I'm not one to stick around

Zijn koude blik gleed over het kamp, waarna het bleef rusten op de prooistapel. Die zag er naar zijn idee maar miezerig uit en met het rollen van zijn ogen kwam Thawrage overeind. Konden ze in deze verdomde Clan dan ook niks zelf regelen? Het werd tijd dat hij een apprentice zou krijgen zodat er tenminste drie katten zijn die fatsoenlijk waren om in een Clan te leven. Dat waren dan zijn apprentice, Oakpaw en hijzelf. Zijn broertje zou een waardige warrior worden, daar had Thawrage wel vertrouwen in. En anders zou hij zijn broertje wel helpen. Zijn broertje was net als hemzelf een Tunneler en als Harespring haar job niet fatsoenlijk kon doen, zou Thawrage het wel van haar overnemen. Met of zonder toestemming van Wolfstar. Thawrage keerde het kamp demonstratief de rug toe en liep, met zijn kin hoog in de lucht, het WindClan territorium in. Hij opende zijn bek en meteen kwamen er al diverse prooigeuren zijn kant op gewaaid. Hoe kon de prooistapel er zo zielig uitzien als het hier gewoon barstte van de prooi? Er waren wel wat oude geuren bij, maar die zou hij zo weer kunnen traceren. Het was immers niet omdat hij zijn tijd onder de grond spendeerde dat hij niet meer kon jagen. Thawrage liep naar het gedeelte van zijn territorium waar hij wist dat hij veel veldmuizen kon vinden en na wat zoeken had hij er ook effectief één gevonden. Hij dook in de jachthouding, hield zijn staart achter zich uitgestoken en kwam langzaam dichterbij. Zijn lichaam leek wel één met het gras te zijn en Thawrage had zijn prooi ook zeker gevangen als geritsel achter hem die kans niet verpest had. Met een woedende blik in zijn ogen kwam Thawrage overeind en keek met zijn kille gouden blik over zijn schouder naar de schuldige. “En hier was ik dan, denkend dat als je eenmaal je warrior rang verdient, je wel beter weet dan luidruchtig door het territorium te stampen,” zei hij op een schampere toon tegen zijn dengenoot. “Is er één geldige reden waarom je zo veel geluid moet maken en mijn jacht moet verpesten, Shadefeather?”

De kater was op weg om te jagen, maar was op het moment nog niet aan het jagen. Dat zorgde dus voor ontevreden geluiden vanuit het gras. Shadefeather keek geschrokken opzij, waar een mopperende Thawrage tevoorschijn kwam. 'Is er één geldigde reden waarom je zo veel geluid moet maken en mijn jacht moet verpesten, Shadefeather?' De zwarte Warrior knipperde verbaasd met zijn ogen. 'Oh.. Uh.. Sorry, Thawrage. Ik had je niet gezien,' verontschuldigde hij zichzelf, zijn kop even buigend. 'Maar ik was op weg om te jagen, als je wil kunnen we samen jagen? Op zoek gaan naar je prooi..?'

Serieus? De dwaas was het dubbele van Thawrage’s leeftijd en hij had het nog niet in de gaten als zijn Clanmate in de buurt was? Als Thawrage niet beter had geweten, had hij hier en nu voorgesteld dat Shadefeather maar moest intrekken in de elder’s den. “Het is niet omdat je een Moor Runner bent dat je minder op je zintuigen moet vertrouwen,” zei hij op een koude toon tegen zijn Clanmate. Toen deze voorstelde om samen te gaan jagen, onderdrukte Thawrage een geïrriteerde zucht. Het laatste waar hij zin in had, was om met deze dwaas samen te gaan jagen. Maar welke andere keus had hij? Als hij op konijnen wilde jagen, dan zou het wel handig zijn om een Moor Runner bij hem te hebben. Al was het dan nog zo’n dwaas zoals Shadefeather. “Prima, maar ik neem de leiding,” gromde hij de ander toe, waarna hij al snel een paar stappen vooruit deed zodat hij inderdaad de leiding nam en ging de richting van the Moorlands. Hopelijk was dit snel voorbij en kon hij zich snel genoeg weer afzonderen.

'Het is niet omdat je een Moor Runner bent dat je minder op je zintuigen moet vertrouwen,' reageerde Thawrage geïrriteerd. Shadefeather keek hem met enige ongeloof aan, zijn oortjes wiebelde verbaasd. Wat had dat nou weer te betekenen? Hij kon er vrij weinig aan doen dat de wind de andere kant op stond. Toch besloot hij het maar te laten gaan, Shadefeather was immers niet iemand die op ruzies uit was. Een gezamenlijke jachtpartij zou misschien wel kunnen helpen. De ander leek even te twijfelen, maar stemde toen toch brommend in. 'Prima, maar ik neem de leiding,' gromde hij. Shade zuchtte en zei maar niets en trippelde achter hem aan. Hij was benieuwd hoe dit zou gaan uitpakken.

Het leek erop dat Shadefeather er niks tegen in had en Thawrage gaf een knikje, waarna hij zich omdraaide. Hij had geen zin om samen met de kater te gaan jagen, maar als hij zelf de leiding mocht nemen, dan was er toch iets zinnigs aan. Een kater die niet eens in de gaten had dat zijn Clanmate in de buurt was, kon je beter niet de leiding laten nemen. Hij keek kort over zijn schouder om te zien of Shadefeather hem ook effectief volgde en richtte zijn blik weer naar voren toen dit inderdaad zo bleek te zijn. “Heb je al eens een prooi opgejaagd in de tunnels?” vroeg hij op een koude toon aan de kater achter hem. “Of krijg je het daar soms benauwd?” Zijn stem klonk lichtelijk spottend. Hij wist dat er effectief katten waren die geen Tunneler wilden worden omdat ze het benauwd kregen in de tunnels en naar Thawrage’s idee waren dat allemaal bange dwazen die dringend hun plaats moesten leren kennen in de Clan.