joe gets kicked out of school for using

"Ik ben zijn vriend! Ik mag hem toch wel zien?!" Had ze geroepen, maar ze was het den niet ingelaten. Myrtlepaw had de moed niet opgegeven en in de afgelopen dagen had ze elke dag weer gevraagd of ze Hermitpaw dan eindelijk mocht bezoeken. Maar tot nu toe was dat zonder succes geweest. Anderen hadden wel op bezoek mogen komen, ze had Icecream en Crystalstar allebei het medicine cat den in zien gaan. Uiteindelijk duurde het meer dan een kwart moon voordat ze het den eindelijk zonder medicine cat of andere bewaker aantrof. Onmiddellijk greep ze haar kans en glipte naar binnen. "Hermit!" Riep ze uit terwijl ze naar zijn nest holde. "Hoe is het?" Er stonden tranen in haar ogen, en ze keek bezorgd op hem neer.

[Hermit]

Inmiddels was het hem al meerdere keren gelukt om op te staan en zelfs al wat stappen te zetten. Natuurlijk was het nog steeds uitputtend om langere stukken te lopen, maar het ging de goede kant op. Het enige wat hem nog actief in de weg zat was zijn gekneusde poot. Het helen vroeg tijd van hem die hij niet had. Hij moest trainen. Toen hij een bekende stem hoorde draaide hij opgewekt zijn kop. Er was meer dan één moment geweest waarop hij naar haar bezoek had verlangt, meer dan hij ooit zou kunnen toegeven. "Geweldig." zei hij sarcastisch, maar met een brede grijns. Toen hij de tranen in haar ogen zag schrok hij even. Betekende hij echt zoveel voor haar? Aan de andere kan: hij had kunnen sterven. Het was geen hele rare reactie. In plaats van zielig te doen besloot hij het gezellig te houden. "Red je het nog wel zonder mij?" vroeg hij speels. Ieder ander had dit bestempeld als vriendschappelijk geplaag, maar hij wist wel beter. Ze was leuk en dat viel niet te ontkennen.

Natuurlijk moest hij de hele situatie in één sarcastisch woordje samenvatten. Myrtlepaw blies quasi-geërgerd haar adem uit en keek hem wat meer ontspannen aan. "Oh, het is zo enorm zwaar zonder mijn grote, sterke Hermitpaw." Miauwde ze met een ontzettend overdreven geklaag in haar stem. Al haar spanning was verdwenen en het voelde eigenlijk weer zoals altijd. "Hey, zit je hier nou de hele dag helemaal zonder vermaak?" Vroeg ze toen geringschattend, alsof de ideeën al door haar kop spookten.

De grijns op zijn gezicht werd nog breder toen ze in zijn geplaag meeging. Grote, sterke Hermitpaw. Die zou hij onthouden. StarClan wat was de leuk, met haar schattige gezichtje en scherpe tong, alsof dat haar opeen wél intimiderend maakte. Hij slaakte een overdreven zucht toen ze hem vroeg of hij de heel dag zonder vermaak zat. "Ja, zeg dat wel." zei hij met zijn ogen rollend. Hij besloot dat het tijd was om op gelijk niveau te komen en op te staan. Puffend hief hij zichzelf omhoog, wat verrassend goed ging. Zijn vooruitgang was beter dan verwacht. Volgens Shrimp zou al snel zijn poot nog zijn enige probleem zijn. Nouja, op de verveling na dan. In zijn tijd hier had hij lang naar de voorraad aan kruiden gestaard en er uiteindelijk wat aan gesnuffeld. Dat was zo goed als zijn enige vermaak. Wat hem wel opviel was de voorraad aan kattenkruid, waar hij precies nu naar staarde. "Het is maar een idee, maar.. nee. Het is een dom idee." Wat zou Shrimp wel niet van hem vinden? Of nog erger, Crystal?

Ze leek zijn plan te begrijpen. Gelukkig, want hij kon het haar echt niet uitleggen. Ja, natuurlijk zouden ze gezeik krijgen. Daarom was het ook een dom idee. Zijn blik ging van het kattenkruid naar Myrtle toen ze het "mentor" gedeelte spottend zei. "Vind je het leuk?" vroeg hij, half geïrriteerd, half vermaakt. "Want wat zij denkt boeit me echt niet hoor." Dat was een leugen, al klonk het niet verkeerd om iets te doen wat haar kwaad zou maken. Natuurlijk was het niet de bedoeling dat ze erachter zou komen, maar het zou niet vreselijk zijn. Zeker niet nadat ze was weggelopen toen hij begon te huilen.. Daar zou hij niet snel overheen komen. Bij die gedachte zette hij een stap richting het kruid, met een uitdagende blik op Myrtle. O, wat ging ze doen?

Een lage brom verliet zijn keel toen ze met een stem die droop van sarcasme herhaalde dat hij daar echt niet om gaf. Oké, ze had hem door, maar dan mocht ze het gewoon negeren. Hij kon niet lang boos blijven, want ze pakte al snel het kruid tevoorschijn voor de "nobele warrior" die hij was. Waar hij niet blij mee was was haar schouderduw, al liet hij zich toch vermoeid weer in zijn nest vallen. Rechtop staan was misschien toch nog íéts te veel inspanning. Hij besloot wel te gaan zitten, omdat dit liggend niet bepaald leuk kon worden. Inmiddels was Myrtle alweer terug en legde ze het kruid voor hem neer. Aan hem de eer. Na nog een stoute blik op de poes te werpen boog hij zijn kop en snuffelde hij voorzichtig aan de blaadjes, wat al snel de behoefte naar meer opwekte. Het rook zo goed.. Een euforisch gevoel overviel hem en hij voelde zijn hoofd langzaam waziger worden. "Woooow Myrtle.." bracht hij uit, waarna hij haar even aankeek. "Dit moet je proberen." Vervolgens gaf hij de blaadjes een kopje, vanuit een drang die hij niet kon bedwingen. Hierdoor kwam de geur nog meer vrij, wat het effect alleen nog maar versterkte.

Zijn geërgerde gebrom was tegelijkertijd enorm grappig, en eigenlijk ook wel heel schattig. Myrtlepaw glimlachte terwijl ze zag hoe Hermitpaw zijn kop boog en aan het kruid begon te snuffelen, bijna direct werd zijn blik minder helder en verscheen er een nogal dommige uitdrukking op zijn gezicht. Gretig boog ze zelf ook naar voren, aangetrokken door zijn worden en de penetrante geur die haar neus binnen was blijven golven. Het was alsof de wereld plotseling haar scherpe kantjes verloor. Alles was zacht en goed. Ze keek hem aan en grinnikte "Dat is.. niet verkeerd.." Verklaarde ze. In een opwelling, en zonder dat ze ook maar even dacht dat het raar zou kunnen zijn, perste ze zich naast Hermitpaw in zijn nest. Ze zat dicht tegen hem aan en snoof opnieuw aan de bladeren.

Een schaterlach verliet zijn mond toen ze verklaarde dat de catnip niet verkeerd was. Nee Myrtle, zeker niet. Na een paar keer zijn mond open en dicht gedaan te hebben besloot hij dat hij geen passende reactie wist. Pff, wat was zijn hoofd toch... bewolkt. Hij liet een geschrokken kreetje horen toen ze zich tegen hem aan perste. "Ho ho ho." zei hij, zich maar half bewust van wat er gebeurde. Hierna was het even stil. Hij rook opnieuw aan de blaadjes en besloot deze stilte te doorbreken. "Voel jij je ook zo wazig?" vroeg hij, zonder te wachten op haar antwoord. "Is de wereld altijd zo?" Hierna werd hij weer stil, terwijl zijn gedachten steeds ongrijpbaarder werden.

Volgens Myrtle was het altijd zo.. zo vaag. Er hing een mist in zijn hoofd die steeds dikker werd. "Wauw.." bracht hij uit. Dit hadden ze veel eerder moeten doen. De glimlach op zijn gezicht verbreedde waardoor hij er nog dommer uitzag. "Wij twee, zo samen." Shit, had hij dat nou uitgesproken? Nee nee, dat kon niet. Dat was gewoon de stem in zijn hoofd die harder tegen hem begon te praten. Met een zo onschuldig mogelijk hoofd keek hij naar het plafond, alsof er zojuist niks was gebeurd, want dan was er ook niet.