Darkness falls across the land

Het was duidelijk merkbaar dat Leafbare begon te naderen: het werd steeds vroeger donker en de temperaturen zakten razendsnel, al viel het nu naar Stormflight’s idee nogal mee. Het was al wel eens erger geweest. En hoewel Leafbare niet zijn favoriete seizoen was, was er ergens wel dat kittenachtige gedeelte in hem dat er naar uit keek om zijn territorium te zien veranderen in een sneeuwtapijt. Hij herinnerde zich nog hoe de eerste sneeuwvlokjes op zijn neus waren gevallen toen hij nog maar net uit de nursery kon kruipen en dat was wel een leuke ervaring geweest. Nu hij een volwassene was, snapte hij echter wel hoe vervelend de situatie voor zijn Clan kon worden als het sneeuwtapijt te lang aanhield en hoopte hij dan ook dat het niet al te lang zou duren dat de strenge Leafbare zich zou aanhouden. Maar goed, dat had hij allemaal niet in zijn poten en dus maakte hij zich er voor nu ook maar niet te druk om. Stormflight liep het kamp binnen toen de schemering goed in begon te gaan en wachtte geduldig af tot de elders en de kittens hadden gegeten voordat hij naar de prooistapel liep. Zijn blik bleef kort hangen op Salmonsight, die hetzelfde idee leek te hebben als hemzelf. Hij herinnerde zich dat ze samen een nachtelijke wandeling hadden gedaan door het territorium en hij glimlachte warm naar haar. “Zie je het zitten om een prooi met me te delen?” vroeg hij op een warme toon aan haar, knikkend naar haar als begroeting.

De schemering viel en de dag zat er weer op. Opnieuw ging de zon onder om zijn nachtelijke rust te nemen en het duister even over te laten nemen voor hij weer zou rijzen de volgende dag. De poes had vandaag een poging gedaan tot de jacht en ze had wat prooien gevangen, waarna ze die legde op de prooistapel. Maar net toen ze weg wilde gaan, vroeg een bekende stem of ze samen met hem een prooi wilde delen. Het lichtniveau was net nog hoog genoeg om hem duidelijk te kunnen zien en ze slikte een kleine brok door haar keel want ze had geen honger, ze had daarstraks goed gegeten en ze was hier enkel om prooien af te leveren. “I-ik… ehm”, stamelde de bruine kattin wat, “Ik heb niet echt honger”. De kattin had ooit een nachtelijke wandeling met hem gemaakt, maar veel had dat niet echt voor haar betekend, want ja, het was donker en ze zag niets… Het was gewoon een stuk van haar leven die ze snel vergat.

Stormflight gaf een knikje toen ze zei dat ze geen honger had. “Des te meer voor mij,” zei hij op een plagerige toon. Hij keek in de richting van de nursery en vroeg zich af of hij nog even langs Dawnkit moest gaan, maar besloot uiteindelijk om toch nog een poging te wagen een gesprek te hebben met de poes hier voor hem. Ze hadden elkaar niet echt goed leren kennen tijdens hun nachtelijke wandeling omdat het meer had bestaan uit Stormflight die ervoor moest zorgen dat ze nergens tegen botste dan iets anders en hij had het gevoel dat hij dat aan zichzelf te danken had. “Zie je het dan wel zitten om nog eens een poging te doen elkaar beter te leren kennen? Ik heb het gevoel dat dat niet zo goed ging de vorige keer,” grinnikte hij, zijn blik laten glijdend naar de warrior’s den. Hij pakte de prooi tussen zijn kaken en liep naar een plekje vlak voor de den, waar hij ging liggen. Hij zou zelf wel zien of ze zin had in een gesprek of niet.

De kater mocht zoveel prooi hebben als hij wou, maar zij had genoeg. Straks werd ze nog een echte zalm als ze veel meer at, en dat wou ze liever niet. Het was al moeilijk genoeg obstakels te ontwijken met haar dunne lichaam… Dan zou je niet kunnen voorstellen hoe het anders zou geweest zijn. Well het maakte toch niet uit. Opeens brak de vraag door of ze tenminste eens een kans wouden nemen om elkaar beter te leren kennen. Maar voordat ze een antwoord kon geven pakte die een prooi van de stapel en ging toen voor de warriors den zitten. Het lichtniveau zakte telkens weer, waardoor hij er nu uitzag als een zwarte blob met zwakke lichtstreepjes. De kattin keek nog even na en ademde eventjes diep in voor ze naast hem kwam zitten. “Dus… Wat nu..?”

Het leek erop dat Salmonsight behoorlijk sociaal onbeholpen was als het aankwam op een gesprek voeren. Stormflight vroeg zich af hoe dat dat kwam. Hij moest eerlijk toegeven dat hij pas sinds een tijdje begonnen was met het beter leren kennen van zijn Clanmates omdat hij zich voordien altijd op trainingen gefocust had. Salmonsight mocht dan al wel enkele manen bij hem in de den liggen, maar dat wilde niet zeggen dat Stormflight echt wist wie ze was of hoe haar karakter in elkaar stak. “Nu praten we over onderwerpen dat we leuk vinden,” sprak hij lichtelijk geamuseerd tegen haar. “Wat vind je leuk om over te praten?” Het leek hem het beste om het gesprek wat oppervlakkig te houden nu ze elkaar nog niet goed kenden. Hij zou wel zien of het dan over zou gaan naar een dieper level of dat het eerder oppervlakkig zou blijven.

Het was best wel logisch dat ze sociaal onbeholpen was. Ze had niet veel met anderen gepraat in haar hele leven omdat ze haar niet graag hadden. Ze bleven van haar weg omdat ze haar eng vonden. Of raar. Het was altijd één van de twee. Tijdje geleden werd ze nog gepest door een senior warrior omwille van haar zicht. Als ze er aan terugdacht, dan leek ze wel te willen zuchten. Maar dat deed ze niet. 'Nu praten we over onderwerpen dat we leuk vinden', sprak de grijze tom geamuseerd. 'Wat vind je leuk om over te praten?'. De kattin trok eventjes met haar oren uit twijfel en keek wat rond. "Euh... Ik heb eigenlijk geen enkel idee", gaf ze eerlijk toe.

Stormflight vond het ergens wel schattig dat Salmonsight zo sociaal onbeholpen was, al bemoeilijkte het wel om een gesprek met haar te hebben. Hij groef diep in zijn gedachten voor een onderwerp en kwam uiteindelijk op iets. “Je hebt toch een zoontje sinds kort, is het niet?” vroeg hij op een warme manier aan haar. Hij had haar een tijdje terug zwanger rond zien wandelen door het kamp en nam aan dat haar kitten nu geboren was. Hij voelde zich een beetje schuldig omdat hij er nu pas mee aan kwam zetten, maar soms was hij ook een beetje sociaal onbeholpen. Hij deed echter zijn best en daar draaide het om, toch?