I'm a king

Het water voelde fijn aan aan zijn bezwete lichaam. Zijn vader had hem weer eens door een intense training gepusht, maar Jaggedpaw was blij dat zijn vader zo streng was in zijn trainingen en dat hij Jaggedpaw tot zijn limieten bleef pushen. Na elke training voelde hij zich sterker dan voorheen en dat was toch wel waar het naar zijn idee om draaide. De kater waadde nog een poosje door het water en kroop toen het eilandje waar hun kamp zich bevond op, waarna hij een beetje met zijn vacht schudde om het wat droger te maken. De rest zou hij straks wel met zijn tong doen. Jaggedpaw liep het kamp binnen en wierp nog één blik over zijn schouder, waar hij zag dat de hemel al begon te verkleuren. Het zou niet lang duren eer dat de duisternis over het kamp zou vallen en Jaggedpaw draaide zich terug naar voren, waarna hij het kamp binnen ging. Voordat hij een prooi voor zichzelf pakte van de prooistapel pakte hij twee muisjes op aan hun staarten en liep ermee naar de nursery, waar hij zijn kopje naar binnen stak om te zien of er nog queens waren die nog geen prooi hadden. Hij wilde al naar voren lopen, maar plotseling blokkeerde een kitten zijn pad en Jaggedpaw stopte, waarna hij de kitten aankeek en haar een vriendelijk knikje gaf.

Geeuwend duwde Emberkit het blaadje opzij waar ze het afgelopen uur mee had gespeeld. Ze had honger gekregen en nu dat ze al een tijdje niet meer bij mama mocht drinken, was ze gedwongen om weer een stuk prooi zelf te moeten uitzoeken. Ze vond vis niet echt lekker, maar bosdieren wel! Helaas waren er daar maar weinig van. Ze wilde net naar de uitgang lopen toen ze een gevlekte apprentice naar binnen zag stappen. Mama had hem al eens benoemd. En hij had net de prooi die ze nodig had. Emberkit schoot vlug in zijn pad en keek hem verwachtingsvol aan. "Hoi Jeggetpaw!" Miauwde ze met haar zoete stemmetje, niet bewust dat ze zijn naam verkeerd uitsprak. "Mag ik die muis, toeee?" Smeekte ze hem met haar beste onschuldige kitten blik die ze maar kon opbrengen.

Jaggedpaw herkende haar al snel als Emberkit. Als je het meeste van je vrije tijd in de nursery spendeerde, dan leerde je de kittens wel kennen. En zij jou. Hoewel zijn blik zoals altijd onbewogen bleef, trilden zijn snorharen toch wel geamuseerd toen dat ze zijn naam verkeerd uitsprak. “Jaggedpaw,” corrigeerde hij haar dan ook op een rustige toon, waarna hij met zijn ogen rolde toen ze om de muis vroeg. Zijn blik gleed naar de queens en zij gaven hem een knikje. En dus legde Jaggedpaw de muis voor Emberkit neer. “Vooruit dan maar,” zei hij met een overdreven zucht. “Maar als er nog andere hongerige kittens zijn, dan moet je de muis wel delen,” vervolgde hij op een strenge toon, waarna hij plagerig een tikje gaf met zijn staartpunt tegen het puntje van haar oor. Omdat hij nog niet direct andere taken had, besloot hij om even bij haar te gaan zitten. “Eet smakelijk,” zei hij grinnikend tegen haar, al bleef zijn blik nog altijd onbewogen. Jaggedpaw was niet erg goed in het uitdrukken van emoties in zijn blik en dus was het vooral aan de toon van zijn stem te horen hoe hij zich op dat moment voelde.