Twolegs? Danger!

Daarstraks was er iets heel geks gebeurt. Hazelpaw was het kamp binnengestormd met de mededeling dat er twolegs in de buurt waren. Het was de angst die haar bijgebleven was en de grote vraag: wat waren nu twolegs? Ze wist in iedereen geval dat twolegs gelijk stonden met gevaar! Laurelkit zat met een fronsje voor de nursery en staarde bedenkelijk naar de kampuitgang. Mama had gezegd dat het 'gevaarlijk' was om de nursery te verlaten zonder haar, dat er altijd iemand bij hen moest blijven omdat ze anders de warriors onder de voet zouden lopen. Ze stond enorm op de clanregels en op het respecteren van elkaar. Laurelkit was dan ook de eerste die zoiets zou opvolgen. Héél nieuwsgierig zijn en katten in de weg lopen was ook niet haar ding. Daarom dat ze hier nu zelf aan het peinzen was over het begrip 'twoleg'. Misschien dat er wel iemand bij de nursery passeerde, iemand die haar een verklaring kon geven. Of misschien... Ze draaide zich snel om. Pridekit! Misschien wist hij het wel?

Eerst Pridekit, daarna open!

Pridekit lag in de schaduw aan de voorkant van de nursery, zijn tweekleurige oogjes uitkijkend over het camp. Daarnet was er even wat commotie geweest toen een jonge kattin het camp binnengestormd was, maar het katertje was onbewogen blijven liggen. Het was niet aan hem om daar iets aan te doen en ze zouden het hem wel duidelijk maken als er iets was dat hij kon doen. Met zijn halfzwarte vacht ging hij bijna half op, hier in de schaduw, maar toch had iemand hem blijkbaar opgemerkt. Zijn zwart-witte zusje ontmoette zijn blik met haar onschuldige gele oogjes. Ze leek meer aangedaan door de mededeling dan hij dat was. Pridekit gaf geen echte reactie op haar blik maar keek haar zwijgend aan. Als ze iets wou weten, moest ze maar iets vragen. Hij was niet goed in tussen de lijnen door lezen.

Oh, Prikekit, haar broertje! "Pride!" mauwde ze dan ook snel en ging voor hem staan. Misschien dat hij het wel wist. Haar heldere oogjes ontmoette die van hem. "Weet jij wat een twoleg is, hoe ze er uit zien?" vroeg ze dan ook meteen. Hij zei niet altijd heel veel, maar dat vond Laurelkit absoluut niet erg. Ze was heel blij dat hij, net zoals haar, zich hield aan de gemaakte afspraken. Een kit die ze eerder ontmoet had, Mistkit, had haar in de problemen gebracht en dat vond ze absoluut niet fijn. Ze had niets gedaan, maar toch stak de andere kitten de schuld op haar. Pridekit daarentegen zou niet slecht over haar praten. Toch? Oh, nu pas merkte ze dat ze vlak voor zijn neus was gaan staan. Oeps. ze zette dan ook snel een stapje opzij. "Twolegs zijn blijkbaar gevaarlijk, maar ik weet niet wat het is." mauwde ze nog. Hij had het nieuws waarschijnlijk ook wel gehoord.

Zijn zusje racete meteen op hem af toen ze hem opmerkte, net een tikkeltje te dichtbij om comfortabel te zijn - maar Pridekit was niet het type om daar iets over te zeggen. Hij had echter wel beter verwacht; maar het was niet beleefd om anderen constant op hun fouten te wijzen. Starclan, hij zou niets anders doen. Laurelkit vroeg hem of hij wist wat een twoleg was of hoe ze eruit zagen; Pridekit dacht even na, maar moest toen schoorvoetend met zijn hoofdje schudden. Nee, dat wist hij niet. Hij zou het echter wel moéten weten. Meteen sloeg hij op in zijn hoofd dat hij iemand erom zou moeten vragen. Dan zou hij de volgende keer wél een antwoord kunnen geven. "Ik zal het voor je uitzoeken, ok? En dan vertel ik het je.", antwoordde hij rustig, zijn stem kalm en zijn blik neutraal. Dit zou hij doen voor zijn arme zusje, en dan zouden ze beiden slimmer zijn.

Wat had ze een geluk met haar broer! "Ik zal het voor je uitzoeken, ok? En dan vertel ik het je." Hij zou het voor haar uitzoeken, wat haar al in eerste instantie gerust stelde. Zelf zou ze nooit het gevaar opzoeken, wetende dat ze voorzichtig moest zijn en zich aan de regels moest houden. Uiteraard zou het gevaar zich niet aan de regels houden, maar daar had ze nog geen weet van. "Ze klinken gevaarlijk," merkte ze alvast op, ervan uitgaand dat dat ook zo was. De alarmerende kreten hadden haar die boodschap meegegeven, dus ze was op haar hoede. Even keek ze links en rechts om er zeker van te zijn dat ze in het kamp veilig waren voor de Twoleg, hoe ze er ook mochten uitzien.