Picture perfect I don't need no filter

Het was alweer een paar dagen geleden dat zijn mentor ziek was geworden, maar Disarmingpaw moest eerlijk zeggen dat hij weinig miste van zijn trainingen. Hij ging gewoon met andere groepen mee en omdat die ook uit beginnelingen bestonden, viel hij niet zo heel ver terug in zijn training. Al zou hij zichzelf niet echt als een beginneling beschouwen. Welke apprentice die immers aan zijn eerste dag van zijn training begonnen was, kon zeggen dat hij al een prooi had gevangen? En dan ook nog eens in deze periode? Hij kon dus wel stellen dat hij de reflectie van perfectie himself was. De crème de la crème. Dat Sunkit dat niet in wilde zien, was haar probleem. Het irriteerde hem nog steeds hoe dat ze afwerend had gereageerd op zijn woorden, maar ach. Hij had vandaag een paar she-cats in zijn groep gehad aan wie hij zijn kunsten wél had kunnen laten zien. En ze waren duidelijk onder de indruk van hem geweest, maar zeg nou zelf: wie zou dat niet zijn met zo’n knapperd als hij? Als iemand zijn zinnen al had gezet op Acornstar’s positie, dan moesten ze maar heel snel ruimte voor hem maken. Wie was er beter geschikt dan hij? Juist ja, helemaal niemand. Met een brede grijns om zijn lippen week Disarmingpaw af van zijn territorium en liep het verloren territorium binnen. Hij had deze plek al een paar keer eerder bezocht, ook al had zijn vorige mentor hem verboden om dat te doen. Maar goed, die lag ziek in de medicine cat’s den, dus die kon er toch niks meer van zeggen. Nieuwsgierig liet Disarmingpaw zijn blik langs het verbrande territorium glijden en vroeg zich af welke kant hij net op zou gaan toen een indringende visgeur zijn neusgaten bereikte. Humph. Een RiverClanner. Net wat hij nodig had. Not.

De gebieden van je vijand kennen was natuurlijk goed, maar zelfs hij wist dat hij daar niet genoeg kon rondkijken voordat hij eentje op zijn rug kreeg. Natuurlijk, hij kon zo'n bemoeial echt wel aan en zelfs naar Silverpelt sturen. Als ze niet te sterk waren, want hij mocht zelf niet dood. Een Riverclanner die dood ging door een gevecht was zwakte en waardeloos. En vandaag voelde hij zich niet op zijn hoede toen hij even Windclan in was geslopen, er hingen te veel verse geuren tegen zijn voorkeur. Vandaag ging hij eens kijken naar een gebied van een oude vijand, eentje die nog voor zijn tijd verdwenen was. Hij had verhalen gehoord over Skyclan, maar dat was allemaal in vlammen opgegaan. Het was niet de eerste keer dat hij daar kwam, hij had het gezien in een verloren stand en hoe de Twolegs het eigen hadden gemaakt. Sommigen zouden het daarom niet meer de moeite vinden, nu die rare wezens alles hadden ingenomen. Hij zag gewoon een kans hoor, wat maakte die Twolegs uit als je meer gebied had. Meer prooi. Oh, en als hij dan eeen Shadowclanner rook kon hij die gewoon weg meppen. Hij zag de kat wat verderop, nog een Apprentice. Niet bepaald iets om je zorgen over te maken. Hij wist niet precies wat hij van Shadowclan moest vinden. Natuurlijk, Riverclan was in elk geval de sterkste, maar voor een tijdje gokte hij erop dat Shadowclan ook niet vlug ten onder gingen. Wel, ze waren dolleuk ingenomen door Bloodclan en moesten gered worden door de andere clans. Wat niet eens lukte omdat ze gewoon meededen met die nepclan. Nu waren ze weer vrij, maar het had zijn indruk van de clan veranderd. ''Hey kikkervreter!''riep hij ter begroeting naar de Apprentice. Grimestripe begroette het liefst non-Riverclanners zo, al had hij wel wat meer benamingen. Dat hij een stuk ouder dan deze jonge man was kon hem niet schelen, hij gooide ze allemaal op een kluitje.

De RiverClanner leek al net zo erg gesteld te zijn op zijn aanwezigheid als dat Disarmingpaw dat had op de RiverClanner zelf. Hun blikken kruisten elkaar en Disarmingpaw zag dat het een senior warrior was, iemand die al wel wat ouder was. Hij trok kort met zijn oortje toen de RiverClanner een begroeting naar hem riep dat eerder passend zou zijn tussen apprentices dan tussen een senior warrior en een apprentice, maar had hij van zo’n lage Clan als RiverClan ook niks anders verwacht. “Wat moet je, gore visvreter?” vroeg hij dan ook arrogant op zijn beurt. Hij zag dat de tom cat niet half zo knap was als hijzelf en dat het ouder worden niet bepaald wonderen voor hem verrichtte. Disarmingpaw kon al wel raden wat hij later zou worden als hij ouder werd: knap, getalenteerd en een ware eye candy voor alle she-cats in en buiten zijn Clan. Dat zou deze tom cat niet kunnen zeggen van zichzelf. “En je hoeft eigenlijk niet dichterbij te komen om die vraag te beantwoorden, hoor,” voegde hij er op een nonchalante toon aan toe. “Die stank van jullie is vanaf hier al overheersend genoeg.”

“Verpest wordt?” vroeg Disarmingpaw alsof hij het niet goed gehoord had. Hij liet zijn blik vervolgens overdreven over zijn omgeving glijden, alsof de RiverClanner een kat achter hem had gespot die Disarmingpaw nog niet had gezien. De apprentice legde een poot tegen zijn borst en sloot kort even zijn ogen om het dramatisch effect te versterken. “Ik denk dat er in ShadowClan en omstreken geen knappere kat te vinden is dan mij. Maar ja, ik zou ook zo zuur doen als ik geen hoge reputatie had bij de vrouwtjes,” zei hij op een valse toon tegen de kat tegenover hem. Die visgeur die om hem heen hing, moest vast ook geen wonderen doen. Hoewel… misschien maakte hij in zijn eigen Clan nog wel kans; daar roken ze allemaal zo vies. “Het is niet alleen de geur die me op afstand houdt,” zei hij gniffelend tegen de senior warrior tegenover hem. “Dadelijk is het lelijk zijn ook nog eens besmettelijk. Ik zou niet willen dat deze prachtige pels verpest wordt door… zoiets.” Hij trok zijn neus op en keek de ander aan alsof hij echt iets heel vies was. En dat was hij waarschijnlijk ook wel.

Ah, weer zo’n jaloerse ziel. Wat had hij toch altijd geluk met dat soort katten. Het leuke aan jaloezie was dat het makkelijk op te wekken viel en dat het nog makkelijker aan te wakkeren was. Een paar valse opmerkingen en je had eigenlijk al je doel bereikt. Disarmingpaw rolde met zijn ogen toen de visvreter zijn woorden sprak. “Medelijden? Nah, je zou eerder medelijden met ze hebben als ze voor stinkende idioten zoals jou zouden kiezen,” zei hij op een vrolijke toon tegen de ander. Nog een belediging volgde en Disarmingpaw kon het niet laten om hard te lachen. “Kittens? Jij? Denk je dan werkelijk dat er nog interesse is voor zo’n oude zak? Ik zou maar snel beginnen als ik jou was.” Disarmingpaw begon nog harder te lachen. “Ik dacht dat de meeste katers met dat soort praatjes allang kittens hadden, maar dat valt me toch wel even van je tegen. Misschien zijn de vrouwtjes dan toch niet zo erg in je geïnteresseerd zoals je had gedacht?” Hij keek de ander onschuldig aan en bijna op een medelijdende manier, alsof hij het echt erg vond voor de ander dat hij nog geen partner had. Haha. Not.

“Natuurlijk is het je eigen keuze,” antwoordde Disarmingpaw op een poeslieve toon. “Maar herinner je nog onze deal? Jij gaat kittens hebben voordat ik een poes een kopje kan geven. Ik zou er maar snel aan beginnen dan.” Hij gniffelde weer. Het kon inderdaad kloppen dat het iets langer zou duren voor hem eer dat hij een poes een kopje kon geven omdat er op dit moment weinig poezen in zijn Clan waren die hem echt aardig vonden, maar dat zat hem niet heel erg dwars. Bovendien, als dit een échte deal zou worden, kon hij nog altijd liegen. Ze moesten niet denken van ShadowClanners dat zij eerlijke katten waren; dat waren ze echt niet. Disarmingpaw richtte zijn blik weer op de gestreepte warrior toen deze hem begon te bedreigen. “Wel, wel,” sprak hij geamuseerd. “Het ziet er naar uit dat we hier iemand hebben die er niet tegen kan als hij zelf uitgelachen wordt. Een kort lontje, lelijk en je stinkt… weet je zeker dat er geen andere Clan is die beter voor je is geschikt?” Hij deed net alsof hij diep nadacht. “Zoals BloodClan, bijvoorbeeld?”

Het leek erop dat ze een deal hadden gevormd, maar geen deal dat Disarmingpaw echt nauw nam. Hij zou het behoorlijk grappig vinden als de tom cat nu snel aan kittens zou beginnen, puur om Disarmingpaw een loer te draaien. Dan zou Disarmingpaw gewoon liegen dat hij één of andere she-cat een kopje had gegeven en dan liep de gestreepte warrior rond met een stel mormels die enkel voor een weddenschap ontstaan waren. Disarmingpaw wilde het gezicht van de moeder en van de Clan van de gestreepte warrior wel eens zien als dat zou gebeuren. Zou hij dan door zijn Clan uitgekotst worden? Dat vond Disarmingpaw wel een leuk idee en hij moest moeite doen om niet breed te gaan grijnzen toen de kater voor hem BloodClan afkraakte. “Aan ons kunnen tippen?” Hij trok een gezicht. “Oh my. Was dat een teken tot verzoening? Ik denk dat je het verkeerd hebt. Ze kunnen natuurlijk wel aan jullie visvreters tippen, maar ons ShadowClanners is een heel ander verhaal.” Hij hief zijn kopje hooghartig op. “We hebben ze al één keer eens een kopje kleiner gemaakt en dat zouden we zo weer doen als ze ons territorium binnen drongen.” Over het feit dat zijn Clan een tijdje over was genomen door die bloedhonden ging hij het niet hebben. Dat waren simpele details die wat hem betrof vergeten mochten worden.