I've heard this life is overrated

Met bijna verlangende blik keek Tidekit naar het nest naast haar, waar een queen met haar vier kittens lag te slapen. Ze on niet helemaal begrijpen waarom, maar iets in haar wou dat ook. Had ze dan niet genoeg aan haar eigen moeder en haar zusje en haar vader? Was ze zo ondankbaar? Tidekit kon haar pootje er niet echt opleggen. Ze voelde zich gewoon alsof iets miste. Maar ze wist niet hoe ze dat kon vullen, hoe ze dat gemis kon oplossen. Misschien was dat omdat ze niet echt snapte vanwaar dat kwam. Het kleine poesje piepte even en draaide haar blik toen weg van het gezellige gezinnetje naast haar. Kijken zou niets helpen, dat had ze wel al geleerd.

+Needlepaw

Er waren veel nieuwe kittens geboren de laatste tijd en ze waren ook nog eens allemaal van zo'n beetje dezelfde leeftijd. Het was dan ook niet raar dat hij vaak genoeg wat prooi naar de nursery moest brengen voor de queens en zo nu ook. Hij had wat prooi bij een paar van de queens neergelegd toen hem een van de kittens opviel. Ze leek voor een moment naar het nest naast haar te kijken, maar draaide zich er toen van weg. Met een kleine frons keek hij naar haar en toen naar het andere nest. Was er wat aan de hand? "Is er iets?" Vroeg hij de kitten dan ook, terwijl hij de laatste stappen naar haar nest zette.

Tidekit moest echter opnieuw omkijken toen een stem haar iets leek te vragen. Het kleine poesje moest opkijken met grote kittenblauwe oogjes naar de zwarte apprentice. "N.. Nee..", antwoordde ze, lichtjes hakkelend - maar dat was een makkelijk woordje, dus dat riskeerde ze nog. Ja en nee waren het makkelijkst. Op andere woorden moest ze altijd voor moeite doen en soms had ze daar geen zin in. Zeker nu niet, nu ze zich zo leeg en raar voelde. Het poesje was nog veel te jong om met dat soort gevoelens om te kunnen gaan. Maar ze zou het snel genoeg gewend raken. Voor nu had ze vooral geen zin om het te moeten uitleggen.. Tenzij de apprentice misschien zou kunnen helpen. Maar dan was haar antwoord niet echt een goed antwoord, want ze had hem net weggewezen.. Tidekit fronste lichtjes bij die gedachte. Ze wou niet echt dat hij weg zou gaan. Hij zag er wel interessant uit en hij kon haar misschien nieuwe dingen leren, of zo.

Het antwoord dat hij kreeg was misschien wel wat voorspelbaar. Tenslotte waren er genoeg katten die iets niet wilden toegeven wanneer er echt iets aan de hand was. "Weet je het zeker?" Hij was alleen niet van plan om haar er zo makkelijk vanaf te laten komen. Er leek duidelijk wat te zijn, maar of hij ermee zou kunnen helpen was een tweede. Het was niet zo makkelijk om een ander te helpen, maar misschien kon hij haar op zijn minst proberen op te vrolijken. Dat zou dan iets zijn en misschien zou ze dan ook niet meer hoeven denken aan wat haar dwars zat.

Wist ze het zeker? Nu fronste het poesje. Uh.. Was er een reden dat ze niet zeker moest zijn, dan? Ze léék geen pijn te voelen, maar.. Tidekit strekte haar pootjes even onhandig uit als om te testen of al haar poten nog werkten en liet haar blik glijden over de plekken vacht die ze zelf kon zien. Ja, ze was nog steeds rood met wit, misschien een beetje stoffig en met haar korte vacht licht warrig, maar dat was oké, toch? Fysiek was ze in orde. Emotioneel, dat was iets anders. Maar dat was nog veel te ingewikkeld voor het jonge poesje om überhaupt te snappen. Misschien dacht ze ergens wel dat het normaal was om zich te voelen zoals ze zich nu voelde; veel beter wist ze immers niet.

Het was misschien wat overdreven om te vragen of ze het zeker wist, maar hij wilde niet hebben dat er toch wat was en hij dat gewoon genegeerd had. Hij zag hoe ze stuk voor stuk alles leek te testen. Maar dat was ook niet helemaal wat hij had bedoelt, maar misschien was het dan toch beter om de kitten met wat anders af te gaan leiden. "Heb je anders zin om iets te gaan doen?" Alleen was het dan wel de vraag wat ze leuk vond om te doen, want daar had hij geen idee van.

De apprentice leek het onderwerp dan toch te willen laten vallen, wat Tidekit tegelijkertijd opluchtte maar ook jammer vond. Needlepaw vroeg of ze anders misschien zin had om iets te doen; het poesje knikte, een lichte glimlach op haar snuitje. Ja hoor! Alles beter dan alleen zijn met haar gedachten. Dan kreeg ze het altijd koud, om de één of andere reden. Maar wanneer ze bezig was, wanneer ze kon praten met iemand anders en dingen kon doen, daar kreeg ze het lekker warm van, daar werd ze blij van.

Wat zouden ze kunnen gaan doen? In ieder geval iets wat haar goed zou afleiden. Hij had geen idee waar Tidekit van hield, maar dat kon hij altijd vragen toch? "Wat vind je leuk om te doen?" Vroeg hij dan ook, terwijl hij ondertussen wat om hun heen keek om te zien wat ze zouden gebruiken. Een mosbal werd waarschijnlijk al vaak genoeg gedaan, maar bleef natuurlijk wel leuk om mee te spelen, maar er waren ook nog genoeg andere spullen, dus voor nu zou hij afwachten wat Tidekit wilde gaan doen.

Hm, wat vond ze leuk om te doen? Haar blik gleed rond in de den. Nee, geen mosbal, dat was moeilijk; oftewel sloeg ze er volledig naast oftewel werd ze in het gezicht geraakt door de bal. Haar poot-oog coördinatie was niet goed genoeg voor met mosballen te spelen. Misschien konden ze een soort mentaal spelletje doen, hmmm.. Tidekit dacht na, fronsend. Oh! Ze had een idee. Haar blauwgroene oogjes glitterden enthousiast toen ze terug opkeek naar de kater. "V-v-v-..." Ok, dat was een moeilijk woord, zeker terwijl ze in haar enthousiasme te snel probeerde te praten. Tidekit haalde diep adem en begon toen opnieuw, trager: "Ver-s..s-top..-per..tje.", wist ze uiteindelijk te zeggen, daarna glimlachend alsof ze zo Needlepaw zou overtuigen.

Geduldig wachtte hij af of de kitten met een idee zou komen en ook wat voor een idee. Het duurde even voor het eruit was, maar hij had haar duidelijk genoeg gehoord en hij deed dan ook een glimlach op zijn kop. "Verstoppertje klinkt goed." Nu was het alleen nog de vraag wie wat eerst zou gaan doen. "Wil je eerst verstoppen of zoeken?" Waarschijnlijk zou hij vrij makkelijk te vinden gaan zijn, tenzij hij een heel donker plekje zou kunnen vinden in de nursery, maar voor haar zou hij dat graag proberen te vinden. Zij zou minder moeite hebben met verstoppen gezien haar lichaam kleiner was, maar haar vacht was weer beter zichtbaar.