I feel so hollow

Een brok verscheen in haar keel terwijl ze haar blik naar de medicine cat den liet glijden. Clawtongue ging het niet halen. Dat had hij haar gisteravond zelf gezegd. Ze wist dat hij door zijn ziekte soms aan het ijlen was, maar het had haar geleken alsof hij op een heel erg helder moment was toen dat hij zei dat de StarClan katten hem binnenkort op zouden halen. Het had alles in Icepaw gekost om niet te gaan janken als een kitten en omdat hij al zo veel pijn voelde, had ze haar ontzetting op het nieuws niet te veel willen laten merken. En dat had haar veel moeite gekost, vooral toen hij haar met een warme blik aan had gekeken in zijn ogen en haar zwakjes een kopje had gegeven. En nu had Icepaw het kamp even achter zich gelaten zodat ze niet te veel geconfronteerd zou worden met de waarheid. Ze twijfelde er kort over of ze Irishunter op zou zoeken, maar ze wist dat hij zich er net zo awkward onder zou voelen als ze haar verdriet zou delen dan als ze dat zelf zou doen en dus had ze het maar gelaten. Ze had geen specifieke bestemming in haar kopje voor deze trip en voor één keer was ze ook even niet bezig met haar training en met het feit dat haar broers warriors waren geworden en ze dus ver voor op haar lagen. Een hels verdriet vulde haar binnenste en Icepaw deed er alles aan om het niet te laten zien op haar gelaat. Ze was duidelijk niet met haar omgeving bezig en dat werd nog eens bevestigd toen ze volop tegen een andere kat knalde. “Sorry,” mompelde ze. “Ik had je niet gezien.” En vervolgens liep ze langs hem heen alsof er niks gebeurd was. Ze mocht haar verdriet niet laten blijken. Aan niemand.

Zachtjes trippelde de kater over de krakende blaadjes heen die over heel het territorium verspreid lagen. Hoe zacht hij ook stapte, de bladeren leken alleen maar te kraken. Het was niet handig om daarmee te gaan jagen en prooi te gaan zoeken. Nu was prooi al een heel stuk schaarser dan toen hij een apprentice was, en juist toen kon de kater niet zo goed jagen als nu. Hij slaakte een diepe zucht en stapte wat voort, waarna een ander hard tegen hem opbotste. Ze verontschuldigde zich en stapte weer voort en liet hem daar in stilte achter. Het deed hem niet veel aan of ze hem gewoon zou achterlaten of wat meer had gezegd, het maakte hem echt niet uit. Maar nieuwsgierig naar haar doelen was hij wel. “Wat ga je gaan doen?”, vroeg hij met een harde stem waar lichtelijk een brom onder zat terwijl hij bleef staan waar hij stond. De poes kon hem negeren of beantwoorden, maar boven alles wilde de donkerbruine kater weten wat ze ging doen. Als ze bijvoorbeeld ging jagen, kon hij haar tonen hoe goed hij was daar in. Kon hij het goede tegendeel bewijzen voor de duistere waarheid die hij achter zijn rug hield.

Het kwam eigenlijk zelden voor dat ze een kat tegenkwam die haar met rust liet op het moment dat ze dat echt graag wilde. Vooral Irishunter leek er een neus voor te hebben om haar te storen op de momenten dat ze de me time het meeste nodig had en deze kater was er geen uitzondering op. Ze knipperde de tranen die zich opbouwden in haar ogen verwoed weg en durfde pas te antwoorden toen ze zichzelf ervan had verzekerd dat haar toon niet meer beïnvloed zijn door haar emoties. “Jagen,” zei ze op een korte toon tegen de kater, al was dat niet echt haar plan. “Of patrouilleren. Ik weet het niet goed.” Ze wendde haar blik weer van hem af. In de korte tijd dat ze hem had aangekeken, had ze gezien dat het om Deadair ging, een jonge warrior die ze eigenlijk helemaal niet zo goed kende. Ze vond het nu echter ook niet de tijd om hem beter te leren kennen en dus zette ze alweer een paar nieuwe stappen. Hopelijk begreep hij de hint en liet hij haar met rust.

Verdriet was iets wat hij niet vaak gevoeld had. Hij was iedereen al kwijt in het harde begin, alles waar hij misschien om kon gegeven hebben als ze er nog waren, maar ze waren geschiedenis, vervaagde herinneringen die nu niets meer als stof waren en verteerde botten, hij had niemand. En de harde waarheid die er in zijn familie zat verworven maakte het niet prettiger voor hem, maar hij had er geleerd mee te leven, hij zag ze nu alleen nog maar als bedorven zielen, waar ze dan ook mochten zijn. StarClan of niet, ze zagen maar, hij was hier en hij deed alles voor zichzelf. Hoe dan ook, hij wachtte op het antwoord. Erg geduldig was hij niet, maar voor deze ene keer besloot hij te wachten. De poes zei dat ze ging jagen of patrouilleren. Ze leek het niet goed te weten en hij haalde er gewoon zijn schouders bij op. “Dan zie je maar”, begon hij, niet veel gevend om het feit dat ze moest gaan kiezen tussen haar opties. “Ik ga verder met mijn jacht, als je wil mag je mee”. Hij bood haar nog een optie aan, voor als ze de gemakkelijke weg ging kiezen. Veel had de donkerbruine kater er in ieder geval niet over nagedacht, de tom deed gewoon een voorstel en het was aan de ander om te volgen of niet. Ze mocht gewoon niet in de weg staan van zijn trots. Zijn gele ogen wendden zich van haar af en hij wachtte haar reactie af.

Ze had eerlijk gezegd verwacht dat hij met haar mee wilde gaan, maar het bleek dat hij haar juist een optie gaf. Hij leek te willen gaan jagen en op dit punt was het zo gemakkelijk om hem af te wijzen, om gewoon haar eigen ding te gaan doen. Maar ze wist dat als ze toe zou geven aan haar verdriet, ze daar later alleen maar spijt van zou hebben en dat ze het zichzelf kwalijk zou nemen omdat er minder prooi op de prooistapel lag. Juist nu was het belangrijk dat iedereen in de Clan alert was en dat er goed gejaagd werd. En dus deed ze een paar stappen in zijn richting totdat ze naast hem stond. “Ik ga wel mee,” mompelde ze tegen hem. “Waar was je van plan om te gaan jagen?” Ze had er niks aan om te zwelgen in haar eigen verdriet, maar StarClan wist dat ze soms wilde dat heel die competitie tussen haar en haar broers niet bestond en ze soms wat tijd voor zichzelf kon nemen. Maar Deadair nu afwijzen zou betekenen dat hij wist dat er iets scheelde en dat wilde ze liever niet. Dus zag ze geen andere keus dan met hem mee gaan.

Met een koele blik wachtte hij op een antwoord. ‘Ik ga wel mee’, stemde deze al mompelend in. Hij haalde zijn schouders op want het kon hem niet heel veel schelen of ze er zin in had of niet. Hij wilde zichzelf gewoon bewijzen tegenover anderen, hen tonen dat hij wel een goede en sterke warrior was en een goede jager. Zijn oren draaiden weer haar kant op toen de apprentice weer wat zei. ‘Waar was je van plan om te gaan jagen?’. Zijn goudgele ogen gleden even over zijn omgeving heen, tussen al die bomen. “Ik was nog aan het zoeken”, merkte de donkerbruine tom op. “Er is nu zo weinig verdomde prooi”. Leaffal had hem ook nooit iets goeds aangedaan. Hij was geboren in Leaffal en hij zou soms wensen dat hij nooit geboren was. Dat zijn siblings niet allemaal stierven bij hun geboorte. Dat de koelte zijn longen niet telkens moest vullen. Hij werd letterlijk Deadkit genoemd omdat ze dachten dat hij toch zou sterven, net als de rest. En ze vonden hem toen een mirakel, maar de kater vond het zelf puur ongeluk want nu had hij dagelijks het gevoel dat hij zichzelf moest bewijzen na alles wat er in zijn leven was gebeurd.

En straks kwam Leafbare de deur weer binnen gevlogen zonder dat iemand het zou willen en dan was alle prooi helemaal verdwenen. De kater trok wat met zijn oren terwijl hij met zijn neus in de lucht zocht naar geuren van prooien die verstopt zaten, maar geen spoor te bekennen. De witte apprentice die hem zou vergezellen stelde de Tallpines als beste plek voor en misschien was het niet zo’n heel slecht idee. “Dan gaan we naar de Tallpines lijkt me”, reageerde de donkerbruine tom er koeltjes op en stapte stevig door de bladeren en takken door die op de grond lagen, verwachtend dat de apprentice hem ging volgen. Ondertussen was hij alert, zijn neus zou elke prooigeur proberen op te vangen en zijn oren elk geluid terwijl hij zou doorstappen.

Deadair leek haar idee om naar de Tallpines te gaan niet zo slecht te vinden, al had het Icepaw vrij weinig uitgemaakt als hij het wel een slecht idee had gevonden. Haar blik fixeerde zich op de grond terwijl ze hem volgde met een kalme tred. De geuren van de Tallpines kwamen haar algauw tegemoet en verse herinneringen kwamen op in haar gedachten, herinneringen waarin Clawtongue haar de omgeving liet zien en haar uitlegde hoe ze het beste haar jachthouding aan kon nemen. Terwijl zijn woorden haar in haar gedachten begeleidden, zakte ze naar de grond en spitste ze haar oren op geluid. De koude wind blies langs haar vacht af en de frustratie groeide in haar binnenste naarmate er geen geluid te horen was. “Ik haat dit koude seizoen,” bromde ze tegen Deadair, al was het meer naar zichzelf gericht dan naar hem. “Hoe kunnen we ooit fatsoenlijk voor heel de Clan jagen als er zich een halve dag geen prooi laat zien? Het is gewoon belachelijk.” Ze had haar blik nog altijd boos naar de grond gericht. Het werd steeds lastiger om redelijk te zijn en het liefste wilde Icepaw het uitschreeuwen als een kleine kitten die riep om haar moeder.

Samen waren ze dus onderweg naar de Tall Pines, bekent om zijn hoge dennenbomen die vaak vol zaten met dennenappels. En zeker dit seizoen durfden ze wel eens op je kop te vallen, en je had geen idee hoe zeer het wel niet kon doen. Hoe dan ook, hij werd afgeleid uit zijn innerlijke stilte toen de poes naast hem begon te spreken. Ze waren er allebei duidelijk geïrriteerd door. Van hem mocht leafbare voor altijd verdwijnen, maakte niet uit hoeveel katten hielden van glinsterende sneeuw. “Het is gewoon stom dat de kou bestaat. Zonder zou het leven zoveel beter en gemakkelijker geweest zijn”, bromde hij ook terug, alhoewel hij het deed klinken alsof hij akkoord ging met haar statement, want het was ook zo.

Het leek zo te zijn dat ze iemand had gevonden die met haar mee wilde mopperen. Je had ook van die katten die dan zeiden dat je met zeuren niet veel bereikte en dat je beter je dag zo positief mogelijk kon doorbrengen, maar Icepaw had aan dat positief gedoe op dit moment weinig boodschap en ze was ergens wel blij dat ze iemand had gevonden waar ze eens lekker tegen kon klagen. Ze humde dan ook instemmend toen Deadair zijn woorden sprak en snoof er nog eens geïrriteerd bij om duidelijk te maken hoe ze zich erover voelde. “Als je alleen al nagaat hoe veel katten er zijn gestorven door het koude seizoen.” Ze liet een korte stilte vallen. “Het zou zo veel gemakkelijker zijn om constant een warm seizoen te hebben zodat we genoeg prooi hebben om alle nieuwe nestjes te kunnen voeden. Om nog maar te zwijgen over de betere nachtrust die we dan allemaal zouden hebben.”

Een constante, warme periode klonk wel passend voor hem. De kou had geen echte reden om te bestaan, en om dan nog positief te blijven? Gooi al die verwachtingen maar in de prullenbak, want niets daarvan zou komen. De kilte tastte op zijn vacht, de trillingen die hij uitstootte leken het bijna uit te schreeuwen. Het moest eindigen, en het liefst wel nu. Maar dat ging niet, balen zeg. Slechte levensverwachtingen. “Iedereen zou beter af zijn als die domme leafbare niet bestond. Het heeft zelfs niet eens een goede reden om te bestaan.”, mopperde de tom en stapte verder, duidelijk gefrustreerd door de kou. “We zijn trouwens bijna bij de Tall Pines. Des te sneller we er geraken, des te meer tijd we hebben om prooien te jagen. Klinkt als een goede deal, toch? Dus laten we wat tempo maken”. En dan konden ze ook sneller terug naar het kamp, gaan schuilen in de warme den.

Ze wist niet zeker hoe ze haar dag voor zich had gezien, maar zeker niet mopperend als twee Elders bij elkaar die geen zin hadden in het leven. En misschien gold dat op dit moment voor hun beiden. Deadair’s karakter kwam gevaarlijk dichtbij in de buurt van Irishunter en misschien vond ze daar wel een soort van comfort in. Misschien was het voor haar een soort van troost als ze in het bijzijn was van norse katten omdat zij minder de verwachting hadden dat zij als een vrolijk vogeltje door het leven ging. Ze liet haar blik naar de jonge warrior glijden toen hij zijn woorden sprak en ze gaf hem een kort knikje. Ze vond het ergens niet bepaald fijn dat hij impliceerde dat ze niet genoeg tempo hadden en ze liet dit dan ook weten door hem voorbij te steken en net niet met haar witte staart in zijn gezicht te slaan. Ze was nog altijd een apprentice en ze wist wat de straffen waren wanneer ze te ver ging. Dat wilde niet zeggen dat ze het lot soms niet wilde tarten. Helaas had Leafbare ook nog een ander nadeel: een gladde ondergrond. Icepaw gleed een flink stuk door en kwam pas weer tot stilstand toen ze bijna tegen een boom botste. “Ik denk dat ik nu pas begin te snappen waarom mijn moeder mij mijn prefix heeft gegeven,” zei ze op een droge toon tegen de kater achter haar, al klopte haar hart wel in haar keel. Dat ging namelijk echt nog maar net goed.