Soft Whispers of the Nightingale

De poes was al een tijdje terug van een goede training met haar mentor. Het was uitputtend, maar ze had er zeker veel moeite en energie in gestoken, en daarom verdiende ze de muis die ze nu at wel. Binnenkort zou de poes nu eenmaal een warrior worden, een echte warrior, en ze was nog steeds bang. Bang dat ze dan alleen zou staan, bang dat haar angst om volwassen te zijn alles zou verpesten. De donkergrijze kattin zat te knabbelen van haar muisje, haar kopje gevuld met gedachten, gedachten om haar leven beter te maken. Om niet zo bang meer te zijn voor verantwoordelijkheden, om niet meer zo verlaten te voelen als iemand een tijdje niet met haar praatte. De poes zuchtte en spitse haar oren wat toen ze wat pootstappen hoorde komen. Toch besloot de apprentice niet om te kijken naar wie het was, ze bleef verder eten, verder denken. Ze moest iets goeds doen, ze moest als een goed voorbeeld staan voor de volgende generatie. Maar hoe meer ze er aan dacht, hoe slechter ze zich voelde. Want wat als het niet zou lukken?

+Runningwind first

De zon was laag aan de hemel toen Runningwind het kamp binnen liep, het was een goeie jacht geweest met de jachtpatrouille. Hij heeft 2 muizen en een vinkje gevangen, die bungelend in zijn kaak hingen. De licht bruine kater liep naar de prooihoop om de vangst neer te leggen en pakte een muis van de stapel. Verderop zag hij de donker grijze poes, er is hem te oren gekomen dat zij bijna warrior wordt. Maar hij verbaasde zich waarom de poes niet enthousiast is. De kater besloot om een praatje te gaan maken en liep naar toe met de muis in zijn kaken en ging naast haar zitten. Vind je het goed als ik naast jou kom zitten?. De poes keek niet om merkte hij en besloot een hap te nemen van de muis en te bedenken hoe hij de poes kan opvrolijken.

Zielig als ze was, zat ze daar te zitten, knabbelend van haar muisje. Het was laat in de avond, vele warriors kwamen nu terug in het kamp na hun geweldige jacht. Binnenkort zou zij dat ook moeten doen, gaan jagen en al die dergelijke dingen doen waar ze eigenlijk totaal niet naar uitkeek. Het was niet dat de donkergrijze poes het niet leuk vond om te gaan jagen, het was gewoon de grote steek van stress die haar belemmerde. Die haar ziel kapot maakte. 'Vind je het goed als ik naast jou kom zitten?'. De stem van de kater had haar bijna doen schrikken, maar ze liet niet echt wat merken. Ze keek nog steeds niet om naar wie het was. "Als je dat wil dan mag je", was het enigste wat de donkergrijze apprentice zei voordat ze weer verder aan haar muisje bezig was.

Runningwind merkte dat ze nog steeds niet omdraaide. De poes zei dat ze naast haar mocht zitten en hurkte dus naast haar. Hij besloot maar als eerste het woord te doen, merkte dat er iets was. Hoe gaat het ermee? Zit je over hoe het is om krijger te worden? Zelf heeft hij ook als leerling aan het einde zitten twijfelen hoe het is, maar uiteindelijk komt het toch goed uit zijn ervaring. Thunderclan werkt samen en helpen elkaar.

Onderwerp: Re: Soft Whispers of the Nightingale