If the sky comes falling down

De dagen begonnen steeds kouder te worden. Snakekit wist dat het ook zo koud ging zijn vanaf het moment dat hij apprentice zou worden, al hoopte hij dat het dan wat minder koud zou zijn dan nu soms het geval was. Ook nu kwam er weer een ijskoude windvlaag de nursery binnen en het kostte de kitten alles om niet aan zijn omgeving te laten zien dat hij het koud had. Hij had geen zin in commentaar en had ook niet echt zin in ruzie. Hij was er vrij zeker van dat hij diegenen die er commentaar op durfden te geven een sneer zou geven en dan had hij het zo weer zitten. Zijn blik gleed door de nursery en bleef kort hangen op Palekit. Een kleine glimlach kwam om zijn lippen toen hij zag dat ze haar ogen open had en hij zette koers in haar richting. Palekit, Sunkit en Aspenkit waren een paar redenen dat hij het nog wel kon hebben in de nursery. Zonder hun zou het een stuk saaier zijn, al zou hij dat natuurlijk nooit hardop aan ze toegeven. “Kun je niet slapen?” vroeg hij aan zijn pleegzusje terwijl hij zich naast haar nestelde. Hij verwachtte niet echt een reactie. Het leek hem een kleine kans dat ze op zo’n korte tijdspanne al wat woorden kon zeggen, maar wie weet zou ze hem nog verbazen. Dat had ze immers eerder ook al gedaan.

Snakekit grinnikte zachtjes toen ze naar hem knikte en gewoontewijs haar kopje op zijn schouder probeerde te leggen. Snakekit vouwde zijn pootjes onder zijn lichaam zodat hij lager kwam te liggen en Palekit makkelijk met haar kopje op zijn schouder kon leunen. Zijn blik gleed naar voren en hij besloot om de stilte maar te vullen met dingen te vertellen die hij had meegemaakt. Wie weet onthield ze wel een paar woorden en zou haar taalontwikkeling er zo ook wel op vooruit komen. “Ik heb een kitten hier in de nursery beter leren kennen,” zei hij op zijn gebruikelijke norse toon terwijl hij zijn mondhoeken dwong om naar beneden te blijven. “Haar naam is Sunkit en ze is eigenlijk niet zo heel erg, al is ze verschrikkelijk vrolijk en heeft ze het constant erover dat we goede vriendjes moeten worden.” Snakekit liet zijn blik kort op Palekit hangen en rolde toen overdreven met zijn ogen. “Ik bedoel, ze is niet zo héél erg, maar hoe kan iemand constant zo vrolijk zijn?”

Snakekit trok een gezicht naar Palekit toen hij zag dat ze een ondeugende grijns op haar snoet had. Hoewel hij dat aan probeerde te houden, verscheen er toch een kleine glimlach om zijn lippen terwijl hij naar haar keek, welke nog een beetje breder werd toen ze opeens zijn oortje in haar bekje nam en er zachtjes aan trok. “Palekit, ophouden,” zei hij op een zeurderige toon, maar hij deed geen moeite om haar van zich af te duwen en als je naar zijn gezicht keek, zag je heus wel dat hij het helemaal nog niet zo erg vond. “Je bent al net zo erg als haar,” liet hij er zeurderig op volgen, al meende hij daar niet heel veel van. Sunkit was één van de katten die door zijn façade heen had gekeken en hij vond haar sowieso niet heel erg om in de buurt te zijn, al zou hij dat natuurlijk nooit recht in haar gezicht zeggen.

Snakekit trok een zuur gezicht naar Palekit toen hij voelde dat ze op zijn oor begon te sabbelen. “Daar ga je echt geen melk vinden, hoor,” zei hij op een norse toon tegen haar. Ze liet zijn oor echter al snel weer los en had nu een nieuw doelwit. Snakekit keek over zijn schouder naar zijn staart en rolde met zijn ogen, maar liet deze uiteindelijk toch in de lucht zweven en liet zijn staartpunt pesterig langs de mond van Palekit gaan voordat hij het weer uit haar bereik liet zwaaien. “Pak het dan,” zei hij op een licht plagerige toon tegen haar. Hij had het niet in de gaten, maar er was een warme blik in zijn ogen ontstaan terwijl hij naar zijn pleegzusje keek.

Hoewel Snakekit geen biologische siblings had en hij dus geen ervaring had, begon hij nu wel een vrij goed idee te krijgen van hoe het voelde om een grote broer te zijn. En hij merkte op dat hij het helemaal niet vervelend vond. Een geamuseerde blik verscheen in zijn ogen toen Palekit onhandig achter zijn staart begon te jagen, struikelend over haar eigen pootjes. Hij grinnikte toen hij wat wind voelde blazen tegen zijn staart ten teken dat ze hem op één haar na gemist had en hij boog zich naar voren, waarna hij met zijn neusje tegen haar achterwerk duwde om haar weer overeind te krijgen. Daarna tikte hij plagerig met zijn staart tegen het puntje van haar oortje aan en trok deze al snel weer weg uit haar richting. Hij wist niet of ze in zijn staart ging bijten en het laatste waar hij pijn wilde voelen, was in dat lichaamsdeel.

Snakekit richtte zijn blik op zijn pleegzusje toen ze tegen hem aan sprong. Hij had zijn staart dan wel uit de weg getrokken, maar hij had niet verwacht dat ze tegen zijn achterste zou springen en dus viel hij half op de grond. Hij richtte zijn blik naar beneden toen ze haar kopje tegen zijn buikvacht duwde en met een glimlach gaf hij haar een zachte duw tegen haar schouder aan. Niet hard genoeg omdat hij niet wilde dat hij haar pijn zou doen, maar wel hard genoeg zodat ze het zou voelen en misschien een klein beetje haar evenwicht zou verliezen. Het leek erop dat ze graag een speelgevecht wilde hebben en Snakekit was niet iemand die zich terugtrok van een uitdaging, dus ging hij daar ook maar wat graag op in.

Zijn blik gleed heel even bezorgd naar haar toen dat ze op de grond plofte. De plof klonk waarschijnlijk harder in zijn oren dan dat hij daadwerkelijk was, maar toch stokte Snakekit’s ademhaling heel even toen ze voor een luttele seconde bleef liggen. Ze kwam echter al snel weer overeind en Snakekit was blij dat hij haar geen pijn had gedaan. Ze opende haar bek alsof ze naar hem wilde grauwen en zijn snorharen trilden geamuseerd toen dat ze zich weer terug in zijn warme vacht wilde duwen. Hij zag de beweging echter nog voordat deze volledig afgemaakt was en instinctief rolde hij van haar weg, waarna hij haar een plagerige blik schonk. Ze zou wel wat meer moeten doen dan dat om haar zin te krijgen!

Snakekit onderdrukte een zachte zucht toen hij zag dat er traantjes in haar oogjes verschenen. Dat was nu ook weer niet de bedoeling. Een beetje boos op zichzelf zijnde, liep hij naar haar toe en sloeg troostend zijn staart om haar heen. Zijn staart was nog vrij klein omdat hij zelf maar een paar manen ouder dan Palekit was, maar het was genoeg om hem om haar rugje heen te slaan en haar zo wat van zijn warmte te geven. “Niet huilen, Palekit,” sprak hij op een zachte toon tegen haar. “Je weet toch dat ik nooit van je zijde zal wijken?” Hij drukte zijn neusje kort tegen haar oortje aan en snorde zachtjes. “Op een dag zal het je lukken om me te verrassen en dan ben jij sneller dan mij. Daar ben ik zeker van,” zei hij met goede moed tegen haar. Ze was nu misschien nog klein en zwak, maar daar zou ze vast wel verandering in brengen naarmate ze ouder zou worden.

Snakekit had eerlijk gezegd nooit gedacht dat hij zo veel affectie zou tonen naar een andere kat. Ze was niet eens zijn biologische familie, maar ze voelde wel aan als zijn kleine zusje die hij met man en macht moest beschermen. Hij vond haar eerst maar een enorme zwakkeling en ergens was ze dat nog steeds, maar Snakekit had op zijn eigen manier van haar leren houden en hij zou geen ander zusje dan haar willen hebben. Hij was er oprecht van overtuigd dat haar tijd nog wel zou komen en dat ze wel sterker zou worden, al zou dat natuurlijk zijn tijd nodig hebben. “Wat ben je toch knuffelig,” zei hij plagerig tegen haar, maar hij legde wel zijn staartje beschermend om haar heen en leunde met zijn kopje wat meer naar rechts zodat hij op de knuffel in ging. Zijn gedachten schoten plots een andere kant op en hij keek haar bedenkelijk aan. “Palekit, ik word bijna apprentice,” sprak hij op een zachte toon. “Ga je mij aanmoedigen als ik mijn nieuwe naam ontvang?”

Eerlijk gezegd zou er geen enkele kat zijn waar hij knuffelig mee wilde zijn, op Palekit na dan. Hij vond het niet bepaald awkward om hier zo met haar te liggen, zelfs al zouden anderen hun zien. Hij wist dat hij goed genoeg voor hun beiden op kon komen als anderen er iets van zouden zeggen en eigenlijk zou hij dat ook langs zich heen moeten laten gaan. Een deel in hem wilde niet dat Palekit het zag als hij echt boos zou worden op iemand, maar hij zou zich natuurlijk wel beschermend voor haar opstellen als haar iets zou overkomen. Zijn blik gleed naar opzij toen ze haar antwoord gaf. Misschien niet zoals een andere, gezondere kitten zou hebben gedaan, maar het was duidelijk genoeg voor Snakekit en zijn mondhoeken krulden kort omhoog terwijl hij naar haar keek. Haar tong liet een natte plek achter op zijn oor en hij zuchtte diep, maar zijn blik toonde al aan dat hij het niet heel erg vond. “Als je maar niet zo knuffelig wordt met de eerste de beste tom cat die je aardig vindt,” zei hij op een waarschuwende toon tegen haar. “Daar moet je voorlopig nog even uit de buurt blijven. Die zijn jouw aandacht nog niet waard.” De rol van beschermende broer op zich nemen wilde ook zeggen dat hij haar uit de buurt moest houden van irritante types zoals Disarmingpaw. Ze was er natuurlijk nog veel te jong voor en ze zou waarschijnlijk niet eens begrijpen waar hij het over had, maar hij wilde toch dat ze ergens uit zijn boodschap zou halen dat niet iedereen altijd zo aardig was als dat hij leek.