This is my kingdom come

Nog even. Nog even moest hij wachten eer dat hij apprentice zou worden. Dan zou hij aan zijn vader kunnen laten zien wat hij waard was. Een deel in hem hoopte dat zijn vader zijn mentor zou worden, maar een ander deel hoopte dat dat niet het geval zou zijn. Zijn vader zou hem alleen maar beledigen en denigrerend bekijken doorheen heel zijn training en hoewel Blazekit wel zelfverzekerd was over zijn kwaliteiten wist hij niet of hij het één hele training lang ging aankunnen om in het gezicht van zijn neerbuigende vader te kijken. Blazekit’s blik gleed naar buiten en omdat de nursery verstikkend aanvoelde, stond de kitten op en liep vervolgens naar buiten toe. Een frisse wind waaide door het kamp, maar Blazekit had er weinig last van met zijn opgezette vacht en dus ging hij zitten, zijn blik richtend naar niks speciaals. Zijn ogen volgden kort de bewegingen van anderen, maar niet lang genoeg om hun aandacht te trekken en hun een reden te geven om een praatje met hem te maken. Het liefste wilde hij met rust gelaten worden en enkel met zijn moeder praten, maar zijn Clan leek zo sociaal te zijn dat hij al enkele momenten had meegemaakt dat dat niet mogelijk was. Ook nu zuchtte hij zacht inwendig toen hij merkte dat een warrior in zijn richting kwam gelopen en expres hield hij zijn blik afgewend en deed hij alsof hij het niet zag.

Shadowspark liep naar de prooistapel toe, de steeds kleiner wordende prooistapel. Het was al weer bijna Leafbare, en steeds minder prooi liet zich zien. Vooral op koude dagen zoals deze, had je geluk als je met een muis of twee terug kon komen van het jagen. Een koude wind waaide door het kamp heen. Gelukkig was er genoeg besschutting om de ergste wind te stoppen, hij kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn in het Windclan kamp. De zwarte kater boog zichzelf voorover en pakte een muis van de stapel, om die naar de elders te brengen. Hij was al onderweg naar de elders den toen zijn oog op een kitten viel, eentje die buitje de nursery stond. Met dit weer zouden de kittens binnen moeten blijven, was er geen queen die deze naar binnen kon roepen? Blijkbaar niet, want na een tijdje was de kitten nog steeds buiten. Ach ja, de kitten buiten de nursery leek oud genoeg, bijna een apprentice al, het kon vast geen kwaad. Shadowspark besloot om richting hem te lopen, in plaats van de elders, iemand anders zou hen wel prooi komen brengen. ‘Goedendag, Blazekit. Aan het genieten van de koude wind?’ Zei hij op vriendelijk toon tegen hem, en legde zijn muis neer.

De warrior besloot om de duidelijke hint die Blazekit hem gaf te negeren en hem toch te naderen. Blazekit richtte zijn blik dan toch maar een tikkeltje onwennig naar de senior warrior en deed zijn best om hem te herkennen. Hij was ouder dan zijn vader en er was ook veel meer warmte te vinden in zijn blik dan Blazekit ooit bij zijn vader zou vinden. Het was des te meer reden voor Blazekit om zo veel mogelijk afstand tussen hem en de kater voor hem te creëren en dus gaf hij enkel een kort knikje dat als begroeting moest dienen. De kater leek zijn naam te kennen en Blazekit probeerde het schuldige gevoel dat hij de naam van de kater niet kende te onderdrukken. “Zo koud is het nu ook weer niet,” mompelde hij met zijn hese stem op de woorden van de kater. Natuurlijk moest er net op dat moment een ijskoude wind langs zijn pels glijden waardoor een zichtbare huivering door hem heen ging. Blazekit trok geïrriteerd met zijn oortje en wendde zijn blik naar beneden. “En jij dan?” ging hij mompelend verder. “Heb jij geen last van de wind?” Waarom ging de warrior niet gewoon weg? Er was maar één mannelijke kat in deze Clan waar hij de aandacht van wilde hebben en deze zou hem blijven negeren totdat hij een warrior was, dus waarom moest hij zich bekommeren om de rest?