Halfway there [trainingstopic]

Hij had zowat de hele nacht moeilijk geslapen. Niet alleen door de hitte en zijn moeite met ademen, maar ook omdat hij de volgende dag ook zijn eerste vecht training kreeg. Hij was daar natuurlijk erg enthousiast over. De rode kater had om de minuut in zijn nest gedraaid, waardoor hij een schop van zijn beste vriendin, Nettlepaw had gekregen. Daarom had hij ook besloten om toch op te staan met de wat oudere apprentices en uit de den te stappen. Thornstar zou hem vast wel wat eerder willen trainen.

De zon was al langzaamaan aan het opgaan. Het gaf het kamp een kalme en verwelkomende atmosfeer. Daarom hield de kater altijd van de zonsopgang. Het kamp was nog niet helemaal wakker en het was een moment van rust. Hij was aan het rond zoeken voor de bekende vacht van zijn moeder om haar een goedemorgen te wensen, maar de zwarte vacht van Swallowflight was nog nergens te bekennen dus draafde hij trots naar de Leader’s den.

”Thornstar?” Miauwde hij beleef terwijl hij zijn kop door de ingang van zijn den stak. ”We zouden vandaag trainen, toch? Kunnen we nu gaan? Dan zijn we klaar voor Sunhigh.” Hij was natuurlijk erg enthousiast voor zijn eerste vechttraining. Hij hoopte maar dat zijn leider dat ook begreep.

+ Thornstar only
- momenteel nog in het kamp/Leader’s Den

Het was warm, te warm voor veel katten om net zo goed te kunnen slapen als anders. Thornstar prijsde zichzelf gelukkig met zijn nest onder de High Rock, waar de warmte grotendeels buiten bleef en er geen warme kattenlichamen overal om hem heen lagen. Ondanks die voordelen was hij ergens in de nacht helemaal tegen de koele, stenen wand van zijn den gaan liggen. Hij was dan ook relatief goed uitgerust toen de eerste stralen van de zon hem uit zijn slaap ontwaakten. Hij geeuwde, schoof wat weg van de wand en rekte zich goed uit, waarna hij aan zijn gebruikelijke ochtendritueel begon en zichzelf ging wassen. Het was een moment dat ook vandaag net wat te vroeg werd onderbroken toen de stem van Waterpaw hem van bij de ingang riep, en toen Thornstar opkeek zag hij het rood-witte gezicht van de Apprentice door de mosslierten heen naar binnen kijken. De jonge kater vroeg of ze vandaag gingen trainen en of ze nu konden gaan, waarbij Thornstar er niets aan kon doen dat hij even moest grinniken. “Jawel, ik kom er zo aan,” antwoordde hij. Hij gaf een paar stevige likken over zijn schouder, waarna hij opstond en zijn den uit liep.

“Kom maar mee.” Met zijn staart gaf hij nog extra het signaal dat Waterpaw hem moest volgen terwijl hij naar de kampuitgang liep. “Vandaag beginnen we met de basis, en denk eraan dat we vechten zonder nagels,” sprak hij kalm toen de Sandy Hollow in zicht kwam. Het was al heel wat manen geleden sinds hij een Apprentice had opgeleid, dus ook Thornstar keek ernaar uit om te zien hoe Waterpaw het zou doen. De bruine kater liep de zandkuil in en gebaarde dat Waterpaw tegenover hem moest gaan staan. “Laat eerst maar eens zien wat je al kan. Probeer mij aan te vallen zoals je zou doen bij een vijandige kat.”

Hij had de oudere kater gelukkig niet wakkergemaakt, sinds Thornstar al bezig was met het schoonmaken van zijn vacht. De rode kater nam aan dat hij een stap dieper in de den mocht nemen. “Jawel, ik kom er zo aan,” miauwde zijn mentor als volgt terug. Zijn glimlach werd wat breder toen de bruinige kater op stond om de den uit te lopen. “Kom maar mee.” Volgde er, met een kort signaal van zijn staart. Waterpaw trippelde al snel achter hem aan. Hij had weinig geslapen, maar het was duidelijk dat hij nog vol met energie was.

Hij wist al zowat hoe het ThunderClanterritorium eruit zag. De kater was al een maan apprentice, dus hij had natuurlijk zijn best gedaan om alle hoeken te vinden om zeker te zijn dat dat wel zijn territorium was. Hij kon zich nog herinneren hoe hij het op zijn kop had gekregen door de ShadowClangrens over te stappen, maar hij was nu een betere kat. Dat zal nooit meer gebeuren, had hij beloofd.
“Vandaag beginnen we met de basis, en denk eraan dat we vechten zonder nagels,” begon Thornstar. Zijn groene ogen keken op naar de leider voordat hij weer naar voren keek en zijn passen versnelde toen hij de Sandy Hollow in zicht zag komen. Samen liepen ze de kuil in en al gauw stond de jonge apprentice tegenover zijn mentor. Zijn ogen groot van de enthousiasme. “Laat eerst maar eens zien wat je al kan. Probeer mij aan te vallen zoals je zou doen bij een vijandige kat.” De jonge apprentice spitste zijn oren. "Oh! Volgens mij weet ik wel wat te doen! Misschien klinkt dit erg verrassend, maar ik ben altijd al heel erg leergierig geweest. En volgens mij had ik als kitten ook wat van een warrior geleerd! Dus dit kan ik wel makkelijk." Kletste hij maar door. Hij wou wat verder vertellen, tot hij opmerkte dat zijn leider inderdaad al aan het wachten was. Dus hij schonk hem een kleine glimlach voor hij zijn keel schraapte en zich focuste op wat hij moest doen.
Waterpaw maakte zich wat kleiner zodat zijn achterpoten wat meer druk hadden. Zo kon hij wat hoger springen, had hij opgemerkt. Zijn staart had hij nog niet helemaal onder controle, gezien het constant tegen de grond aan bleef tikken. De jonge kater keek Thornstar ondeugend aan. En hij nam waarschijnlijk heel veel tijd in met het berekenen hoe ver zijn tegenstander was. Maar uiteindelijk sprong hij naar voren. Zijn klauwen waren natuurlijk ingehouden terwijl hij op zijn leider sprong en een poging deed om hem mee te trekken terwijl hij zelf ook op zijn zij viel. Zo, dat was niet slecht, toch?

In plaats van een aanval kwam er een waterval van woorden uit Waterpaw. Thornstar kon het niet laten om te glimlachen door het enthousiasme van zijn Apprentice, maar die glimlach werd gecombineerd met afwachting. Zijn staart zwiepte kalmpjes heen en weer tot het rode katertje besefte dat de training al was begonnen. “Focussen, Waterpaw,” verduidelijkte Thornstar, waarna hij zijn spieren wat spande en hij de bewegingen van zijn jonge tegenstander in de gaten hield. Waterpaw maakte zichzelf klein en keek hem aan terwijl zijn staart tegen de grond tikte. Het was zo’n blik waardoor Thornstar haast kon zien hoe Waterpaw zijn strategie aan het uitwerken was. De Apprentice focuste zich, wat goed was, maar zoals wel vaker het geval was bij eerste trainingen was hij té gefocust. Thornstar zag hoe zijn ogen zich in de laatste tellen voor zijn sprong recht op hem richtten, waardoor hij – in Warriortermen – ruim de tijd had om een sprongetje opzij te doen toen Waterpaw op hem af kwam zonder een haartje te raken. “Goed geprobeerd, maar timing is belangrijk,” sprak de Leader zodra de ander was neergekomen. “Je ogen verraadden dat je van plan was om recht op mij af te komen. Probeer me te verrassen,” legde hij uit, waarna hij weer klaar stond om de volgende aanval te ontwijken.

Waterpaw had verwacht dat hij tenminste de leader had kunnen raken. Maar toen hij zelf op zijn zij viel en zijn kop tilde om in de ogen van zijn mentor te kijken merkte hij pas dat het niet al te effectief was geweest. “Goed geprobeerd, maar timing is belangrijk. Je ogen verraadden dat je van plan was om recht op mij af te komen. Probeer me te verrassen,” Legde de kater uit. De jonge apprentice hees zichzelf weer op en schudde zijn vacht voor kort om het plakkende zand eruit te krijgen. "Oké, nu snap ik het." Sprak hij vastberaden terwijl hij langzaam weer stappen naar achteren deed. Zijn groene ogen waren versmald terwijl zijn pupillen zelf groter werden. Nogmaals nam hij zijn tijd om de afstand te berekenen. Maar nu pas merkte hij op dat het al lang genoeg duurde voor Thornstar om te raden wat hij zou doen. "Oké, nee, nu snap ik het." Lachte hij voorzichtig. Bang dat dit eigenlijk veel te veel tijd in beslag nam voor grapjes.
Alweer probeerde Waterpaw om snel de afstand te bereken. Maar toen hij naar voren schoot stopte hij net voor Thornstar, gezien hij net wat te laat opmerkte dat het nogmaals te voorspelbaar was.

"Dit is zo frustrerend! Hoe kan een warrior letten op snelheid en efficiëntie?" Zuchtte hij dramatisch, terwijl hij zich half omdraaide om weg te lopen. Toen pas spitste hij zijn oren richting de leader en deed zo een kwartslag draai naar de grote kater. Dit keer remde hij niet, en deed hij nogmaals een poging om op zijn mentor te springen en éen van zijn oren speels te bijten. Aha! Wie was de snelste nu?!

Zijn Apprentice gaf aan dat hij het snapte en de jonge kater stapte weer naar achteren om een aanval voor te bereiden. Thornstar spande zijn spieren en hield hem nauwlettend in de gaten. Ook dit keer nam Waterpaw de tijd om na te denken over hoe hij dit ging aanpakken, en ook dit keer zorgde het ervoor dat Thornstar al kon inschatten wat hij zou doen. Gelukkig bleek Waterpaw een snelle leerling te zijn en leek hij zichzelf te betrappen op hoe lang het duurde voor hij aanviel, waarbij hij aangaf dat hij het nu wel snapte. Niet veel later sprong de jonge kater naar voren en Thornstar sprong instinctief achteruit, maar Waterpaw bleef vlak voor hem stilstaan. Hij uitte zijn frustratie en vroeg hoe een Warrior kon letten op snelheid en efficiëntie, waarop Thornstar even glimlachte. “Het komt allemaal neer op con-” Het was op dat moment dat de Apprentice zich terug omdraaide en op hem af sprong. De kastanjebruine kater wilde een stap opzij doen, maar hij verloor bijna zijn balans en voelde de tanden van Waterpaw zijn oor al raken. Hij herkende het als een speelse beet en hij gaf dan ook een joviaal tikje tegen Waterpaws schouder met een voorpoot. “Kijk, dat is nu een goed gebruik van het verrassingselement!” zei hij lachend, waarna zijn stem weer een serieuzere toon kreeg. “Stel dat ik een vijandige kat was, dan zat je nu werkelijk in het gevecht. Je tegenstander zou mogelijk doen wat ik daarnet deed; een slag tegen je schouder geven.” Ter demonstratie duwde Thornstar zijn voorpoot weer tegen de schouder van Waterpaw, dit keer met iets meer kracht. “Wat doe je nu?”

Verbazingwekkend genoeg was het hem ook gelukt om zijn mentor een verassingsaanval te geven. En de rode kater voelde zichzelf warm worden van binnen bij de trotse toon dat Thornstar hem gaf. “Kijk, dat is nu een goed gebruik van het verrassingselement!” Waterpaw's glimlach werd breder voordat hij zijn kin wat meer optilde. En ergens was er een fonkeling in zijn ogen. Hij wist niet waarom, maar hijzelf vond de mening van zijn mentor erg belangrijk. Waarscijnlijk ook omdat hij een vader in Thornstar zag. Maar dat zou hij waarschijnlijk nooit toegeven. “Stel dat ik een vijandige kat was, dan zat je nu werkelijk in het gevecht. Je tegenstander zou mogelijk doen wat ik daarnet deed; een slag tegen je schouder geven.” Om een voorbeeld te laten zien kreeg hij nogmaals een zacht tikje tegen zijn schouder aan, ditkeer met wat meer kracht erop. Maar als het een vijand was zou het waarschijnlijk veel sneller en ruwer aan toe gaan. “Wat doe je nu?” Kwam de vraag als volgt. Waardoor de apprentice even naar de grond moest kijken. Even, om een blank beeld te krijgen. Om rustig na te denken.
"Ik zou..." Begon hij. Alsof hij het antwoord al wist. Eerlijk gezegd was hij daar nog niet aan toe. En was hij even gepauzeerd in zijn zin om die af te maken. "Hem een klap terug geven?" Probeerde hij. Maar hij gaf de leader geen kans om hem te corrigeren en begon al te haperen. "Nee- uh... Mousedung. Ik zou hem niet eens de kans geven om mij een tik te geven omdat ik al super snel weg ben gesprongen. Dat was het juiste antwoord! Toch?"

Waterpaw leek niet helemaal zeker te zijn van het antwoord dat hij moest geven. Na een korte pauze antwoordde hij dat hij een klap terug zou geven, maar hij corrigeerde zichzelf al door te zeggen dat hij zijn tegenstander niet eens de kans zou geven om een klap te geven, omdat hij zelf al supersnel zou zijn weggesprongen. Hoewel Thornstar wat moest glimlachen door de gedrevenheid van zijn Apprentice om het juiste antwoord te geven, schudde hij zacht het hoofd. “Dit is al een stapje verder dan alleen een klap terug geven, en je kan nooit zeker weten of de andere kat sneller is dan jij,” legde hij uit. “Laten we het uitspelen in een vertraagde versie, dat maakte het misschien wat makkelijker.” Hij leunde naar voren, legde zijn voorpoot weer tegen Waterpaw’s schouder en duwde ertegen. Zoals hij had gezegd deed hij het in “slow-motion”: hij bleef druk zetten tegen de schouder. “In een echt gevecht zou dit een poging kunnen zijn om je weg of omver te duwen, en zouden er waarschijnlijk nagels bij komen kijken. Laat maar eens zien hoe jij je hieruit zou werken. En onthoud, we gaan vertraagd.”

(Flashback topic? Flashback topic   )