gelijk had of niet. Aangezien ze al langer op de wereld was als hem nam hij aan dat ze het niet zomaar verzon. Zijn moeder had ook gezegd dat er betere seizoenen waren om zijn training in te beginnen, maar Blazekit was er wel vrij zeker van dat hij het goed zou doen. Hij moest wel, als hij de aandacht van zijn vader wilde trekken. Zijn nieuwsgierigheid geprikkeld hebbende, stond Blazekit op en liep naar de warrior’s den toe. Zijn blik gleed behoedzaam naar binnen en pas toen hij zag dat er niemand was, ging hij op onderzoek uit. Hij probeerde door zijn reukzin te gebruiken het nest van zijn vader op te sporen, maar dat was nog niet zo’n gemakkelijke taak met het aantal warriors dat zich in de Clan bevonden.

Het was vandaag wat warmer geweest dan normaal, maar zoveel effect had het niet gehad. Het was nog steeds koud en verschrikkelijk en hij zou het liefst van alles willen dat de warmte weer terug zou komen zodat hij de Clan op z’n minst op hun gemak konden stellen door meer prooi te brengen. Dat was het minste wat hij kon doen om een goede warrior te zijn. Na veel moeite gedaan te hebben vandaag om wat prooi te speuren had de kater enkel een muisje kunnen vangen en had die op de prooistapel gelegd waarna hij vermoeid naar de warriorsden liep, want hij had zin in een klein dutje om weer op energie te komen, alhoewel hij meteen een kitten spotte die zat rond te neuzen in de den. Het leek wel alsof die opzoek was naar iets, en alhoewel het hem niet kon schelen, besloot hij er toch naar de vragen. “Naar wat ben je opzoek…?”, zijn stem klonk brokkelijk en vermoeid, maar dat was nog een kenmerk van ook niet genoeg geslapen te hebben vannacht.

Blazekit schrok niet echt van de aanwezigheid van een warrior. Het was immers de warrior’s den en hij had wel kunnen verwachten dat vroeger of later één van de warriors naar hier zouden komen voor wat rust te krijgen. Zijn blik gleed over zijn schouder toen de warrior aan hem vroeg wat hij zocht. Omdat hij meer en meer tijd begon te spenderen buiten de nursery herkende hij de warrior van gezicht, ook al kwam zijn naam niet meteen in hem op. Het leek hem ook niet echt een warrior waar zijn vader veel contact mee zou hebben, maar hij kon het altijd proberen. “Ik zoek de nest van mijn vader,” zei hij op een licht defensieve toon. Hij twijfelde kort, maar vroeg toen uiteindelijk: “Weet jij soms waar hij slaapt?”

De kitten beantwoordde zijn vraag en zei dat hij opzoek was naar het nest van zijn vader. Nou, hij zou wel geholpen hebben, als hij wist wie dat zijn vader was. Hij had geen verstand van de familieleden van de huidige generatie kittens en keek hem daarom ook kalm aan. “Wel, wie is je vader precies? Dan kan ik het misschien voor je aanwijzen”, vroeg de donkerbruine kater hem vervolgens. Zij kenden hem misschien niet, maar hij kende wel zowat waar elke warrior sliep. Het was zijn goed geheugen die hem daarbij hielp en hij hield dat alleen voor zichzelf. En alhoewel hij hen niet vanbinnenuit kende waardoor familie zoeken een grote raadsel kon zijn, kwam het voor één keer in zijn leven wel als nuttig voor deze kitten.

Blazekit twijfelde kort toen de kater vroeg wie zijn vader was. Hij wilde niet zwak overkomen, maar ergens was de nieuwsgierigheid veel te groot. Hij wilde de geur van zijn vader kennen zodat hij hem kon vinden als hij hem nodig zou hebben, ook al was hij er vrij zeker van dat zijn vader hem niet zou helpen totdat Blazekit had bewezen dat hij het verdiende om in de Clan rond te lopen. “Zijn naam is Flarefang,” zei Blazekit uiteindelijk na een korte stilte.

Er heerste een korte stilte en zijn koele blik bleef hangen op de kitten tot hij wat zei.  Hij zei dat zijn vader Flarefang was, een kat die hij jammer genoeg niet zo goed kende. Maar het geluk van de kitten brandde goed, want de donkerbruine kater wist in ieder geval wel waar het nest lag. “Zijn nest is daar, in de hoek” hij wees de plek aan met zijn staart en liep er daarna nog eens naartoe om de exacte met zijn poot aan te wijzen. “Flarefang is een goede warrior. Ik ken hem zelf niet zo goed, maar ik heb wel veel van hem gehoord”. Zijn stem klonk droog, maar er zat wel iets van bewondering in. Het was alleen niet echt te merken, jammer genoeg. Het leven was te ingewikkeld om bewondering te tonen voor grotere warriors.

Blazekit wist niet precies wat zijn hele bedoeling hiermee was. Hij had bewondering voor zijn vader, dat zeker, maar hij voelde ook frustratie omdat zijn vader maar niet wilde erkennen dat hij het echt wel waard was om rond te lopen in de Clan. Zijn blik gleed naar de jonge warrior toen deze met lichte bewondering over zijn vader sprak. Het verbaasde Blazekit weinig dat zijn vader onbekend was voor de jonge warrior. Zoals Blazekit zijn vader had gezien, ging hij enkel om met oudere warriors en warriors die hij als zijn gelijken zag. Misschien zou het hem ergens wel moeten troosten dat zijn vader niet alleen zo streng was voor zijn kitten, maar dat deed het niet. “Ik vraag me af of hij ook een goede vader kan zijn,” zei hij op een zachte toon, waarna hij kort met zijn oortje trok. Hij stapte naar het nest van zijn vader toe, de warrior achter hem even vergeten zijnde. “Om zijn aandacht te verdienen, zal ik grootser dan hem moeten worden. Ik denk dat dat me wel gaat lukken. Het moét me wel lukken.” Een bepaald vuur verscheen in zijn ogen terwijl hij naar het nest van zijn vader keek en zijn nagels uit hun hulzen schoten. Hij moest beter worden dan zijn vader. Dat moest gewoon.