Een duidelijk mix van zijn ouders. De witte vacht van zijn onbekende ouders en de helder groene ogen van zijn moeder. Vragen over zijn vader waren er altijd, maar stellen zou hij ze nooit. Hij wist dat zijn moeder het er lastig mee had, daarom zou hij haar nooit verdriet aandoen. Binnenkort, over twee manen, zou hij een apprentice worden, dan kon hij eindelijk buiten het kamp komen en gaan trainen om een echte warrior te worden. Nu was hij nog gewoon een hyper wit bolletje vacht dat graag door de nursery heen racete omdat hij zich verveelde. Wachtend op zijn moeder, want het liefst was hij bij haar.
Nu was Hiddenkit eindelijk eens rustig, hij lag de slapen. De enige manier om de kleine donderjager rustig te krijgen. Zodra zijn helder groene ogen open gingen kwam er weer een energie uitbarsting en kon hij weer de hele dag druk bezig zijn. Zijn toekomstige mentor zou waarschijnlijk een hele kluif aan de kleine kit krijgen.
Opeens hoorde hij iets, iets bekends. Groene ogen schoten open, direct stond op zijn pootjes. Even verschenen zwarte vlekken voor zijn ogen. Te snel opgestaan, damn! Hij schudde zijn koppie eventjes en keek om zich heen. "Mam!" piepte hij vrolijk, terwijl hij door de nursery stuiterde en naar Emberstorm, zijn moeder, toe racete. "Waar was je, wat heb je gedaan? Wanneer worden we eigenlijk apprentices? Wie is dat?" Zijn groene ogen hadden de vreemde kit gevonden. Wie was dat? En wat deed 'ie bij zíjn moeder. Hij liep naar de kit toe en bleef voor haar staan. "Wie ben jij?" vroeg hij nieuwsgierig. Zijn groene oogjes twinkelde vrolijk. God, wat een energie bevatte die kleine kit toch.
Dattebayo!