I don't know if you could take it

Een zelfvoldane grijns gleed om zijn lippen terwijl hij naar het muisje keek dat voor zijn poten lag. Sure, het was geen dikke muis en waarschijnlijk genoeg voor maar één of twee elders, maar het was toch iets dat zijn Clan zou voeden en hij had het helemaal zelf gevangen. Niet dat hij twijfels had dat het hem zou lukken, maar ach…. Soms kon het wel eens misgaan. Nah, wie was hij voor de gek aan het houden? Hij was Disarmingpaw, after all. Snel, knap, sterk, lenig, de beste in zijn Clan. En dan waren er waarschijnlijk nog een aantal kwaliteiten die hij vergeten was om op te sommen, maar als hij zich daar aan zou wagen, dan was hij morgen nog bezig. Het leek hem beter als hij verder zou gaan met waar hij mee bezig was. De kater was er echter vrij zeker van dat hij straks nog wel een paar prooien zou vangen en dus liet hij het jagen voorlopig voor wat het was, zijn territorium de rug toekerend en trekkend naar het verloren territorium waar SkyClan ooit hun thuis had. Hij had er al veel verhalen over gehoord, maar had de plek pas écht voor zichzelf gezien toen hij nog maar net een apprentice geworden was. Disarmingpaw had immers een vrij avontuurlijke kant en dus had het niet lang op zich laten wachten eer dat hij naar plekken was gegaan waar zijn mentor hem liever niet wilde hebben. De kater trok zich daar echter vrij weinig van aan en ging toch. Ook nu bracht het hem weer naar een plek waar hij eigenlijk niet alleen mocht komen. Een kleine grijns gleed om zijn gezicht bij die gedachte, welke nog breder werd toen hij rook dat er iemand van een andere Clan naderde. Naast het laten zien van zijn waarde binnen zijn Clan vond hij het ook leuk om katten van andere Clans op stang te jagen. Dit kon nog wel eens leuk worden.

+ @Daintywhiff